مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال سی و چهارم شماره 5 (پیاپی 101، آذر و دی 1391)

کاهش تراکم معدنی استخوان یکی از مشکلات کودکان فلج مغزی است. پاتوفیزیولوژی زمینه ای پیچیده بوده و عوامل متغیری در آن مطرح شده اند. هدف از این مطالعه، بررسی تراکم استخوانی در کودکان مبتلا به فلج مغزی است.
در این مطالعه توصیفی-تحلیلی و مقطعی، 85 کودک مبتلا به فلج مغزی طی مدت 12 ماه در مرکز آموزشی-درمانی کودکان تبریز بررسی شدند. تراکم استخوانی بیماران در سه مهری کمری (L2-L4) و لگن با استفاده از روش (Dual-Energy x-ray Absorptiometry، DXA) اندازه گیری شد. سن، جنس، انواع و زیرگونه های فلج مغزی، فیزیوتراپی قبلی، وضعیت سرپاایستادن و راه رفتن، وضعیت تغذیه ای، سابقه دریافت داروهای ضدتشنج و وضعیت عملکردی بر اساس مقیاس (Gross Motor Functional Classification Score، GMFCS) متغیرهای بررسی شده بودند.
هشتاد و پنج کودک، 44 پسر و 41 دختر با سن متوسط 39/2±79/5 (3 تا 11) سال بررسی شدند. استئوپنی و استئوپروز بترتیب در 2/48 و 6/30 درصد موارد وجود داشت. توانایی راه رفتن و مدت سرپا ایستادن در طی روز بطور مستقیم با افزایش تراکم معدنی استخوان در فقرات مرتبط بودند. همچنین هرچند ارتباط معکوسی بین میزان تراکم معدنی استخوان و GMFC وجود داشت؛ ولی این ارتباط از نظر آماری معنی دار نبود.
کاهش تراکم معدنی استخوانی، استئوپنی و استئوپروز در کودکان مبتلا به فلج مغزی شایع است. پاتوفیزیولوژی مرتبط چندعاملی و پیچیده می باشد.

هدف غربالگری، تشخیص زود هنگام ضایعه شنوایی و افزایش کارایی برنامه های توانبخشی برای کودک، خانواده و جامعه می باشد. کودکان به طور هنجار در سن 5/1 تا 2 سالگی شروع به صحبت کردن می کنند، بنابراین اگر کودک مشکل شنوایی داشته باشد ممکن است تا سن 18 ماهگی تشخیص داده نشود.
در مطالعه حاضر نتایج غربالگری شنوایی 2029 نوزاد در شهر خوی در 8 ماه اول سال 1390 مورد بررسی قرار گرفت. در مرحله اول، نوزادان با آزمون گسیل های صوتی گذرای گوش غربالگری شدند، نوزادانی که از آزمون رد می شدند، مجددا غربالگری می-شدند. نوزادانی که دوباره رد می شدند، برای ارزیابی تشخیصی پاسخ های شنوایی ساقه مغز ارجاع می شدند.
از کل نوزادان مورد ارزیابی، 233 نوزاد از غربالگری اول آزمون گسیل های صوتی گذرای گوش و 12 نوزاد از غربالگری دوم ارجاع شدند.137 نفر از نوزادان به دلیل عدم پیگیری والدین از مطالعه خارج شدند. در کل فقط یک مورد با کم شنوایی حسی عصبی ملایم تا متوسط شناسایی شد.
آمار جهانی شیوع کم شنوایی 3-1 در هر هزار تولد زنده می باشد. احتمالا علت اصلی شیوع کمتر کم شنوایی در مطالعه حاضر، عدم پیگیری والدین در موارد مشکوک می باشد. نتایج این بررسی ضمن تاکید بر اهمیت انجام غربالگری شنوایی در بدو تولد، بر ضرورت اطلاع رسانی و فرهنگ سازی برای مراجعه مجدد والدین و پیگیری کودکان رد شده از غربالگری اولیه برای از دست ندادن کودکان مبتلا به کم شنوایی تاکید می کند.

