نشریه علوم حرکتی و ورزش
پیاپی 15 (بهار و تابستان 1389)

محققان و مربیان به طور مستمر در پی معیار و مبنای معتبر در زمینه اندازه گیری و ارزشیابی حداکثر اکسیژن مصرفی بوده و هستند. در این بین، آزمون هایی که بر روی نوارگردان اجرا می شوند به دلایل مختلف از استقبال بیشتری برخوردار شده اند.
شایع ترین این آزمون ها، آزمون های بروس و بالک هستند. هرچند روایی هر دو آزمون در برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی مورد تایید قرار گرفته است، اما طولانی تر بودن مدت زمان آزمون بالک باعث شده است برخی تصور کنند که فشار فیزیولوژیکی دو آزمون متفاوت است. این پژوهش با هدف مقایسه ویژگی های فیزیولوژیکی دو آزمون و بررسی رابطه بین شاخصهای فیزیولوژیک و اجرایی دو آزمون اجرا گردید. 23 نفر از کاراته کاهای پسر 14 تا 20 ساله شهر تهران که دارای یکی از عناوین قهرمانی جهان، آسیا، کشور یا استان بودند به صورت تصادفی برای این تحقیق انتخاب شدند. از آزمودنی ها در شرایط آزمایشگاهی کاملا یکسان، در هفته اول آزمون بیشینه بروس و در هفته دوم آزمون بیشینه بالک به عمل آمد. از آزمون تی گروه های همبسته جهت مقایسه ویژگی های فیزیولوژیک و اجرایی دو آزمون و از آزمون همبستگی پیرسون جهت بررسی رابطه بین ویژگی های فیزیولوژیک و اجرایی دو آزمون استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد بین میانگین اکسیژن مصرفی آزمون بروس و آزمون بالک اختلاف معنی داری مشاهده نشد(62/50 =بروس، 96/50 = بالک میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در دقیقه). بین مسافت طی شده (متر 1233 = بروس، متر 2282 = بالک،00/0= p)، زمان فعالیت(دقیقه 94/13 = بروس، دقیقه 48/24 = بالک،00/0= p)در دو آزمون، اختلاف معنی داری مشاهده شد. همچنین داده های حاصل از برآورد اکسیژن مصرفی بیشینه از طریق آزمون بروس و بالک دارای همبستگی معنی داری (61/0 r =، 05/0>p) بودند. بنابراین با توجه به مقادیر مشابه میزان برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی دو آزمون می توان گفت مسافت و زمان طی شده بیشتر در آزمون بالک نسبت به آزمون بروس، فشار تدریجی تر آزمون بالک و ضریب همبستگی نسبتا بالا بین برآورد اکسیژن مصرفی بیشینه دو آزمون، آزمون بالک در صورت نیاز می تواند به عنوان یک گزینه مناسب مورد استفاده قرار گیرد و مزایای بیشتری نسبت به آزمون بروس داشته باشد. بطور وقتی محدودیت زمانی برای اجرای آزمون وجود داشته باشد،آزمون بروس نسبت به آزمون بالک دارای برتری است.

هدف این پژوهش تعیین تاثیر تمرین ویبریشن (WBV) بر عوامل آمادگی جسمانی مرتبط با مهارت دختران دانشجوی ورزشکار و غیر ورزشکار دانشگاه تهران می باشد. با این هدف 40 دانشجوی داوطلب(20 ورزشکار و 20 غیر ورزشکار)، با میانگین سنی 53/1±62/21 کیلوگرم، قد 54/5±33/165 سانتی متر، وزن 55/5±36/59 کیلوگرم و BMI 42/1±33/21 کیلوگرم بر متر مربع دانشگاه تهران به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. گروه ورزشکار و غیر ورزشکار هر کدام به صورت تصادفی به دو گروه مساوی تجربی(10n=) و کنترل(10n=) تقسیم شدند. برنامه تمرین WBV شامل سه هفته(3 جلسه در هفته) بود که جلسات با 5 وهله یک دقیقه ای(یک دقیقه تمرین WBV و یک دقیقه استراحت) آغاز و تا 8 وهله افزایش پیدا کرد. شدت این تمرین با فرکانس HZ40 و دامنه mm 10 تنظیم گردید. به منظور بررسی تاثیر تمرین WBV، 7 آزمون پرش سارجنت و مارگاریا – کالمن(برای سنجش توان بی هوازی)، سرعت 40 یارد،9×4 متر و 505(برای سنجش چابکی)، زمان عکس العمل پایین تنه و استروک (برای سنجش تعادل) در ابتدا و پس از سه هفته تمرین انجام شد. سپس داده های بدست آمده با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی ANOVA، آزمون t همبسته و آزمون t مستقل تجزیه و تحلیل شد. نتایج پژوهش نشان داد سه هفته تمرین ویبریشن تاثیر معنی داری بر عوامل پرش عمودی(03/0=P)، توان بی هوازی آزمون مارگاریا(005/0=P)، سرعت عکس العمل(03/0=P) در ورزشکاران و همچنین ارتفاع پرش(009/0=P)، سرعت(003/0=P) و تست چابکی 505(016/0=P) در غیر ورزشکاران داشته است و در گروه های کنترل ورزشکار و غیر ورزشکار تغییر معنی داری در عوامل مورد مطالعه حاصل نشد.

