Journal of Inflammatory Diseases
Volume:7 Issue: 3, 2003

گاهی نهفتگی دندان های عقل با عوارضی همراه است، ولی بیماران به دلیل ترس و عوارض پس از جراحی از انجام جراحی اجتناب می کنند. مطالعه به منظور تعیین اثر قرص خوراکی پردنیزولون بر میزان تورم و قرص های ضد دررد مصرفی پس از جراحی دندا های عقل نهفته فک پایین انجام شد. این کارآزمایی بالینی دو سو کور در سال 1376 در بخش جراحی فک و صورت دانشکده پزشکی شهید بابایی قزوین انجام شد. 16 بیمار (2 زن و 14 مرد) با دندان های عقل نهفته قرینه دو طرفه فک پایین انتخاب شدند. در یک سمت جراحی با استفاده از قرص پردنیزولون 50 میلی گرم 12 ساعت قبل و 12 ساعت پس از جراحی و در سمت دیگر با استفاده از قرص های مولتی ویتامین به عنوان دارونما با همان شرایط انجام شد و در دو سمت به لحاظ تورم و تعداد قرص های ضد درد مصرفی مورد مقایسه قرار گرفت. پردنیزولون باعث کاهش 56.8%تورم در روز اول، 58.7% در روز سوم، 39.4% در روز هفتم شد. در هر دو طرف، بیش ترین مقدار تورم در روز اول و کمترین مقدار آن در روز هفتم پس از عمل بود. در کل پردنیزولون باعث کاهش 52.6% از تورم صورت شد. در هر دو سمت بین تعداد قرص های ضد درد مصرفی تا روز هفتم و مدت زمان کار جراحی، ارتباط معنی داری وجود داشت. در این مطالعه افزایش زمان جراحی باعث افزایش تعداد قرص های ضد درد مصرفی تا روز هفتم شد و بین شدت درد پس از جراحی و افزایش زمان عمل جراحی در هر دو سمت ارتباط معنی دار وجود داشت. تعداد قرص های ضد درد مصرفی تا روز هفتم در سمت آزمایش کمتر از سمت شاهد بود. استفاده از پردنیزولون خوراکی به طور آشکاری باعث کاهش تورم و مصرف قرص های ضد درد مصرفی پس از جراحی دندان می شود.

اسید اسکوربیک یک ویتامین آنتی اکسیدان است که از انتهای نرون های گلوتامینرژیک مغز آزاد می شود و فعالیت دو سیستم دوپامینرژیک و گلوتامینرژیک را تنظیم می کند, این دو سیستم در وابستگی, تحمل و سندرم ترک اعتیاد دخالت دارند.
این مطالعه به منظور تعیین اثر اسید اسکوربیک بر خود تزریقی مرفین انجام شد.
بعد از بی هوشی موش های نر (250 تا 300 گرم) یک کاتتر داخل ورید وداج راست آنها قرار داده می شد و بعد از طی دوران بهبودی (5 روز) انتهای خارجی کاتتر به سرنگ متصل به پمپ وصل می شد, سپس حیوان برای مدت 2 ساعت در داخل اطاقک خود تزریقی قرار می گرفت و با هر بار فشار دادن پدال فعال مقدار 1/0 میلی لیتر محلول سالین یا مرفین دریافت می کرد (طول دوره خود تزریقی 10 روز بود). در یک گروه از موش ها (6 سر) اسید اسکوربیک (500 میلی گرم بر کیلوگرم) تزریق داخل صفاقی و اثر آن بر خود تزریقی مرفین مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج نشان داد که اسید اسکوربیک از وابستگی و تحمل به مرفین در موش جلوگیری می کند. اسید اسکوربیک از اثرات تشویقی مرفین جلوگیری می کند و اگر با مقادیر بالا استفاده شود می تواند در درمان معتادان موءثر باشد.