دژنرسانس وابسته به سن ماکولا (Asymmetric dimethylarginine، ARMD) علت اصلی کوری غیر قابل برگشت در افراد مسن بشمار می رود. ARMD مرطوب یا اگزوداتیو (Exudative Age Related Macular degeneration، E-ARMD)، یک بیماری چندعاملی است. هدف از مطالعه حاضر بررسی سطح پلاسمایی آسیمتریک دیمتیل آرژینین (ADMA) بعنوان یکی از عوامل ایجاد کننده استرس اکسیداتیو و در نتیجه عوامل خطر در بیماری E–ARMD میباشد.
در یک مطالعه مورد شاهدی، 45 بیمار مبتلا به E–ARMD با 45 فرد سالم به عنوان گروه شاهد (با تطابق جنسی و سنی) از نظر سطوح سرمی ADMA مورد مقایسه قرار گرفتند.
مقادیر متوسط پلاسمایی ADMA در بیماران دچار E-ARMD برابر با 23/0±84/0 میکرومولار و در افراد گروه شاهد 25/0±71/0 میکرومولار بود (012/0=P).
مقادیر پلاسمایی بالای ADMA به عنوان مهار کننده نیتریک اکسید سنتاز ممکن است نقشی در استرس اکسیداتیو، و تاثیری در E-ARMD داشته باشند.

گلوکوم یک نوروپاتی اپتیک است که باعث کاهش سلول های گانگلیونی شبکیه و نازک شدن لایه عصبی آن می شود.گلوکوم دومین علت کوری در دنیا و یکی از شایع ترین علل کوری غیر قابل برگشت است. نزدیک به 70 میلیون نفر از مردم جهان مبتلا به گلوکوم می باشد که نزدیک به نصف آن در آسیا می باشد.
261 بیمار مبتلا به گلوکوم زاویه باز وارد مطالعه شدند و با تکمیل کردن پرسشنامه، مشخصات دموگرافیک و مشکلات بیماران در استفاده از درمان بررسی شد.
میزان تداوم درمان در طی 12 ماه گذشته 51 درصد و میزان تبعیت از درمان 66.7 درصد بود. بین سطح تحصیلات بیمار، داشتن مشکل در استفاده از درمان و تبعیت از درمان و تداوم درمان ارتباط وجود داشت.
پذیرش درمان دارویی توسط بیماران گلوکوم را میتوان با رفع علل عدم تبعیت از درمان و عدم تداوم درمان افزایش داد.

گرم کردن با کاهش کسر اکسیژن می تواند باعث کاهش تولید رادیکال های آزاد شود. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر گرم کردن با شدت کم بر میزان پلاسمایی آنزیم های ضد اکسایشی و شاخص های تخریب لیپیدی، پروتئینی و DNA بعد از فعالیت شدید در مردان غیر ورزشکار است.
ابتدا میزان VO2peak آزمودنی ها توسط گاز آنالیزر روی چرخ کارسنج اندازه گیری و میزان کار در شدت کم 45 تا50 درصد VO2peak محاسبه شد. سپس آزمودنی ها در دو جلسه با فاصله 48 ساعت و در هر جلسه به دو گروه گرم کردن با شدت کم و بدون گرم کردن تقسیم شدند. در ابتدای جلسه خون گیری استراحتی و سپس گروه اول گرم کردن با شدت کم به مدت شش دقیقه و بعد از آن اجرای فعالیت شدید و گروه دوم مستقیم بدون گرم کردن فعالیت شدید را انجام دادند، دو ساعت پس از فعالیت شدید خون گیری صورت گرفت. در جلسه دیگر بصورت متقاطع جای اعضای گروه ها عوض شد. از روش آماری T همبسته برای تجزیه و تحلیل آماری استفاده شد.
میانگین تغییرات مالون دی آلدئید در فعالیت با گرم کردن کاهش یافت اما تفاوت معنی داری نبود، ولی میانگین تغییرات کربونیل-پروتئین و 8-هیدروکسی2-دزوکسی گوانوزین بطور معنی داری افزایش یافته بود. میانگین تغییرات آنزیم SOD در فعالیت با گرم کردن پایین تر از فعالیت بدون گرم کردن بوده ولی تفاوت معنی دار نبود. میانگین تغییرات CAT و GPX در فعالیت با گرم کردن بطور معنی-داری بالاتر از فعالیت بدون گرم کردن بود.
گرم کردن با شدت کم می تواند تخریب لیپیدی را کاهش دهد ولی روی تخریب پروتئینی و DNA در مردان غیر ورزشکار اثری ندارد و باعث افزایش این تخریب ها می شود.