هدف از این پژوهش، مطالعه تاثیر 6 ماه تمرین دوی هوازی با شدت متوسط بر حداکثر اکسیژن مصرفی و عملکرد برخی از عوامل سیستم ایمنی مردان سالمند بود. 40 نفر از مردان سالمند سالم و غیر ورزشکار با میانگین سنی 2±65 سال و وزن 12±64 کیلوگرم که داوطلب شرکت در این پژوهش بودند به صورت تصادفی در دو گروه کنترل(20 نفر) و تجربی(20 نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین هوازی در هفته اول شامل دویدن با شدت 35 درصد ضربان قلب ذخیره به مدت 20 دقیقه بودکه تا هفته 32 به تدریج به 60 درصد ضربان قلب ذخیره و مدت 40 دقیقه رسید و این برنامه سه روز در هفته انجام گرفت. از آزمودنی ها قبل از شروع برنامه تمرینی، 3و 6 ماه پس از شروع برنامه تمرینی به ترتیب آزمون مقدماتی، میانی و نهائی گرفته شد. نمونه های خونی گرفته شده برای اندازه گیری تعداد سلولهای و و نسبت به در سه نوبت مراحل مقدماتی، میانی و نهایی در آزمایشگاه از طریق روش فلوسایتومتری مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل داده های تحقیق از روش آماری آزمون T مستقل برای ارزیابی بین گروهی وآنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر(ANOVA) برای ارزیابی درون گروهی با در نظر گرفتن سطح معنی داری پنج درصد(5%=α) و آزمون T زوج های همبسته برای بررسی اختلاف میانگین های درون گروهی استفاده گردید. کلیه عملیات آماری توسط نرم افزار رایانه ای SPSS انجام شد. تجزیه و تحلیل یافته ها نشان داد که: تمرین هوازی موجب افزایش VO2maxبه میزان74/26 درصد و تعداد سلولهای و به ترتیب به میزان 5/28و95/33 درصد در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل گردید(5%P<). همچنین نسبت سلولهای به دو گروه با هم اختلاف معنی داری را نشان داد(5%P<)به نحوی که نسبت سلولهای به در گروه تجربی به میزان 8 درصد کمتر از گروه کنترل بود. در مجموع نتایج این مطالعه نشان داد که تمرین دوی هوازی با شدت متوسط باعث افزایش VO2maxو بهبود شاخصهای ایمنی در افراد سالمند می گردد. لذا بر اساس نتایج این مطالعه پیشنهاد می گردد که انجام تمرینات هوازی با شدت متوسط در مردان سالمند موجب بهبود آمادگی قلبی عروقی شده و همچنین از افت عوامل سیستم ایمنی ناشی از سالمندی جلوگیری می نماید.