هسته پاراجیکگانتوسلولاریس (PGI) از تشکیلات مشبک بصل النخاعی پلی است که نقش مهمی در پردازش درد دارد. تحقیقات نشان داده اند که فعال شدن نورون های PGI موجب مهار شدن پیام های حس درد در سیستم عصبی مرکزی (CNS) می شود.
این تحقیق به منظور تعیین اثرات تخریب الکتریکی یک طرفه زیر بخش های پشتی و جانبی هسته PGI نیمه چپ تنه مغری بر درد حاد و مزمن ناشی از تزریق فرمالین در پای راست موش های صحرایی انجام شد.
تعداد 30 راس موش صحرایی نر بالغ NMRI با محدوده وزنی 200 تا 250 گرم در پنج گروه شاهد، ضایعه DPGI، ضایعه LPGI و دو گروه شاهد ضایعه استفاده شدند. بعد از بی هوشی با تزریق داخل صفاقی 110 میلی گرم بر کیلوگرم کتامین هیدرو کلراید، زیر بخش های هسته ای DPGI و LPGI مغر با استفاده از جراحی استریوتاکسیک به طور الکتریکی تخریب شد. متعاقبت بهبود محل جراحی، شدت درد حاد و مزمن موش ها با روش آزمون فرمالین (50 میکرولیتر، 2.5درصد) مورد ارزیابی قرار گرفت.
تخریب PGI پشتی هیچ یک از مراحل درد حاد و مزمن ناشی از تزریق فرمالین را تحت تاثیر قرار نداد. تخریب PGI جانبی بر درد حاد تاثیر نداشت. ولی شدت درد مزمن را به طور معنی داری افزایش داد (0.02>P).
با توجه به یافته ها به نظر می رسد نورون های بخش پشتی PGI در شدت درد خیلی مؤثر نیستند.

کوتاه شدن سیر زایمان باعث کاهش خاطره ذهنی ناخوشایند و عوارض مهم ناشی از طولانی بودن زایمان مانند آتونی رحم، خون ریزی و عفونت بعد از زایمان می شود. مطالعه به منظور تعیین اثر پتیدین داخل عضلانی بر مدت مراحل اول، دوم و سوم زایمان انجام شد. در این کارآزمایی بالینی 88 خانم حامله شکم اول با سن حاملگی ترم (پیش تر یا مساوی 37 هفته) در زایشگاه نیک نفس کرمان در سال 80 مورد بررسی قرار گرفتند. در تمام افراد مورد بررسی شرایط مادری و جنینی برای زایمان واژینال وجود داشت و دردهای زایمانی خود به خود شروع شده بود. این افراد به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: گروه اول 75 میلی گرم پتیدین داخل عضلانی و گروه دوم به همان حجم سرم فیزیولوژی دریافت کردند. زمان تزریق دارو در هر گروه هنگام دیلاتاسیون 5 سانتی متر (شروع مرحله فعال زایمان) بود داده ها با آزمون های آماری مجذور کاری، t دو نمونه ای، t زوج و من ویتنی تجزیه و تحلیل شدند. فاصله زمان از زمان تزریق دارو تا دیلاتاسیون 10 سانتی متر در گروه پتیدین کمتر بود و بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری وجود داشت (0.0001>P). از نظر مدت انتقباض های رحمی و فاصله بین آنها، قبل و بعد از تزریق دارو بین دو گروه اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت. بر اساس یافته ها، پتیدین با دوز مناسب یک داروی مؤثر در کاهش مدت مراحل اول و دوم زایمان و بدون تاثیر بر انقباض های رحم است و باعث تسریع خروج جفت می شود.