میزوپروستول و دینوپروستون آنالوگ های پروستاگلاندین هستند که جهت نرم کردن سرویکس و تحریک انقباضات رحمی جهت نیل به زایمان واژینال مورد استفاده قرار می گیرند. این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر و عوارض میزوپروستول و دینوپروستون جهت ختم حاملگی های ترم انجام شده است.

این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بوده و جامعه پژوهش را خانمهای باردار مراجعه کننده به بلوک زایمان بیمارستان بعثت سنندج تشکیل داده اند. تعداد 84 خانم با حاملگی تک قلو، سن حاملگی بیش از 37 هفته، سفالیک و نمره بیشاپ پایین وارد مطالعه شدند. واحدهای مورد مطالعه بصورت تصادفی 25 میکروگرم میزوپروستول ویا 3 میلی گرم دینوپروستون به صورت واژینال به فاصله هر 6 ساعت وحداکثر 2 دوز دریافت کردند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار 15 SPSS استفاده شد.

نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه از نظر میزان سزارین وجود ندارد. در گروه استفاده کننده از میزوپروستول 2/45% تحت عمل سزارین قرارگرفتند که شامل: 9/57% ضربان قلب غیرطبیعی جنین؛ 3/26% دفع مکونیوم؛ 8/15% عدم پاسخ به میزوپروستول و اینداکشن بود. میزان سزارین در گروه دینوپروستون50% بود که شامل 9/42% ضربان قلب غیر طبیعی جنین؛ 8/23% دفع مکونیوم، 8/23% عدم پاسخ به دینوپروستون و اینداکشن؛ و 5/9% توقف سیر لیبر بوده است. عوارض جنینی در هر دو گروه یکسان بوده است.

نتایج این مطالعه نشان داد که میزان سزارین در هر دو گروه نسبت به سایر مطالعات مشابه بالاتر بوده است. همچنین میزان الگوی ضربان قلب غیرطبیعی جنین و دیسترس جنینی در گروه میزوپروستول بیشتر از گروه دینوپروستون بوده است لذا بررسی های بعدی با تعداد نمونه بیشتر ضروری بنظر می رسد تا اطلاعات بیشتری در مورد کفایت و بی خطری آنها فراهم گردد.

مهارگرهای بازجذب انتخابی سروتونین که بعنوان داروی ضدافسردگی استفاده می شوند با عوارض جانبی از قبیل افزایش اضطراب و ناتوانی جنسی گزارش شده است. ازسوی تاثیر سیلدنافیل بعنوان مهارگر فسفودی استراز که با افزایش اثر نیتریک اکسید در درمان ناتوانی جنسی مردان مورد استفاده قرار می گیرد بر اضطراب نیز متناقض گزارش شده است و بین سیستم سروتونرژیک و مسیر NO-cGMP تداخل عمل وجود دارد. هدف از این مطالعه ارزیابی تاثیرات تجویز توام فلوکستین با سیلدنافیل بر اضطراب می باشد.

این مطالعه تجربی بر روی موش های سوری نر (35-20 گرم) در گروه های کنترل و آزمایش مورد بررسی قرار گرفتند. گروه های آزمایشی فلوکستین (mg/kg 5، 10و20)، فلوکستین (mg/kg 5، 10و20) توام با سیلدنافیل(mg/kg 1، 2و10) وگروه کنترل سالین به روش داخل صفاقی 15 دقیقه پیش از قرارگیری در پلاس ماز مرتفع تزریق شد. در این آزمون زمان ماندن در بازوهای باز، تعداد ورود به بازوهای باز و تعداد ورود کل به بازوها اندازه گیری شد.