اساسی ترین شرط موفقیت در بیشتر ورزشهای تیمی اجراهای انفجاری است. به همین دلیل دانشمندان علوم ورزشی معتقدند که توانایی اجرای فعالیت های تناوبی شدید با بازیافت کوتاه مدت و حداقل افت سرعت در ورزشهایی چون فوتبال با ماهیتی تناوبی از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف اصلی این مطالعه تعیین رابطه بین توان هوازی با توانایی تکرارهای سرعتی در فوتبالیست های جوان نخبه بود. بدین منظورتعداد 23 نفر با میانگین قد43/4±21/175 سانتی متر، وزن25/5±30/68 کیلوگرم، سن 73/0± 52/17 سال و حداکثر اکسیژن مصرفی 86/3±67/49 میلی لیتر/ کیلو گرم/ دقیقه ازبین 6 تیم لیگ دسته اول جوانان شهر تهران که به قید قرعه و به صورت خوشه ایانتخاب شده بودند به صورت در دسترس انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. برای ارزیابی حداکثر اکسیژن مصرفی (Vo2max) از پروتکل ورزشی فزاینده تا سر حد خستگی روی تردمیل و با استفاده از دستگاه تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی استفاده شد و توانایی تکرارهای سرعتی(RSA) نیز بوسیله آزمون میدانی RAST اندازه گیری شد. میزان تجمع لاکتات قبل و بلافاصله بعد از پروتکلRSA نیز اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنی داری 05/0>P استفاده شد. نتایج نشان داد که بینVo2max با شاخص افت سرعت (75/0p=، 068/0=r)، زمان کل فعالیت های سرعتی (909/ p=، 025/0- =r) و ضربان قلب ریکاوری (301/0، p=225 /0- =r) و همچنین بین تجمع لاکتات با شاخص افت سرعت (458/0، p=163/0=r) رابطه معنی داری وجود ندارد. به طور کلی نتایج این تحقیق بیانگر این مسئله است که Vo2max و تجمع لاکتات تنها شاخص ملاک برای پیش بینی توانایی تکرارهای سرعتی در فوتبالیست های جوان نخبه نیست و عوامل دیگری چون خاصیت بافری یون هیدروژن، میزان گلیکوژن عضله، دانسیته مویرگی، حجم و تعداد میتوکندری و آنزیم های اکسیداتیو نیز می توانند در تکرار فعالیت های سرعتی نقش داشته باشند.

موفقیت در عملکرد ورزشی با عوامل متعددی در ارتباط است که تمرین یک بخش اصلی آن محسوب می شود. با توجه به این که نوع تمرین یکی از عوامل اصلی موفقیت دررشته های ورزشی می باشد و از آن جایی که نقش تمرینات مقاومتی به ویژه روش تناوبی بر عملکرد استقامتی تا حدی ناشناخته است هدف از انجام این تحقیق تعیین تاثیر برنامه های تداومی و تناوبی، هوازی و مقاومتی بر کارآیی حرکتی دوندگان تمرین کرده استقامتی بود. برای این منظور بیست و چهار دونده(1 تا 3 سال سابقه تمرین استقامتی) که زمان اجرای دوی 3000 متر آن ها بین 07: 9 تا 39: 9 دقیقه بود به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. قبل از پیش آزمون، آزمودنی ها برای آشنایی با محیط آزمایشگاه، روش کار با گاز آنالایزر، دویدن روی تردمیل و تمرین مقاومتی به روش دایره ای به آزمایشگاه و سالن وزنه مراجعه کردند. از آزمودنی ها خواسته شد حداقل دو روز پیش از انجام پیش آزمون از هر گونه فعالیت بدنی شدید خودداری و رژیم غذایی خود را در فرم های یادآمد غذایی ثبت کنند تا به هنگام پس آزمون تکرار شود. آزمودنی ها به منظور اندازه گیری vVO2max، Tmax، اندازه گیری یک تکرار بیشینه، سطح فعالیت الکتریکی عضله دو قلو و زمان اجرای 3000 متر در آزمون ها شرکت کردند. آزمودنی ها بر اساس رکورد دوی 3000 متر به گروه های قوی تا ضعیف تقسیم بندی شدند و بصورت تصادفی در چهار گروه تمرینی قرار گرفتند. برنامه تمرینی ورزشکاران بر اساس روش های تمرینی موجود به چهار گروه تمرینات تداومی و تناوبی، هوازی(درصدی از vVO2max و Tmax) و