مجله علوم پزشکی رازی
سال نوزدهم شماره 11 (پیاپی 104، بهمن 1391)

سلول‎های کشت شده پستانداران به خاطر تواناییشان در ایجاد ساختار صحیح پروتئین، تجمع و اصلاحات پس از ترجمه‎ای، سیستم مطلوبی برای تولید پروتئین‎های نوترکیب با کاربردهای کلینیکی هستند، بنابراین زمانی که یک پروتئین در سلول‎های پستانداران بیان ‎شود در مقایسه با سایر میزبان‎ها از جمله باکتری ها،کیفیت واثر بهتری، دارد. سیستم های گزارشگر ژنتیکی ((Gene reporter systems به عنوان ابزاری برای مطالعه تنظیم و بیان ژن ها در سلول های یوکاریوتی Eukaryotic) (می باشند. ژن های گزارشگر دارای کاربردهای ویژه ای هستند و اغلب به عنوان شاخصی برای فعالیت رونویسی در سلول ها به کار می روند.
در این پژوهش تجربی ابتدا هورمون رشد انسانی نوترکیب (rhGH= recombinant human Growth Hormone) توسط یک کلون پایدار از سلول های CHO نوترکیب (recombinant Chinese Hamster Ovary) تولید و با روش هایی مانند الیزا(ELISA = Enzyme-Linked ImmunoSorbent Assay) و وسترن بلات(Western blotting)تولید آن اثبات گردید. سپس فعالیت زیستی هر دو نوع rhGH یوکاریوت و نوع تجاری به روش سیستم گزارشگر ژنی (سیستم گزارشگر LHRE-TK-Luc) بررسی و بایکدیگر مقایسه شدند. این سیستم شامل LHRE (Lactogenic Hormone Responsive Element)، پروموتور TK (Thymidine Kinase promoter) و ژن تحت کنترل آن، Luc کدکننده برای آنزیم فایرفلای لوسیفراز (Firefly luciferase) می باشد و امکان بررسی و اندازه گیری انتقال پیام ایجاد شده توسط GH در سلول های ترانسفورم شده با ژن GHR را فراهم می کند. برای این منظور از سلول های HEK293 Human Embryonic Kidney 293 cells ترانسفکت شده با گیرنده هورمون رشد استفاده شد و فرایند انتقال پیام درون سلولی القا شده توسط rhGH و در نتیجه بیان آنزیم لوسیفراز و به دنبال آن تولید نور توسط دستگاه لومینومتر اندازه‎گیری شد.
نتایج اولیه نشان دادند که میزبان نوترکیب (rCHO) به خوبی تولید کننده rhGH می باشد. از طرفی نتایج حاصل از سیستم بررسی فعالیت زیستی نشان دادند که rhGH یوکاریوت به خوبی فرایند سیگنالینگ درون سلولی را القا می کند و حتی در مقایسه با نوع تجاری موجود، نوع یوکاریوت دارای فعالیت زیستی بهتری می باشد.
سلول های کشت شده پستانداران میزبان های بسیار مناسب و ایمنی برای تولید پروتئین های نوترکیب با کاربردهای کلینیکی می باشند. روش سیستم گزارشگر ژنی (Gene reporter assay) یک روش بسیار حساس، کارا، دقیق و ایمن برای بررسی فعالیت زیستی پروتئین های نوترکیب می باشد.

سواد سلامت میزان ظرفیت هر فرد برای کسب، تفسیر و درک اطلاعات اولیه از خدمات سلامتی است که برای تصمیم گیری متناسب در این حوزه ضروری می باشد.افراد با سواد سلامت ناکافی با احتمال کمتری از برنامه مراقبتی پیشنهادی تبعیت می نمایند. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر برنامه آموزشی در قالب گروه های کوچک بر ارتقاء میزان آگاهی و سواد سلامت بیماران زن دیابتی نوع 2 طراحی و اجرا گردید.