تجویز فلوکستین باعث کاهش مدت زمان سپری شده و تعداد ورود به بازوهای باز ماز گردید. گروه های دریافت کننده فلوکستین توام با سیلدنافیل تفاوت معنی داری در مقایسه با گروه کنترل در متغیرهای نامبرده را نشان ندادند.

می توان استنباط نمود که تجویز توام فلوکستین با سیلدنافیل بی تاثیر بر اضطراب می باشد. چنین به نظر می رسد که تجویز حاد سیلدنافیل تاثیرات اضطراب زایی حاصله از تیمار حاد فلوکستین را از بین برده است.

این تحقیق به منظور تعیین رابطه ویژگی های شخصیتی و هوش هیجانی با فرسودگی شغلی انجام شد.

برای انجام این تحقیق، 250 پرستار با سابقه کاری بیش از 5 سال از میان کارکنان بیمارستان های دولتی شهر اردبیل به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ایچند مرحله ای انتخاب شده و به سه آزمون 5 عاملی ویژگی های شخصیتی نئو (فرم کوتاه)، فرسودگی شغلی مازلاک و هوش هیجانی برادبری و گروز پاسخ گفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS تجزیه و تحلیل شد و روش های همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون بکار رفت.

نتایج نشان داد که رابطه معنی داری بین مولفه های پنج عامل شخصیتی به جز برونگرایی و مولفه های هوش هیجانی به جز آگاهی اجتماعی با فرسودگی شغلی وجود دارد. روان رنجوری (01/0 >p، 290 /0=r)، برونگرایی (05/0 >p، 147/0- =r)، مقبولیت (05/0 >p 159/0- =r) و وظیفه شناسی (01/0 >p، 189/0- =r)، خودآگاهی (05/0 >p، 143/0- =r)، خود مدیریتی (01/0 > p، 219/0- =r) و مدیریت رابطه (01/0 >p، 207/0- =r). در نهایت تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که دو متغیر ویژگی های شخصیتی و هوش هیجانی 11 درصد از فرسودگی شغلی را پیش بینی می کنند. از بین ابعاد شخصیت فقط روان رنجوری قدرت پیش بینی فرسودگی شغلی را دارد.

براساس نتایج پژوهش، توجه به مساله فرسودگی شغلی کارکنان امور بهداشتی و آموزش هوش هیجانی به آنان به عنوان عامل پیشگیری کننده فرسودگی شغلی از جانب مسئولان و متولیان بهداشت روانی ضرورت می نماید.

هدف از تحقیق حاضر تعیین تاثیر همزمان تمرین استقامتی و مکمل سازی سیر بر تعیین کننده های اصلی همورئولوژی در افراد غیرفعال بود.
44 مرد جوان سالم و غیرفعال (20 الی 30 ساله) به صورت داوطلبانه و تصادفی به چهار گروه همگن شامل: 1-تمرین و سیر(TG)، 2-سیر(G)، 3-تمرین و دارونما (TP) و 4-دارونما (P) تقسیم شدند. تمامی آزمودنی ها به مدت چهار هفته روزانه دو کپسول حاوی500 میلی گرم پودر سیر و یا نشاسته (دارونما) مصرف کردند. آزمودنی های گروه های تمرین علاوه بر مصرف سیر یا دارونما، چهار جلسه در هفته با شدت 75-60 درصد ضربان قلب بیشینه و به مدت 45-30 دقیقه به اجرای فعالیت استقامتی پرداختند. قبل و بعد از چهار هفته، فاکتورهای همودینامیک و نمونه های خونی جهت اندازه گیری هماتوکریت، فیبرینوژن، ویسکوزیته ی پلاسما و خون، میزان رسوب اریتروسیتی، پروتئین تام و آلبومین گرفته شد. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح05/0>P استفاده شد.
تفاوت معناداری در غلظت فیبرینوژن پلاسما، ویسکوزیته ی پلاسما و ویسکوزیته ی خون بین گروه ها مشاهده شد که آزمون تعقیبی نشان داد بین گروه TGوP تفاوت معناداری در این متغیرها وجود دارد (05/0>P). بعلاوه بین گروه های TG وTP تفاوت معناداری در غلظت فیبرینوژن پلاسما مشاهده گردید (05/0>P). همچنین در گروهTG، پس از چهار هفته، هماتوکریت و میزان رسوب اریتروسیتی کاهش و پروتئین تام و آلبومین افزایش یافت.
بر اساس نتایج تحقیق حاضر، مصرف مکمل سیر باعث کاهش فیبرینوژن پلاسما شد که ممکن است مصرف سیر همراه با تمرینات استقامتی، تاثیر مضاعفی در کاهش ویسکوزیته پلاسما و ویسکوزیته خون داشته باشد. با این حال، برای اعلام نتایج قطعی، نیاز به تحقیقات بیشتری در این زمینه می باشد.