مقاومتی(درصدی از یک تکرار بیشینه و سرعت اجرا) تقسیم بندی گردید. ورزشکاران، پنج جلسه در هفته و به مدت هشت هفته در تمرینات حضور یافتند. در انتهای چهار هفته، میان آزمون و پس از هشت هفته، پس آزمون به عمل آمد. از آزمون کالموگروف- اسمیرنوف، آنالیز واریانس مولتی فاکتوریال وهمچنین آزمون تعقیبی توکی استفاده گردید. سطح معنی داری آزمون های آماری نیز 05 / 0 p < در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که اگر چه تمام برنامه های تمرینی تداومی و تناوبی، هوازی و مقاومتی سبب کاهش عملکرد 3000 متر، افزایش فراخوانی واحدهای حرکتی(EMGvVO2max وEMGMVC) و بهبود کارآیی حرکتی(نسبتEMGvVO2max به EMGMVC) در مدت زمان چهار هفته و در مجموع هشت هفته تمرین گردیدند ولی تمرینات تناوبی هوازی- تناوبی مقاومتی پیشرفت بیشتری را در این متغیرها به نسبت سایر روش های تمرینی ایجاد کرد. با توجه به اینکه این تحقیق اولین تحقیقی است که به بررسی اثر تمرینات مقاومتی تناوبی پرداخته و تحقیق مشابه با آن یافت نگردید اما نتایج در مقایسه با سایر تحقیقات صورت گرفته نشان داد که تمرینات مقاومتی و هوازی تناوبی احتمالا از طریق تنظیم دخالت متابولیسم هوازی و غیر هوازی، بهبود ظرفیت هوازی، افزایشVO2max، افزایش ظهور تارهای کند انقباض، افزایش دانسیته مویرگی و میتوکندریایی، افزایش فعالیت آنزیم های اکسیداتیو، افزایش آستانه بی هوازی، بهبود در کارآیی حرکتی، افزایش در زمان رسیدن به خستگی و فراخوانی واحد های حرکتی بزرگتر و بیشتر سبب بهبود عملکرد استقامتی می گردند که در این تحقیق بهبود کارآیی حرکتی(کاهش نسبت EMGvVO2max به EMGMVC)و فراخوانی واحد های حرکتی بزرگتر و بیشتر(EMGvVO2max وEMGMVC) و متعاقب آن بهبود زمان عملکرد 3000 متر دوندگان از طریق چهار و هشت هفته تمرین تناوبی هوازی و مقاومتی نشان داده شد.

هدف از انجام این تحقیق مقایسه دیدگاه روسای فدراسیون های ورزشی و مدیران شرکت های حامی در خصوص اهداف عمومی حمایت مالی از ورزش می باشد. تحقیق حاضر تحلیلی و از انواع تحقیقات کاربردی می باشد که برای انجام آن از پرسشنامه محقق ساخته با ضریب پایایی 87/0 استفاده شده است. با توجه به محدود بودن جامعه آماری، همه جامعه مورد بررسی قرار گرفت و نمونه گیری انجام نشد. از میان 60 پرسشنامه ای که توسط کارگزاران صندوق اعتباری حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ورزش کشور در بین مدیران شرکت های حامی توزیع گردیده بود، 42 پرسشنامه و از میان 45 پرسشنامه توزیع شده از طریق محقق در بین روسای فدراسیون های ورزشی 34 مورد تکمیل و عودت داده شد و پس از جمع آوری داده ها، با استفاده از نرم افزار آماری spss و آزمون های لوین، کالموگراف-اسمیرنف، تی مستقل و یومن ویتنی، به تجزیه و تحلیل اطلاعات پرداخته شد. در میان عناصر اهداف عمومی، از دیدگاه روسای فدراسیون ها افزایش آگاهی عمومی از شرکت و از دیدگاه مدیران شرکت های حامی ایجاد تصویر مثبت از شرکت در اذهان عمومی دارای بالاترین میانگین می باشد. همچنین ملاحظه می شود که بیشترین اختلاف بین دیدگاه دو گروه، بترتیب در بهره گیری از مزایای معافیت های مالیاتی ناشی از تبلیغات ورزشی و هدف قرار دادن شنوندگان خاص می باشد که میانگین فدراسیون ها بطور قابل ملاحظه ای بالاتر است.بنابراین بین دیدگاه روسای فدراسیون های ورزشی و مدیران شرکت های حامی در خصوص اهداف عمومی حمایت مالی از ورزش تفاوت معناداری وجود دارد(P≤0.05)، به طوری که اهمیت اهداف عمومی حمایت مالی از ورزش از دیدگاه روسای فدراسیون ها بیشتر از مدیران شرکت های حامی می باشد.