هیپرترمی به معنی افزایش دمای طبیعی بدن پستانداران در مراحل حساس بارداری است که ممکن است باعث ناهنجاری های مادرزادی شود. مطالعه به منظور تعیین اثرات تراتوژنیک هیپرترمی بر روی تکامل رویانی موش صحرایی انجام شد. در این مطالعه تجربی، 50 راس موش صحرایی ماده باردار از نژاد اسپراگو-داولی مورد استفاده قرار گرفتند. ابتدا دمای طبیعی بدن آنها به وسیله دماسنج جیوه ای از طریق رکتوم اندازه گیری شد. سپس موش ها به هفت گروه (یک گروه شاهد و شش گروه تجربه) تقسیم شدند. موش های گروه های تجربه در روزهای 9 تا 14 بارداری طی سه مرحله و هر مرحله ده دقیقه در دمای 85 سانتی گراد به صورت جداگانه درون انکوباتور حرارت داده شدند. در هر مرحله 5 دقیقه برای رسیدن به دمای بدن به 41 درجه سانتی گراد و 5 دقیقه برای ایجاد شوک حرارتی بود. موش های گروه شاهد نیز در شرایط مشابه درون انکوباتور قرار گرفتند ولی درصد حرارت انکوباتور در حد 40 درجه سانتی گراد تنظیم شد تا دمای بدن موش ها، فقط یک درجه سانتی گراد افزایش یابد. در روز 20 بارداری جنین ها خارج شده و مورد بررسی قرار گرفتند. در گروه هایی که روزهای 9، 10 و 11 تحت تاثیر هیپرترمی قرار گرفته بودند، ناهنجاری هایی مانند میکروفتالمی، آنوفتالمی، هیپوپلازی ماگزیلا، عقب ماندگی رشد داخل رحمی و مرگ جنین مشاهده شد. هیپرترمی یک عامل تراتوژن است که تاثیر آن در مراحل ارگانوژنز باعث ناهنجاری های مادرزادی می شود.

تب خون ریزی دهنده کریمه کنگو یک بیماری کشنده ویروسی است که در قسمت هایی از آفریقا، آسیا، اروپای شرقی و خاورمیانه دیده می شود. در سال های اخیر همه گیری هایی از پاکستان، افغانستان، عربستان سعودی، امارات متحده عربی و ایران گزارش شده است. مطالعه با هدف تعیین کارایی ریباورین خوراکی در بهبود بیماران ثابت شده تب خون ریزی دهنده کریمه کنگو انجام شد. در این مطالعه گذشته نگر با بررسی 81 مورد بیمار ثابت شده به روش کشت ویروسی با الیزا، بر حسب دریافت دارو و به شیوه مطالعه مورد شاهدی تاثیر داروی ریباورین در بهبود این بیماران مورد مطالعه قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های آماری کای دو و فیشر تجزیه و تحلیل شدند. از 69 بیمار ثابت شده تب خون ریزی دهنده کریمه کنگو که تحت درمان با ریباورین خوراکی قرار گرفته بودند، 61 بیمار بهبود یافته و 8 نفر فوت کردند. در صورتی که از 12 بیمار ثابت شده که دارو دریافت نکرده بودند. تنها 5 نفر بهبود یافتند و 7 نفر فوت کردند. ریباورین خوراکی می تواند با کارآیی معادل 91% یک درمان مناسب جهت بیماران مبتلا به تب خون ریزی دهنده کریمه کنگو باشد.

اثرات مختلف کولونوسکوپی بر روی پارامترهای گردش خون در بسیاری از مطالعات نشان داده شده است. وجود بیماری های قلبی ریوی یا دریافت دارو قبل از انجام کولونوسکوپی، در تغییر این پارامترها موثرند. مطالعه به منظور اثر کولونوسکوپی بر ضربان قلب، اشباع اکسیژن شریانی و فشار خون شریانی سیستولیک و دیاستولیک انجام شد. این مطالعه نیمه تجربی در سال 1380 بر روی 30 نفر که بیماری زمینه ای قلبی ریوی نداشتند و جهت انجام کولونوسکوپی تشخیصی به بخش آندوسکوپی بیمارستان بوعلی قزوین ارجاع شده بودند، انجام شد. افراد به صورت اتفاقی انتخاب شدند. پارامترهای گردش خون قبل، هر 60 ثانیه طی انجام کار و 3 دقیقه پس از کولونوسکوپی ثبت شدند. داده ها با آزمون آماری t زوج تجزیه و تحلیل شدند. از بین 30 بیمار، 20 نفر مذکر و 10 فنر مونث بودند. محدوده سنی بیماران 17 تا 80 سال بود. میانگین مدت زمان بررسی با کولونوسکوپ 4.86دقیقه بود. طی کولونوسکوپی، هیچ تغییر قابل ملاحظه بالینی در پارامترهای گردش خون به وجود نیامد. کولونوسکوپی بدون دریافت دارو، در پارامترهای فیزیولوژیک اثر قابل ملاحظه بالینی ندارد.