ژانت سل گرانولومای مرکزی یک ضایعه شبه تومور واکنشی استخوان فک می باشد که به دو نوع مهاجم و غیر مهاجم تقسیم می شود. در میان محققین درخصوص پاتوژنز این ضایعات و ماهیت سلول های ژانت و اینکه نمای هیستوپاتولوژی می تواند رفتار کلینیکی ضایعات مرکزی را پیش بینی کند یا نه اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی نقش پروتئین Src در پاتوژنز ژانت سل گرانولومای مرکزی و مقایسه بیان این پروتئین در ژانت سل گرانولومای مرکزی مهاجم و غیرمهاجم می باشد.
15 بلوک پارافینی نوع مهاجم و 15 نمونه غیر مهاجم ژانت سل گرانولومای مرکزی استخوان فک از لحاظ بیان ایمونوهیستوشیمی مورد ارزیابی قرار گرفت. به علاوه، یک شاخص (staining-intensity distribution، SID) نسبت سلول های رنگ گرفته × شدت رنگ نیز برای این ضایعات محاسبه گردید.
علیرغم عدم وجود تفاوت معنی دار در بیان Src و شاخص SID بین انواع کلینیکی ژانت سل گرانولومای مرکزی (به ترتیب 299/0=p و 900/0=p)، همبستگی معنی داری بین آن ها در هر دو ضایعه مهاجم و غیرمهاجم مشاهده شد (به ترتیب 001/0>p و 002/0=p).
نتایج این مطالعه نشان دهنده ماهیت استئوکلاستی سلول های ژانت می باشد ولی از بیان Src و شدت آن نمی توان برای پیش بینی رفتار ضایعات مرکزی استفاده کرد.

هدف از مطالعه حاضر بررسی فعالیت همزمان «استقامتی- مقاومتی» در مقابل «مقاومتی- استقامتی» بر شاخص های سرمی آسیب سلولی (CK، CKMM، CKMB و LDH) مردان غیرورزشکار بود.
16 مرد سالم در دو گروه همگن به صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. نمونه های خونی قبل و یک ساعت بعد از فعالیت ها گرفته شد. ابتدا نرمالیتی داده های جمع آوری شده توسط آزمون کولموگروف – اسمیرنوف تایید و سپس داده ها توسط آزمون های آماری t همبسته و مستقل در سطح معنی داری پنج درصد تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج حاکی است که تغییرات تمامی شاخص ها (CK، CKMM، CKMB و LDH) قبل و بعد از اجرای فعالیت همزمان در هر دو گروه معنی دار می باشد (05/0>Ρ). از طرفی هیچ گونه اختلاف معنی داری بین دو گروه در شاخص های مورد نظر مشاهده نشد(05/0<Ρ). ولی گروه (مقاومتی - استقامتی) افزایش درصدی بیشتری را نشان داده است.
نتایج تحقیق نشان داد که هر دو فعالیت همزمان (استقامتی- مقاومتی و مقاومتی- استقامتی) باعث افزایش شاخص های سرمی آسیب سلولی شده اند. از این رو اجرای فعالیت همزمان «استقامتی- مقاومتی» در مقایسه با «مقاومتی- استقامتی» با وجود عدم اختلاف معنی دار در شاخص های مورد نظر بین دو گروه، آسیب های کمتری را ایجاد می کند. بنابراین برای بدست آوردن نتایج قطعی مطالعات بیشتری باید انجام گیرد.

