Journal of Kerman University of Medical Sciences
Volume:10 Issue: 4, 2003

مایکوپلاسماها کوچکترین ارگانیسم هایی هستند که قدرت زندگی مستقل داشته و قادرند روی محیط های سنتتیک رشد و تکثیر نمایند. اگرچه بعضی از مایکوپلاسماها به عنوان فلور طبیعی مجاری تنفسی و ادراری-تناسلی محسوب می گردند ولی نقش آنها در ایجاد عفونت در دستگاه های تنفسی و ادراری–تناسلی به اثبات رسیده است. در این بررسی که به منظور جداسازی و تعیین وفور مایکوپلاسماهای عامل ایجاد عفونت در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی اهواز صورت گرفت، 221 نمونه از 121 بیمار مبتلا به عفونت ادراریتناسلی (7/54%) و 100 بیمار مبتلا به عفونت تنفسی (3/45%) جمع آوری و مورد بررسی قرار گرفتند. از مجموع بیماران تنفسی مورد مطالعه، 48% را مردان و 52% را زنان، و از مجموع بیماران مبتلا به عفونت ادراریتناسلی، 4/31% (38مورد) را مردان و 6/68% (83 مورد) را زنان تشکیل می دادند. نتایج این تحقیق منتهی به جداسازی و تعیین هویت 107 ایزوله مایکوپلاسما گردید که شامل سه ایزوله (8/2%) مایکوپلاسما پنومونیه، 50 ایزوله (7/46%) مایکوپلاسما هومینیس و 54 ایزوله (5/50%) اوره آپلاسمااوره آلیتیکم بودند. میزان وفور مایکوپلاسما پنومونیه در نمونه های تنفسی مورد بررسی (100 نمونه)، 3 % بود. از مجموع نمونه های ژنیتال مورد بررسی (121 نمونه)، جمعا 104 ایزوله مایکوپلاسما جداگردید که اوره آپلاسما اوره آلیتیکم 7/44% و مایکوپلاسما هومینیس 2/41% ایزوله ها را تشکیل می دادند. ازمجموع مایکوپلاسماهای ژنیتال، 27 ایزوله (26%) از مردان و 77 ایزوله (74%) از زنان جدا گردیدند. بیشترین موارد مثبت مایکوپلاسماهای ژنیتال از گروه سنی 30-21 و 40-31 سال و کمترین آنها از گروه های سنی10-1 و 60-51 سال جدا گردیدند. نتایج این بررسی نشان داد که اگرچه مایکوپلاسماهای ژنیتال ممکن است قسمتی از فلور طبیعی دستگاه اوروژنیتال را تشکیل دهند ولی با توجه به درصد بالای جداسازی مایکوپلاسما هومینیس و اوره آپلاسما اوره آلیتیکم از بیماران مبتلا به عفونت های ژنیتال، ضرورت تشخیص به موقع و درمان بیماران درمقابل این عوامل عفونی کننده که به طور معمول کمتر هم مورد ملاحظه قرار می گیرند بیش از پیش آشکار می گردد.

عوارض برش جراحی نظیر عفونت، هماتوم و سروما از شایعترین علل تاخیر در بهبودی بیمار، افزایش مدت بستری و مخارج پس از عمل سزارین بشمار می روند. به غیر از شیوه جراحی، مواد مورد استفاده در دوختن لایه های شکم نیز در ایجاد این عوارض دخالت دارند. بافت چربی زیر جلدی شکم بعلت جریان خون کمتر، خصوصا مستعد بروز چنین عوارضی است. به منظور یافتن مناسب ترین نخ بخیه برای ترمیم این لایه، یک کارآزمایی بالینی تصادفی آینده نگر در مدت چهار سال بر روی هزار مورد سزارین در شهر کرمان صورت گرفت. در گروه اول نخ کات کوت پلین دو صفر و در گروه دوم نخ ویکریل دو صفر برای دوختن زیر جلد مورد استفاده قرار گرفت. نتایج حاکی از بروز 7 مورد ترشحات چرکی خونی بدون تب و نیاز به بستری شدن در بیمارستان در گروه پلین در مقابل یک مورد در گروه ویکریل بود (P=0.03). دو مورد هماتوم جدار در گروه پلین رخ داد در حالی که این عارضه در گروه ویکریل مشاهده نشد. این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. هیچ موردی از عفونت در دو گروه رخ نداد. با توجه به عوارض کمتر در استفاده از نخ ویکریل و نظر به شیوع عمل سزارین در کشورمان توصیه می شود این نخ جایگزین نخ پلین در دوختن لایه زیر جلدی شکم شود.