تعیین وضعیت تشریحی کلیه ها به ویژه عروق آنها قبل از انجام عمل پیوند کلیه، یکی از اقدام های اساسی در ارزیابی اهداکنندگان کلیه است که به طور عمده از طریق آنژیوگرافی اختصاصی عروق کلیه انجام می شود. مطالعه به منظور تعیین وضعیت شریان های کلیه در اهدا کنندگان با استفاده از آنژیوگرافی مداخله ای انجام شد. 50 نفر از اهداکنندگان کلیه به طور متوالی با استفاده از آنژیوگرافی اختصاصی عروق کلیه از نظر تعداد و قطر شریان ها و نیز محل جدا شدن شریان ها از تنه آئورت مورد بررسی قرار گرفتند. شریان های کلیوی در بیشتر موارد از مقابل مهره اول کمری از آئورت منشاء گرفته بودند 18% کلیه های مورد بررسی حداقل یک شریان اضافی داشتند که 5% آنها در کلیه راست و 13% در کلیه چپ بودند. هر چند این اختلاف در توزیع شریان اضافی بین دو جنس از نظر آماری معنی دار نبود، لیکن از نظر قرارگیری در طرف راست یا چپ معنی دار بود (0.05>P). همچنین قطر شریان اصلی کلیوی چپ به طور معنی داری بیشتر از شریان کلیوی راست بود. یافته های این مطالعه در مقایسه با سایر مطالعه ها، بیانگر وجود کمتر شریان فرعی کلیوی در افراد مورد مطالعه و نیز حد بالاتر منشاء گیری از تنه آئورت در این افراد است.

شیوع تالاسمی در ایران زیاد (1.66%) است واین بیماری عامل ایجاد ضایعه های دهانی، استخوانی و تغییر شاخص DMF است. مطاللعه به منظور شناسایی تظاهرات دهانی و ضایعه های استخوانی و تعیین شاخص DMF در بیماران تالاسمی ماژور بیمارستان قدس استان قزوین انجام شد. در این مطالعه توصیفی تحلیلی طی سال 1377 و 78 بیماران تالاسمی ماژور بالای 6 سال بیمارستان قدس استان قزوین (70 نفر) تحت معاینه دقیق بالینی و پرتونگاری قرار گرفتند و پس از تکمیل پرسش نامه و آزمون های آماری نتایج مورد بحث و بررسی قرار گرفت. در این مطالعه ارتباط سه عامل اصلی شامل سن بیمار، نسبت فامیلی والدین بیمار، انجام عمل طحال برداری بیمار با تظاهرات دهانی و میزان شیوع ضایعات استخوانی مورد بررسی قرار گرفت و که افزایش سن بیماران با این مشکلات ارتباط مستقیم و معنی داری را نشان داد (0.005‍>P) و دو عامل دیگر در اکثریت موارد در ارتباط مستقیم و معنی داری را نشان می داد اما جنبه کلیت نداشت. فراوانی اکلوژن کلاس II (پنجاه درصد) در این بیماران قابل ملاحظه بود. رنگ پریدگی مخاط دهان در تمام بیماران دیده شد. تغییرات مرفولوژی استخوان های صورت بسیار شایع بود. شاخص فراوانی افرادی که فاقد دندان پوسیده (28.5%) و دندان کشیده (78.5%) هستند کمتر از شاخص سازمان جهانی بهداشت (85%) است.