هدف از این پژوهش، تعیین ارتباط بین فرهنگ سازمانی مدیران با خلاقیت معلمان تربیت بدنی بود. نمونه آماری شامل 160 نفر معلم تربیت بدنی بود. ابزار اندازه گیری این تحقیق شامل پرسشنامه ارزیابی فرهنگ سازمانی(OCAQ) و پرسشنامه خلاقیت رندسیپ بود.نتایج نشان داد که میانگین نمره فرهنگ سازمانی 62(از حداکثر نمره ممکن 100) و میانگین نمرات زیر مجموعه های هماهنگی با تغییر 63/12، همسویی اهداف فردی و گروهی 16/13کار گروهی هماهنگ 5/11 مشتری گرایی 28/9 و قدرت فرهنگ سازمانی 8/12 از حداکثر نمره 20 بود. نمرات فوق نشان می دهد که فرهنگ سازمانی مدیران در سطحی متوسط قرار دارد. میزان خلاقیت معلمان تربیت بدنی نیز با میانگین 118(از حداکثر نمره ممکن250) در حد متوسط و پایین بود. نتایج آزمون فرضیات تحقیق نشان داد که همبستگی بین فرهنگ سازمانی و خلاقیت 37/0 بود که در سطح(P=0/01) معنی دار بود.همچنین نتایج رگرسیون چند متغیره نشان داد که زیر مجموعه های قدرت فرهنگ سازمانی(t=1/309، p=<0/026)، هماهنگی با تغییر(t= 6/34، p<0/007) و همسویی اهداف فردی و گروهی(t=-3/7، p= 0/002)، دارای رابطه خطی با متغیر معیار بوده و واجد شرایط پیش بینی خلاقیت هستند.. نتایج ضریب معیاری بتا نشان می دهد که مهمترین عوامل پیش بینی کننده خلاقیت به ترتیب هماهنگی با تغییر 41/0و قدرت فرهنگ سازمانی 26/0و همسویی اهداف فردی و گروه 170/0- هستند. نتایج به دست آمده در این تحقیق ضرورت ارایه راهکارهایی مانند ارائه تسهیلات تحقیقاتی آموزش و پرورش برای مدیران و معلمان و پذیرش هزینه های تحقیقات به عنوان سرمایه گذاری، برقراری ارتباط مناسب با کارکنان، سعی در ایجاد محیط کاری که همراه با افزایش حمایت از ایده های خلاق باشد، استفاده از الگوهای متفاوت تعامل با دیگران در مواقع مورد نیاز، برقراری روش های آموزش مهارت های حل خلاقانه مسائل و افزایش هرچه بیشتر جو تفاهم و همکاری متقابل با مدیریت را ایجاب می کند.

هدف این پژوهش، بررسی نقش واسطه ای توانمند سازی روانشناختی در ارتباط بین رهبری تحول گرا و تعهد سازمانی کارشناسان ستادی سازمان تربیت بدنی می باشد. جامعه آماری تحقیق را 320 نفر از کارشناسان ستادی سازمان تربیت بدنی تشکیل می دهند که تعداد 160 نفر به عنوان نمونه آماری از طریق روش نمونه گیری تصادفی منظم انتخاب شدند. داده های تحقیق از طریق پرسشنامه های استاندارد شده رهبری چند عاملی(MLQ) باس(1996)، توانمندسازی روانشناختی اسپریتزر(1994) و تعهد سازمانی میر و آلن(1990) با تجدید نظر دوباره اساتید و متخصصین جمع آوری شد. یافته های تحقیق با استفاده از روش های آمار توصیفی و روش تحلیل مسیر تجزیه و تحلیل شد. نتایج تحقیق نشان داد که توانمند سازی روانشناختی نقش واسطه ای در ارتباط بین رهبری تحول گرا و تعهد سازمانی دارد. بین رهبری تحول گرا، تعهد سازمانی و توانمند سازی روانشناختی ارتباط مثبت معنی داری وجود دارد و در نتیجه بخش زیادی از واریانس توانمند سازی روانشناختی(44/0) و تعهد سازمانی(41/0) ناشی از رهبری تحول گرا است. بر طبق نتایج این تحقیق برای ایجاد تعهد سازمانی در کارشناسان سازمان تربیت بدنی نیاز است که رهبران تحول گرا با طرح شیوه های مناسب توانمند سازی کارکنان و درگیری مستقیم خود در این امور، تعهد سازمانی کارشناسان را از این طریق بهبود بخشند.