واژینوز باکتریایی با رشد بیش از حد باکتری های بی هوازی فلور واژن مشخص می شود. این بیماری با افزایش خطر عوارض جدی مامایی و ژنیکولوژیک همراه می باشد. در این پژوهش 130 بیمار غیربارداری که با شکایت ترشح واژینال به درمانگاه زنان بیمارستان شهید باهنر دانشگاه علوم پزشکی کرمان مراجعه کردند, به صورت متوالی شرکت داده شدند. پس از گرفتن شرح حال و معاینات فیزیکی، ترشحات واژینال از نظر وجود سلول های کلیدی و میزان pH بررسی شد. در این مطالعه برای تشخیص واژینوز باکتریایی از معیارهای تشخیصی Amsel استفاده گردید. از بین 130 نفر شرکت کننده در مطالعه 49 نفر (7/37%) مبتلا به واژینوز باکتریایی بودند. واژینوز باکتریایی ارتباطی با سن, BMI, وضعیت تاهل و تعداد زایمان نداشت (05/0P>). در افراد مبتلا در مقایسه با افراد غیرمبتلا, سطح تحصیلات (01/0P<) و وضعیت اقتصادی (05/0P<) به طور معنی داری پایین تر بود. واژینوز باکتریایی ارتباط مستقیم معنی داری با مصرف دخانیات داشت (05/0P<). شیوع واژینوز باکتریایی در میان بیمارانی که سابقه سقط داشتند, بیشتر از بیمارانی بود که سابقه سقط نداشتند, لیکن این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود (05/0P>). در افرادی که از قرص های خوراکی ضدبارداری استفاده می کردند بروز واژینوز باکتریایی به طور معنی داری کمتر بود (05/0P<). واژینوز باکتریایی ارتباط مستقیم با سابقه عفونت واژینال (001/0P<), سابقه زایمان زودرس (001/0P<) و سابقه پاره شدن زودرس کیسه آب (05/0P<) داشت. از آنجا که واژینوز باکتریایی در منطقه مورد مطالعه شیوع بالایی دارد و با عوارض متعدد مامایی و ژینکولوژیک همراه است لازم است که افراد در معرض خطر, مورد غربالگری قرار گرفته و در صورت نیاز, درمان گردند.

هدف از این پژوهش، بررسی اثرات میدان مغناطیسی کم فرکانس(low frequency) برروی کروموزوم های لنفوسیت های خون محیطی انسان در in vitro و موش در in vivo بود. بدین منظور 60 نمونه خونی مربوط به 10 نفر مرد و 40 عدد موش (rat) مورد استفاده قرار گرفتند. از60 نمونه خونی انسان، 40 نمونه به عنوان آزمون در دو گروه 20تایی به ترتیب به مدت 30 و 60 دقیقه در داخل میدان مغناطیسی 2 میلی تسلا و 35 هرتز قرارداده شدند. سپس به همراه 20 نمونه دیگر به عنوان گروه شاهد، کشت سلولی جهت آنالیز کروموزومی انجام گردید. از40 عدد موش نیز 30 نمونه در دوگروه 15تایی درمیدان مغناطیسی ذکر شده قرارگرفتند و بعد به همراه 10 موش دیگر به عنوان گروه شاهد، نمونه برداری خون و کشت سلولی برای بررسی کروموزومی صورت گرفت. بر اساس نتایج حاصل از آنالیز 5373 پلاک کروموزومی به دست آمده از نمونه های خون انسان (3573 پلاک در گروه آزمون و 1800 پلاک از گروه شاهد) 16/0 درصد ناهنجاری کروموزومی پایه در نمونه های شاهد مشاهده شد که با 224/0 درصد و 296/0 درصد ناهنجاری کروموزومی حاصله در نمونه های آزمون به ترتیب 30 و 60 دقیقه ای اختلاف معنی داری نداشت (28/0P> برای 30 دقیقه و 15/0P> برای60 دقیقه). در بررسی 3089 پلاک کروموزومی موش (2389 پلاک از گروه آزمون و 700 پلاک ازگروه شاهد) نیز هیچگونه ناهنجاری کروموزومی مشاهده نگردید.