بهره گیری از سبک های مدیریتی کارا و اثربخش در اداره بیمارستان ها و سایر مراکز بهداشتی درمانی نقش مهمی در بهبود عملکرد سازمانی و ارتقای کیفیت خدمات آنها دارد.. این مطالعه به منظور تعیین امکان بهره گیری از مدیریت راهبردی در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران انجام شد. مطالعه به روش توصیفی مقطعی در سال 1380 انجام شد. کلیه مدیران ارشد و میانی 6 بیمارستان دانشگاه علوم پزشکی ایران (در مجموع 66 نفر) به عنوان نمونه پژوهشی تعیین و پاسخ های آنان در مورد متغیرهای مورد مطالعه، از طریق پرسشنامه اخذ گردید. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون کروسکال و الیز تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نشان داد میزان آگاهی مدیران درباره دانش مدیریت راهبردی با کسب میانگین 2.8از 5، کمتر از متوسط بوده است. همچنین پاسخ گویان، به کارگیری مدیریت راهبردی را پس از اطلاع رسانی در این زمینه خیلی مفید (با میانگین 4.2از 5) و آن کمابیش عملی دانسته اند (با میانگین 3.12از 5). آنان امکان کاربرد مدیریت راهبردی را با توجه به عوامل محیطی و شرایط داخلی بیمارستان ها، اندکی بیش از متوسط تعیین شده می دانستند (با میانگین 47.31از 75). بهره گیری از مدیریت راهبردی در بیمارستان های مورد مطالعه (نه در حد بالا و به صورت فراگیر) امکان پذیر است و به شرط تقویت عوامل پیشبرنده مانند آموزش مدیران در کنار حذف عوامل بازدارنده چون حاکمیت شیوه متمرکز در سامانه بهداشت و درمان کشور، این امکان افزایش خواهد یافت.

گلو درد یکی از عوارض ناخوشایند بی هوشی است که باعث نارضایتی بیماران از روش بی هوشی می شود. مطالعه به منظور مقایسه میزان گلو درد پس از عمل لوله بستن در سه روش بی هوشی انجام شد. در این کارآزمایی بالینی آینده نگر، از بیمارانی که از فروردین 1380 لغایت خرداد 1381 برای عمل لوله بستن به اطاق عمل بیمارستان کوثر مراجعه کرده بوند، 150 بیمار بطور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. پیش دارو، روش القاء و تداوم بی هوشی از نظر دارویی یکسان بود، ولی تهویه تنفسی بیماران در یک گروه از طریق ماسک، در گروه دیگر توسط لوله تراشه و در گروه سوم توسط لوله تشید انجام شد. پس از اتمام بی هوشی به مدت 24 ساعت وجود گلو درد با استفاده از پرسش نامه از بیماران سوال شد و داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون کای دو و آنالیز واریانس یک طرفه تجزیه و تحلیل شد. از 150 بیمار مورد مطالعه، 29 نفر (19.3%) گلو درد داشتند که از این تعداد 15 نفر در گروه لوله تشید، 10 نفر در گروه لوله تراشه و 4 نفر در گروه ماسک قرار داشتند. در گروه لوله تشید 30%، در گروه لوله تراشه 20% و در گروه ماسک 8% گلو درد داشتند که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (0.0204>P). تفاوت فراوانی گلو درد در گروه لوله تشید و لوله تراشه از نظر آماری معنی دار نبود. میزان شیوع گلو درد با سن و مدت زمان عمل رابطه ای وجود نداشت. میزان گلو درد روش ماسک از همه کمتر و در روش لوله تراشه و لوله دکتر تشید تقریبا یکسان است.