هدف این تحقیق بررسی ارتباط بین نگرش دانشجویان تربیت بدنی نسبت به محتوی شغل آینده خود و نیاز رشدی آنها است. بدین منظور 360 دانشجو بصورت طبقه ای از دانشکده های تربیت بدنی واقع در دو استان تهران و گیلان به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات در این تحقیق از پرسشنامه نگرش نسبت به شغل و نیاز به رشد هاکمن و ادهام استفاده شد. میزان پایایی آن به روش آلفای کرونباخ77صدم و88صدم محاسبه شد. داده ها با استفاده از ضریب هم بستگی پیرسن و آزمون t مستقل در سطح معناداری 05/0p< تجزیه تحلیل شد. نتایج نشان داد که ارتباط معنی داری بین نیاز به رشد دانشجویان تربیت بدنی و نگرش آنها نسبت به شغل آینده در تمام ابعاد شغل، تنوع مهارت، هویت وظیفه، اهمیت وظیفه، استقلال و پسخوراند وجود دارد(748/0= r).اختلاف معنی داری بین نگرش نسبت به شغل آینده و شدت نیاز به رشد در دانشجویان مرد و زن مشاهده نشد(05/0p>) ولی بین نگرش نسبت به شغل آینده و شدت نیاز به رشد در دانشجویان مقاطع مختلف تحصیلی اختلاف معنی داری وجود داشت (05/0p<). اختلاف معنی داری بین نگرش نسبت به شغل آینده در دانشجویان متاهل و مجرد مشاهده نشد (766/0p=) ولی بین نیاز به رشد دانشجویان متاهل و مجرد اختلاف معنی داری وجود داشت (016/0p=). یافته های تحقیق نشان داد نگرش دانشجویان نسبت به ابعاد اصلی شغل در حد بالایی است که نشان از نگرش مثبت آنها نسبت به این امر است و با شدت نیاز به رشدآنها همخوانی دارد. بنابراین اگر متناسب بانگرش و نیاز به رشد دانشجویان فرصتهای شغلی ایجاد شود سه حالت روانی؛ تجربه با اهمیت بودن کار، تجربه مسئولیت در کار و اطلاع از نتایج فعالیت کاری را تجربه می کنند که پیامد؛ انگیزه درونی زیاد، عملکرد کاری با کیفیت بالا، رضایت شغلی زیاد، غیبت و ترک خدمت پایین را به همراه خواهد داشت.

هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی نیمرخ حالات خلقی بازیکنان تیم ملی فوتبال بزرگسالان ایران پس از یک جلسه تمرین و مقایسه آن با نیمرخ حالات خلقی فوتبالیست های برزیلی و نیمرخ های کوه یخی و اورست می باشد. در این راستا با استفاده از آزمون POMS برخی متغیرهای روانشناختی بازیکنان نظیر تنش، افسردگی، خشم، سردرگمی، خستگی، توانمندی و نمره کل اختلالات خلقی (TMD) مورد ارزیابی قرار گرفته است تا فشار تمرین، مهارت های روانی و میزان آمادگی بازیکنان در تعامل مجموعه ای از عوامل جسمانی، فیزیولوژیکی، مهارتی و روانی مورد بحث و بررسی قرارگیرد. همچنین نشان داده شود که آیا فوتبالیست های تیم ملی بزرگسالان ایران در مقایسه با معیارهایی که نشان دهنده ورزشکار موفق می باشند و ورزشکارانی که دارای آمادگی و سلامت روحی بوده و از عملکرد ورزشی خوبی برخوردارند از شرایط روانشناختی مطلوبی برخوردارند یا نه. این پژوهش بر روی 25 نفر از بازیکن فوتبال مرد بزرگسال دعوت شده به اردوی تدارکاتی جهت شرکت در مسابقات جام ملت های آسیایی2007 اجرا شد و یافته های تحقیق با توجه به نتایج آزمون آماری تی تست برای یک نمونه در سطح آلفا 5% موید این است که پاسخ های روانشناختی فوتبالیست های تیم ملی ایران به تمرینات انجام شده متناسب با نتایج مورد انتظار نبوده است. تغییر، تضعیف و یا تقویت مشاهده شده در متغیرهای خلقی خستگی، توانمندی و نمره کل اختلالات خلقی دال بر تغییرات منطقی ناشی از یک برنامه تمرینی علمی و منسجم نیست لذا آنچه انتظار می رود بر اثر فشار تمرینی مطلوب ایجاد شود مشاهده نشده است. اختلافات خلقی مشاهده شده در بازیکنان تیم ملی فوتبال بزرگسالان ایران نسبت به نیمرخ حالات خلقی فوتبالیست های برزیلی و نیمرخ های کوه یخی و اورست نشان می دهد که این بازیکنان احتمالا در معرض اختلالات روانی ناشی از تنش، افسردگی، خشم و سردرگمی قرار دارند نه میزان خستگی و اساس توانمندی. بنظر می رسد علت این امر این است که تعیین فشار مطلوب تمرین و یافتن دامنه فشارهای تمرینی بیشینه و زیربیشینه بطور صحیح و منطقی با توجه به سطح آمادگی افراد در پست های مختلف بازی و ویژگی ها و فشارهای فیزیولوژیکی مطلوب این رشته ورزشی انجام نشده است لذا اختلالات خلقی یا روانی بازیکنان کمتر تحت تاثیر شدت تمرین و شرایط بدنی آنان بوده بلکه بیشتر ناشی از ضعف در عوامل آمادگی جسمانی و روانی بازیکنان بخصوص غیرلژیونرها، شرایط روانی بازیکنان و وضعیت حاکم بر اردوی تدارکاتی آنها می باشد.