هدف از این تحقیق، ارزیابی و تعیین میزان ریزنشت وارنیش ها و مواد چسبنده عاجی (dentin bonding) بود. در این تحقیق از وارنیش های کیمیا و کوپالایت و همچنین مواد dentin bonding با علامت تجاری Syntac وExcite استفاده شده است. 70 دندان پرمولر سالم انتخاب شده و به صورت تصادفی به 4 گروه 15تایی و یک گروه 10تایی (گروه شاهد) تقسیم شدند. در سطح باکال دندان ها حفرات Class V تهیه شد و از 4 نوع ماده مذکور طبق دستور کارخانه و قبل از ترمیم دندان با آمالگام Dentam، استفاده شد. سپس دندان ها به مدت 700 دور ترموسایکل شده و در رنگ متیلن بلو دو درصد به مدت 24 ساعت غوطه ور گردیدند. بعد از قرارگیری در رنگ, دندان ها به وسیله دیسک الماسی برش داده شدند و میزان نفوذ رنگ در زیر استریومیکروسکوپ technica ساخت آلمان با بزرگنمایی 40 برابر مورد بررسی قرار گرفت. برای ارزیابی نفوذ رنگ از درجه بندی Fucks استفاده شد. بر اساس مشاهدات میکروسکوپی و تحلیل آماری با استفاده از تست Kruskal wallis کمترین میزان ریزنشت در زمان استفاده از مادة باندینگ Excite و بیشترین آن در زمان استفاده از وارنیش کوپالایت وجود داشت و تفاوت ریزنشت بین این دو ماده از نظر آماری معنی دار بود.

این مطالعه به منظور بررسی فون پشه های کولیستا (دوبالان: کولیسیده (در استان گیلان از فروردین تا آذر ماه سال 1379 انجام شد. در طی این تحقیق مجموعا 2478 پشه بالغ از 64 زیستگاه و 6656 لارو از 127لانه لاروی در استان گیلان جمع آوری گردید. مجموعا سه گونه از جنس کولیستا (Culiseta) شامل کولیستا لانجی آرئولاتا Cs.(Allotheobaldia)longiareolata، کولیستا مورسیتانس Cs.(Culicella)morsitans و کولیستا آنولاتا Cs.(Culiseta)annulata به صورت لارو و پشه بالغ جمع آوری و شناسایی گردید. در طی این تحقیق گونه کولیستا مورسیتانس و زیر جنس آن کولیسلا (Culicella) برای اولین مرتبه از ایران گزارش شد. در مقاله حاضر پراکندگی و درصد ترکیب پشه های جنس کولیستا در استان گیلان ارائه شده است.

تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی یک حالت آزاردهنده می باشد و این عارضه در جراحی های تیمپانوماستوئیدکتومی شایع تر است. هرچند پی بردن به نقش دگزامتازون در پیشگیری از این عارضه در سال های اخیر مورد علاقه پژوهش گران بوده است, ولی هنوز به طور کامل تایید نشده است. به منظور ارزیابی تاثیر این دارو بر تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی تیمپانوماستوئیدکتومی یک مطالعه کارآزمایی بالینی انجام شد. از مجموع 82 نفر, 41 نفر در گروه مورد, 8 میلی گرم دگزامتازون بعد از انجام لوله گذاری داخل نای به صورت وریدی دریافت کرده و 41 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. افراد دو گروه به صورت کور از نظر تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی هر دو ساعت یک بار به مدت 24 ساعت کنترل شدند. براساس نتایج به دست آمده در گروه مورد, تهوع و استفراغ از61% در گروه شاهد به 6/36% در گروه مورد کاهش یافت (02/0P<). همچنین تعداد موارد تهوع و استفراغ از 4/1±22/1 بار در گروه شاهد به 1/1±54/0 در گروه مورد کاهش نشان داد (02/0P<). موارد بدون تهوع و استفراغ 8/26% در گروه مورد در مقابل 2/56% در گروه کنترل بود (007/0P<). تزریق وریدی دگزامتازون قبل از جراحی تیمانوماستوئیدکتومی جهت کاهش میزان تهوع و استفراغ بعد از عمل توصیه می شود.