رشد و تکامل مجمعه استخوانی در تعیین شکل بدن و صورت نقش مهمی دارد. رشد فکین یک پدیده پیچیده است و یکی از روش هایی که در مورد بررسی چگونگی آن وجود دارد، آنالیز رادیوگرافی های سفالومتریک متوالی تهیه شده در طول زمان است. مطالعه به منظور تعیین چگونگی رشد کلی صورت در کودکان 9 تا 11 ساله دارای اکلوژن طبیعی به روش طولی انجام شد.. این مطالعه طولی در سال 1375 تا 1377 بر روی 60 دانش آموز 9 تا 11 ساله دارای اکلوژن طبیعی در شهر قزوین انجام شد. نگاره جانبی به طریق NHP گرفته شد. دو رادیوگرافی بر اساس حداکثر تطابق ناحیه قاعده جمجمه بر روی هم منطبق شده و نقطه وسط دو سایه چپ و راست بال بزرگ اسفنوئید به عنوان نقطه ثبت در نظر گرفته شد. تغییرات رشد مربوط به هفت شاخص نسج نرم، یازده شاخص نسج سخت و چهار شاخص دندانی بر اساس خط عمودی واقعی ثبت شد. جهت بررسی اثر سن و جنس بر متغیرها از آنالیز واریانس استفاده شد. شاخص های نسج نرم در جهت جلو و پایین رشد داشتند. در نسج سخت نازیون به سمت بالا، جلوی فک بالا و فک پایین به سمت پایین و جلو، خلف فک بالا به سمت جلو و پایین و خلف فک پایین به سمت پایین و عقب جابه جا شدند. از زاویه دندان های ابنسایزور فکین کاسته شد. در هنجاری های سفالومتریک کودکان مورد مطالعه، تفاوتی از لحاظ جنسیت مشاهده نشد و در طول این مدت تفاوتی در میزان رشد بین گروه های سنی وجود نداشت.

اولین تظاهر بیماری سل ممکن است به شکل پریتونیت باشد. با گسترش آلودگی HIV ممکن است شیوع این بیماری در همه کشورها در سال های آینده افزایش یابد.
مطاله به منظور ارزیابی جنبه های بالینی و پیرابالینی پریتونیت سلی در بیماران بستری در دو مرکز آموزشی درمانی دانشگاه تهران در 40 سال اخیر انجام شد.
این مطالعه توصیفی گذشته نگر بر روی بیماران مراکز آموزشی درمانی امام خمینی و امیراعلم تهران که در سال های 1338 تا 1378 بستری و تشخیص پریتونیت سلی ایشان توسط آسیب شناسی، آزمایش مستقیم یا کشت تایید شده بود انجام گرفت. اطلاعات مربوط به علائم بالینی و آزمایشگاهی، یافته های تصویربرداری و رژیم درمانی و پاسخ به درمان جمع آوری شدند.
از 183 بیمار مورد مطالعه 35 نفر مرد و 148 نفر با میانگین سنی 14.24+-29.5سال بودند. بیماری در زنان 4.2برابر بیش تر از مردان بود (0.05>P). شایع ترین علائم بیماری به ترتیب اتساع شکم (78%)، کاهش وزن (75%)، تب (73%)، درد شکمی (62%) و توده شکمی (40%) بود و در 78 بیمار (43%) شواهدی از سل ریوی نیز دیده شد. 157 بیمار (85%) تست توبر کولین مثبت داشتند، متوسط ESR بیماران 67.7بود و 23% بیماران ESR بالای 100 داشتند. 150 بیمار (81/9%) آسیب داشتند که بیش از 90% نوع اگزوداتیو با اکثریت لنفوسیت بود و 23.3%بیماران نیز آسیب خونی داشتند. از 100 بیماری که لاپاراسکوپی شده بودند، 75% بافت شناسی مثبت داشتند.
با توجه به یافته ها، در بیماران جوان (به خصوص خانم ها) که با مجموع علائم درد شکم، توده، تب، کاهش وزن و PPD مثبت مراجعه می نمایند، باید تشخیص پریتونیت سلی در نظر گرفته شود. تشخیص قطعی اغلب بیماران توسط لاپاراسکوپی یا لاپاراتومی داده می شود.