هدف این تحقیق تعیین روائی و پایائی و هنجاریابی مهارت های درشت و ظریف آزمون غربالگری رشدی دنور 2 برای کودکان 6 – 3 سال شهر اصفهان می باشد. روش تحقیق این مطالعه، توصیفی – توسعه ای است. جامعه آماری آن کلیه کودکان 6 – 3 سال شهر اصفهان بودند. 980 کودک به روش نمونه گیری چند مرحله ای خوشه طبقه ای نظامند از پنج منطقه جغرافیایی شهر اصفهان انتخاب شدند. آنها با استفاده از خرده آزمون های حرکتی درشت و ظریف دنور 2 آزمون شدند. روائی محتوایی با استفاده از نظر 10 متخصص رفتار حرکتی تعیین شد. دو نوع پایائی ارزیابی شد. پایائی بین ارزیاب ها با دو ارزیاب روی 28 کودک با استفاده از ضریب همبستگی درون گروهی و پایائی زمانی از روش آزمون - باز آزمون روی 140 کودک با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون بدست آمد. آمار توصیفی برای تدوین جداول هنجاری استفاده شدند. تکالیف حرکتی درشت وظریف برای گروه های سنی مختلف مورد پذیرش 10 متخصص رفتار حرکتی قرار گرفتند. پایائی بین ارزیاب ها برای تکالیف درشت و ظریف به ترتیب برابر با 96/0=r (000/0=p) و95/0=r (000/0=p) بودند. پایائی زمانی برای تکالیف درشت و ظریف به ترتیب برابر با96/0=r (000/0=p) و 98/0=r (000/0=p)بودند. بنابراین نتایج نشان می دهند که مهارت های درشت و ظریف دارای روائی محتوایی وپایایی بالایی می باشند. هنجار مهارت های درشت و ظریف در جداول ارائه شدند. محققین و مربیان می توانند از این آزمون جهت نظارت بر رشد حرکتی و تعیین کودکان با تاخیر رشدی استفاده کنند.

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر اعمال محدودیت در بازخورد خود کنترلی و تاثیر آن بر یادگیری یک تکلیف ساده تولید نیرو بوده است. در این تحقیق 60 آزمودنی (پسر سالم غیر ورزشکار) به طور داوطلبانه شرکت کردندکه تکلیف آنها تولید یک نیروی معین به وسیله نیروسنج بود. آزمودنی ها بر حسب نوع کنترل بر بازخورد (خود کنترل/جفت شده(غیر خود کنترل)) و وضعیت فراوانی بازخورد(فراوانی بازخوردی 30 درصدی/ فراوانی بازخوردی آزاد) به چهار گروه آزمایشی 15 نفری تقسیم شدند.گروه های آزمایشی در 6 سری تمرینی 10 کوششی به تولید نیروی معینی پرداختند. آزمون های یادداری و انتقال 24 ساعت بعد از مراحل تمرینی به عمل آمد. از روش های آماری تحلیل واریانس یک طرفه، تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و تحلیل واریانس دو طرفه استفاده شد. نتایج نشان داد در مرحله اکتساب تنها اثر سری های تمرینی معنادار بود. در آزمون یادداری اثر معناداری مشاهده نشد. در آزمون انتقال اثر اصلی سطوح خود کنترلی و اثر اصلی سطوح فراوانی بازخورد معنادار بود اما اثر تعاملی آنها معنادار نبود(05/0< P). این پژوهش ضمن تایید مطالعات گذشته مبنی بر مزیت گروه خود کنترلی نسبت به گروه جفت شده، نشان می دهد که اعمال محدودیت در بازخورد خود کنترلی به میزان 30 درصد در تکلیف ساده تولید نیرو نه تنها اثر مخربی ندارد بلکه در بهینه شدن این شیوه بازخوردی موثر است.