اختلال حسی بعد از برداشت تاندونهای هامسترینگ بسیار شایع است. بررسی اینکه آیا یکی از دو روش برش جراحی عمودی و برش مایل در برداشت گرافت هامسترینگ درجراحی بازسازی لیگامان صلیبی قدامی عوارض نورولوژیک کمتری دارد یا خیرحائز اهمیت است.
در یک مطالعه بالینی آینده نگر 71 بیمار که کاندید بازسازی لیگامان صلیبی قدامی بودند به دو گروه تقسیم شدند: گروه اول با برش جراحی عمودی و گروه دوم با برش جراحی مایل تحت عمل جراحی قرار گرفتند بیماران بعد ازدو ماه پیگیری شدند و طی این پیگیری پرسشنامه ای که برای این مطالعه طراحی شده بود توسط بیماران پاسخ داده می شد.در این پرسشنامه از بیماران خواسته شده که توپوگرافی و میزان اختلال حس حاصل بعد از جراحی را بیان کنند.
8/68 % از بیماران با برش جراحی مایل و 9/88% از بیماران با برش جراحی عمود عوارض نورولوژیک داشتند (036/0=p) در این مطالعه توان حسی به 4 درجه تقسیم شد. در بیماران با برش مایل شدت بی حسی با درجه صفر 7/25%، درجه یک: 1/17%، درجه دو: 7/25%، درجه سه: 4/31%، بوده و در بیماران با برش جراحی عمودی شدت بی حسی درجه صفر2/47%، درجه یک: 1/36% و درجه دو: 5/5%، درجه سه: 14/11% بود. توپوگرافی در بیماران گروه برش مایل موید اختلال حسی در سوپرولترال ساق پا به میزان 40% و دراینفرومدیال به میزان 14% بود و موارد نرمال 4/31% بود. در توپوگرافی برای گروه جراحی با برش عمودی بیشترین میزان اختلال حسی در قسمت سوپرولترال به میزان 66% و سپس در قسمت اینفریومدیال3/8% و موارد نرمال %11بود.
برش مایل عوارض عصبی کمتری نسبت به برش عمودی ایجاد می کند.

هدف این مقاله بدست آوردن مقدار دوز بهینه تزریقی از روی دوز روتین (15 سی سی) است که در ناحیه هیپوفیز مغز منجر به حداکثر دانسیته سیگنال در تصویر برداری T1-weighted با استفاده از سکانس های اسپین اکو و بازیافت معکوس در MRI گردد.
در این مطالعه بعد از تزریق دز روتین به بیمار تصاویر اسپین اکو و بازیافت معکوس در فاصله زمانی مشخص گرفته شده است. سیگنالهای بدست آمده از ناحیه هیپوفیز مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته شده است. مطالعات با استفاده از اسکنر کلینیکیT) 3/0) انجام گرفته است.
این تحقیق نشان داده است در افرادی که مساحت بدن (BSA) کوچک (در وزن کم و قد کوچک) باشد، ماده کنتراست تزریقی بیش از دوز بهینه بوده است. در BSA بالا (در وزن و قد متوسط به بالا) ماده کنتراست تزریقی کمتر از دوز بهینه بوده است.
این مطالعه نشان داده است در BSA پایین، ماده کنتراست تزریقی بیش از دوز بهینه بوده و این بدین معنی است که ماده کنتراست تزریقی با غلظت بیشتری در منطقه مورد نظر ظاهر می شود. در غلظتهای بالا تاثیرات T2 هم بر روی تصویر ظاهر می شود که این اثر سبب کاهش سیگنال می شود. در BSA بالا ماده کنتراست تزریقی کمتر از دوز بهینه بوده و این بدین معنی است که ماده کنتراست تزریقی با غلظت کمتری در منطقه مورد نظر ظاهر می شود که منجر به کاهش سیگنال می گردد. مطالعات قبلی نشان می دهد علی رغم استفاده از سکانس های مختلف معمولا mmol/Kg 10/0 ماده کنتراست به بیماران تزریق شده است. این مطالعه نشان می دهد ماده کنتراست تزریقی که منجر به حداکثر سیگنال گردد نه تنها بستگی به سکانس تصویر برداری دارد بلکه با توجه به قد و وزن بیمار نیز متفاوت می باشد.