سندرم داون، فراوان ترین ناهنجاری کروموزومی انسان، با تغییرهای متعدد رادیولوژیک همراه است. مطالعه به منظور تعیین تغییرهای رادیولوژیک مبتلایان سندرم داون در جمعیت ایرانی انجام شد. این مطالعه مقطعی در سال 1379 بر روی 51 نفر از مددجویان مراکز بهزیستی و استثنایی شهرهای تهران و شیراز انجام شد. با استفاده از عکس های رادیولوژی تهیه شده از دست ها و لگن 51 مددجوی مبتلا به سندرم داون، زاویه های مچ دست، ایلیاک و استابولار اندازه گیری شدند. همچنین سن استخوانی تخمین زده شد و بیماران دارای پوکی استخوان مشخص گردیدند. این یافته ها با یافته های طبیعی مقایسه شدند. زاویه های استابولار و ایلیاک در مبتلایان سندرم داون کوچک تر از حد طبیعی بود. در 76.5%نمونه ها زاویه مچ دست بزرگ تر از میانگین جمعیت سالم بود ارتباط آماری معنی داری بین سن تقویمی و نسبت سن استخوانی به سن تقویمی مشاهده شد (0.005>P وdf=34, t=2.28, r=0.431). یافته حائز اهمیت ارتباط معکوس بین بهره هوشی نمونه ها با پوکی استخوان در آنان بود. شاخص های مورد مطالعه در مبتلایان ایرانی با یافته های مطالعه های مشابه در دیگر جمعیت ها مشابهت داشت.

دپرنیل دارای اثر محافظتی بر روی نورون های حرکتی نخاع است. مطالعه به منظور تعیین دوز موثر داروی دپرنیل بر وزن، مرگ و میر و تعداد نورون های حرکتی نخاع نوزادان موش صحرایی اکسوتومی انجام شد. در این پژوهش از 100 سر نوزاد موش نژاد اسپراگ داولی استفاده شد. ابتدا موش ها به وسیله هیپوترمی بی هوش و عصب سیاتیک پای چپ در وسط ران قطع شد. یک ساعت بعد از اکستومی، نوزادان به ده گروه ده تایی تقسیم شدند و روزانه به ترتیب 0.1میلی لیتر مقادیر 0.25، 10، 30، 45، 60، 70، 90، 100، 110 میلی گرم بر کیلوگرم دارو برای نه گروه و برای گروه دهم (شاهد) آب مقطر به روش داخل صفاقی تزریق شد. اولین تزریق یک ساعت بعد از آکسوتومی انجام و 21 روز طول کشید. در مقادیر 90 به بعد هیچ نمونه ای جمع آوری نشد. سپس حیوان های آکسوتومی شده قربانی شدند و نخاع تمام نمونه ها در ناحیه L1 مهره کمری که معادل L4-L6 سگمان نخاعی است، برداشت شد. بعد از پردازش بافتی، رنگ آمیزی اختصاصی کرسیل فست ویولت انجام و با استفاده از میکروسکوپ نوری تعداد نورون های شاخ قدامی دو طرف نخاع شمارش شد. طبیعی بودن داده ها با آزمون K-S تایید شد. ضریب همبستگی میزان بقای حیوان ها، وزن و درصد بقای نورون های حرکتی به ترتیب r=0/922، r=0/879 و r=-0/605 بود. آنالیز واریانس اختلاف معنی داری را بین دوزهای مختلف نشان داد. دوز موثر دپرنیل 30 میلی گرم بر کیلوگرم بود واین دارو یک اثر آنتی آپوپتوتیک بر روی نورون های حرکتی نخاع نوزادان آکسوتومی شده داشت.