بیومکانیک لیگامنت متقاطع قدامی زانو از منظرهای مختلفی مطالعه شده است که شامل مشاهده آناتومیکی، مدلسازی ریاضیاتی، اندازه گیری نیروی ACL و اندازه گیری جابجایی ACL هستند. تئوری های متعددی سبب شناسی آسیب ACL را توضیح می دهند که می توان آنها را به عوامل درونی شامل فاصله کم بین دو کندیل استخوان ران، ACL ضعیف، شلی فیزیولوژیکی عمومی، اثر هورمونی و ناهنجاری اندام تحتانی و عوامل خارجی شامل تقابل غیر طبیعی عضله چهارسررانی به همسترینگ، کنترل عصبی- عضلانی تغییر یافته، سطح تقابل کفش با زمین بازی، زمین بازی و سبک بازی ورزشکار تقسیم کرد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی ارتباط بین حداکثر گشتاور عضلات اندام تحتانی با نیروی برشی قدامی زانو در حین فرود تک پا بود. 22 نفر از دانشجویان مرد ورزشکار رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تربیت معلم تهران با میانگین و انحراف استاندارد جرم، 22/3 ± 89/75 کیلوگرم، قد، 52/4 ± 84/177 سانتی متر و سن 3 ± 22 سال، بطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. حداکثر گشتاور عضلات چهارسرران، همسترینگ و نعلی آزمودنی ها توسط دستگاه ایزوکینتیک بایودکس و اطلاعات نیروی عکس العمل زمین با پرش از روی جعبه ای به ارتفاع 30 سانتی متر و با فاصله 15 سانتی متر از صفحه نیرو بر روی آن محاسبه شد. حداکثر گشتاور عضلات اندام تحتانی با تقسیم بر وزن ضرب در طول قد آزمودنی و حداکثر نیروی خلفی عکس العمل زمین با تقسیم بر وزن آزمودنی همسان سازی شد. حداکثر نیروی خلفی عکس العمل زمین معادل نیروی برشی قدامی زانو و اعمال فشار بر ACL در نظر گرفته شد. تحلیل اطلاعات با استفاده از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره انجام گرفت. نتایج بدست آمده ارتباط معنی داری بین حداکثر گشتاور عضلات چهارسرران(68/0 = r)، حداکثر گشتاور عضله همسترینگ(79/0- = r) و نسبت حداکثر گشتاور عضله نعلی به عضله چهارسرران(64/0- = r) در سطح معنی داری 01/0≥α نشان داد. در تحلیل اطلاعات با استفاده از روش رگرسیون چند متغیره، سه الگوی پیش بین مشخص گردید که در الگوی پیش بین سوم که مهمترین الگو بود، متغیرهای حداکثر گشتاور عضلات همسترینگ، چهارسرران و نعلی معنی دار شدند(834/0 =R2، 50/0 =Qβ، 48/0- =Hβ و 26/0- =Sβ) که این مقادیر در سطح 01/0≥α معنی دار بودند(09/30= 18و3F و 000/0= P). با توجه به نتایج تحقیق، در حین فرود تک پا، نقش عضلات همسترینگ و چهارسرران به ترتیب به عنوان عضله حمایت کننده ACL(آگونیست ACL) و عضله اعمال کننده فشار بر ACL(آنتاگونیست ACL) مشخص شد، همچنین نقش عضله نعلی به عنوان همکار با عضله همسترینگ به عنوان آگونیست ACL مشخص گردید.

هدف از این تحقیق، مطالعه تاثیر وضعیت های مختلف نشستن بر روی ظرفیت حیاتی، جریان بازدمی و انرژی مصرفی در دانش آموزان بود. بدین منظور 20 دانش آموز واجد شرایط بصورت غیر تصادفی هدفدار انتخاب شدند. مقادیر ظرفیت حیاتی و جریان بازدمی آزمودنی ها در سه وضعیت رایج نشستن(اسلمپ، طبیعی، کایفوتیک) و وضعیت ایستاده بوسیله دستگاه اسپیرومتری و مقادیر انرژی مصرفی آنها با استفاده روش کالیمتری غیر مستقیم اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل یافته ها از روش آماری ANOVA با اندازگیری مکرر و آزمون t همبسته در سطح معنی داری 05/0 ≥ p استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد وضعیت های مختلف نشستن بر میزان ظرفیت حیاتی و جریان بازدمی دانش آموزان تاثیر معنی داری داشته است(000/0p=). همچنین نتایج کاهش معنی داری را در ظرفیت حیاتی و جریان بازدمی در وضعیت نشستن اسلمپ نسبت به وضعیت نشستن کایفوتیک و وضعیت نشستن نرمال نشان دادند(000/0p=)، اما تفاوت در مقادیر انرژی مصرفی بین وضعیت های مختلف نشستن معنی دار نبود(215/0p=). بطور کلی نتایج تحقیق نشان داد که عملکرد سیستم تنفسی در وضعیت های مختلف نشستن تحت تاثیر قرار می گیرد. بنابر این پیشنهاد می گردد که دانش آموزان از نشستن های طولانی مدت بخصوص از نشستن در وضعیت اسلمپ جدا خودداری نمایند.