هلیکوباکتر پیلوری یک باکتری گرم منفی مارپیچی شکل می باشد که با استقرار و تکثیر در لایه مخاطی معده انسان ایجاد عفونت می نماید. این عفونت می تواند منجر به التهاب مزمن، زخم های معده و دوازدهه گردد. تحقیق برای یافتن روش های جدید درمان به سبب ایجاد مقاومت روز افزون باکتری به آنتی بیوتیک ها گسترده تر می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرIgY تولید شده بوسیله DNA واکسن حاوی ژن بیان کننده زیر واحد UreC از آنزیم اوره آز هلیکوباکتر پیلوری در موش های آلوده شده با باکتری هلیکوباکتر پیلوری می باشد.

تعداد 109 باکتری (در μl 400 محیط کشت بروسلا براث) به معده موش های C57BL/6j، 3 بار به فاصله یک روز در میان گاواج شد. به موش های شاهد نیز μl 400 محیط کشت استریل خورانده شد. هشت هفته پس از آخرین تلقیح از موشها خونگیری شد و میزان آلودگی بوسیله ELISA ارزیابی گردید. شدت التهاب معده توسط تست پاتولوژیکی بررسی شد. موش های آلوده به مدت 28 روز توسط mg 60 IgY جدا شده از زرده تخم مرغ از مرغ های ایمن شده بوسیله واکسن DNA ای مورد تیمار قرار گرفتند.

نتایج ELISA نشان دهنده ایجاد آلودگی موش ها به میزان 53% بود. نتایج پاتولوژی وجود التهاب در معده موش های آلوده را تایید کرد. کاهش معنی داری در تیتر آنتی بادی موش های آلوده و تیمار شده با IgY در مقایسه با موش های آلوده و تیمار نشده، دیده شد.

نتایج نشان داد که IgY تولید شده می تواند در کاهش التهاب در مدل موشی موثر باشد.

سطوح سرمی hs-CRP، MDA و اختلال در پروفایل لیپیدها در بیماران عروق کرونری بررسی و با گروه کنترل مقایسه گردید. از آنجائیکه دیابت و مصرف سیگار از عوامل التهاب و پراکسیداسیون لیپیدها می باشند جهت جلوگیری تداخل آنها مطالعه فقط در روی افراد غیردیابتی و غیرسیگاری انجام گرفت.

120 نفر شامل 60 بیمار عروق کرونری (CAD) که بیماری آنها با آنژیوگرافی مورد تائید قرار گرفته بود و 60 نفر فرد طبیعی که از لحاظ سن و جنس با گروه بیماران برابرسازی شده بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. پارامترهای لیپید و لیپوپروتئین سرم با روش های استاندارد و سطوح hs-CRP بوسیله روش ایمونوتوربیدومتریک با استفاده از کیت پارس آزمون و غلظت MDA در نمونه های سرمی با روش اسپکتروفتومتریک با بکارگیری واکنش تیوباربیتوریک اسید مورد ارزیابی قرار گرفتند.

غلظت های hs-CRP و MDA در بیماران CAD در مقایسه با گروه کنترل بطور قابل توجهی افزایش یافته بود (05/0p<). سطوح سرمی پارامترهای لیپیدی، کلسترول تام، تری گلیسرید و LDL-C در گروه بیمار بطور معنی داری بالاتر و اما غلظت HDL-C پایین تر از گروه کنترل بود (05/0p< در همه موارد).

افزایش hs-CRP معیار التهاب و MDA یک معیار پراکسیداسیون لیپیدی است که هر دو منجر به اختلال در پروفایل لیپیدی می گردند. حتی در غیاب دیابت و سیگاری بودن نیز در بیماران CAD وجود دارد و چنین به نظر می رسد عوامل متعددی در ایجاد التهاب و پراکسیداسیون لیپیدی موثرند و بکارگیری مواد غذایی و داروهای آنتی اکسیدانت می توانند از بروز و پیشرفت آترواسکلروز جلوگیری کنند.