در این مطالعه مقطعی نمونه سرم 285 پزشک متخصص و دندانپزشک شهر کرمان جمع آوری و از نظر مارکرهای Anti HBc, HBe Ag, Anti HBc, Anti HBs, HBs Ag و Anti HCV با روش های ELISA - 3 و RIBA آزمایش شدند. افراد مورد بررسی شامل 189 مرد و 96 زن با میانگین سنی 82/816/41 سال بودند. بر اساس نتایج به دست آمده شیوع Anti HCV, Anti HBc, HBs Ag به ترتیب 1/ 1%، 5 / 6% و 1/ 2% بود و هیچیک از نمونه ها از نظر HBe Ag مثبت نبودند. میزان شیوع ایمنی بر علیه هپاتیت B 63% بود. همه موارد ناقل بیماری، مذکر و در دامنه سنی 39-30 سال قرار داشتند. میزان تماس قبلی با ویروس هپاتیت B به طور معنی داری با افزایش سنوات خدمت، عدم استفاده از پوشش ایمنی (دستکش، ماسک و عینک) و واکسینه نبودن افراد ارتباط داشت (05/0P<). میزان مثبت شدن Anti HCV در سرم افراد ارتباط معنی داری با سن، سابقة تزریق خون، محل جغرافیایی خدمت قبلی، نوع تخصص و سنوات خدمت داشت (05/0P<). با توجه به نتایج به دست آمده می توان نتیجه گرفت که برای کاهش تماس شغلی با ویروس هپاتیت B و C، پزشکان و دندانپزشکان باید در حین انجام اقدامات درمانی پرخطر بر روی بیماران موارد ایمنی را به طور دقیق رعایت کنند. همچنین لازم است این افراد سالیانه مورد آزمایش تیتراسیون Anti HBs قرار گرفته و در صورت لزوم واکسیناسیون انجام گیرد.

بتالاکتامازها آنزیم هایی هستند که سبب غیرفعال کردن آنتی بیوتیک های گروه بتالاکتام می گردند و یکی از مهمترین عوامل مقاومت نسبت به این داروها می باشند. جدیدا سویه هایی از باکتری های مختلف گزارش شده اند که فاقد آنزیم بتالاکتاماز بوده و لیکن نسبت به پنی سیلین ها مقاومند. در این تحقیق تولید بتالاکتاماز در 150 نمونه اشریشیاکلی مقاوم به آمپیسیلین با روش یدومتری بررسی شد. دو نمونه که یکی از عفونت ادراری و دیگری از مدفوع جدا شده بودند, علاوه بر مقاومت نسبت به آمپی سیلین، نسبت به ترکیب آموکسی سیلین کلاولانیک اسید نیز مقاوم بوده و قادر به تولید آنزیم بتالاکتاماز نبودند. حداقل غلظت مهارکنندگی از رشد (MIC) آمپی سیلین که با روش رقیق سازی در آگار انجام شد, برای این دو سویه بالاتر از 512 میکروگرم بر میلی لیتر بود. وجود اشریشیاکلی مقاوم به آمپی سیلین و مقاوم به مهار کنندة بتالاکتاماز اولین مورد گزارش چنین سویه هایی در ایران است.

هرنی داخلی در تعداد کمی از بیمارانی که با انسداد روده مراجعه می کنند دیده می شود با این حال 50% از پارادئودنال هرنی به صورت انسداد حاد روده بروز می کند. بیمار گزارش شده یک مرد 28 ساله است که با علایم انسدادکامل روده مراجعه نموده است. تشخیص بیماری بر اساس معاینه فیزیکی و علایم رادیوگرافیک داده شد. بیمار تحت عمل جراحی لاپاراتومی قرارگرفت و مشاهده گردید که تمام روده باریک در پشت مزوکولون چپ قرار دارد. برای بیمار تشخیص پارادئودنال هرنی چپ داده شد و هرنی توسط رداکشن و بستن نقص مزانتریک ترمیم گردید.