این مطالعه از نوع شاهد دار تصادفی شده بود که روی 160 بیمار زن دیابتی نوع 2 که با روش تخصیص تصادفی بلوکی در دو گروه مداخله و مقایسه قرار گرفتند، انجام شد. ابزار مطالعه، پرسشنامه استاندارد کوتاه سواد سلامت (Test Of Functional Health Literacy in Adults= TOFHLA) و پرسشنامه خودساخته جهت سنجش آگاهی بیماران از دیابت بود. مداخله آموزشی طی 6 جلسه 45-60 دقیقه ای در قالب گروه های کوچک 5-12 نفر برای گروه مداخله انجام گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری SPSS16 و آزمون های آماری تی مستقل (Independent t- test)، کروسکال والیس (Kruskal-Wallis) و تحلیل کوواریانس (Co-Variation) و کای اسکویر (Chi-square) استفاده شد.

دو گروه از نظر متغیرهای فردی با یکدیگر تفاوت معناداری نداشتند (073/0 =p). قبل از مداخله تفاوت معناداری بین دو گروه از نظر آگاهی و سواد سلامت مشاهده نشد، اما بعد از مداخله، تفاوت معناداری بین آگاهی (001/0> p) و سواد سلامت (001/0>p) در دو گروه مشاهده گردید که این تاثیر در گروه مداخله موثر تر بود.

نتایج مطالعه نشان داد که آموزش در گروه مداخله با استراتژی گروه های کوچک دارای اثر بخشی در مقایسه با آموزش های رایج دیابت می باشد.

سالانه حدود 250 میلیون حادثه شغلی و تعداد زیادی ناتوانی های موقت یا دائمی ناشی از آنها در جهان رخ می دهد که قسمت عمده آنها قابل پیشگیری هستند. صنایع معدنی و فلزی جزو پرحادثه ترین صنایع دنیا به حساب می آیند. هدف ما در این مطالعه بررسی میزان بروز، ویژگی های سنی و سابقه کار در حوادث شغلی در معادن و صنایع معدنی ایران بود.
در یک مطالعه گذشته نگر اطلاعات مربوط به حوادث شدید و مرگ های ناشی از کار در کارکنان سازمان توسعه و نوسازی معادن و صنایع معدنی ایران (ایمیدرو) از فروردین سال 1382 تا پایان شهریور 1390 از پایگاه داده های حوادث شغلی آن سازمان استخراج گردید. ویژگی های حادثه شامل نوع آن، عضو آسیب دیده، نتیجه حادثه و نیز سن و سابقه کار حادثه دیدگان در زیر گروه هایی دسته بندی شدند. سپس میزان بروز و ویژگی های حوادث در افراد براساس گروه های سن و سابقه کار بررسی گردید.
تعداد حوادث شدید گزارش شده در دوره مطالعه 10032 مورد و تعداد مرگ 197 مورد بود. میانگین سن افراد حادثه دیده 9/33±4/8 سال و میانگین سابقه کار آنها 7/7±6/6سال بود. سن 76% حادثه دیدگان زیر 40 سال بود. 9/49% از آنها سابقه کار کمتر از 5 سال داشتند. شایع تریننوع حادثه در کل حوادث، برخورد یا ضربه (27%) و به دنبال آن افتادن (1/24%) بود. شایع ترین عضوهای آسیب دیده بدن اندام تحتانی (3/33%) و اندام فوقانی (33%) بودندو غالبا شایع تریننتیجه حادثه، کوفتگی و پیچ خوردگی (4/42%) بود. در بین گروه های سنی و سابقه کار از نظر ویژگی های حوادث تفاوت هایی وجود داشت.
حوادث شغلی در معادن و صنایع معدنی ایران در سنین پایین تر و در افراد کم سابقه فراوانی بالاتری دارد. گروه های خطر حوادث شغلی باید مورد توجه ویژه قرار گرفته و برنامه ریزی مناسب برای آنها انجام شود.

در صورت نیاز به حمایت تنفسی طولانی مدت با تهویه مکانیکی با لوله نای، تراکئوستومی ((Tracheostomy به یکی از دو روش پرکوتانئوس(PDT= Percutaneous Dilated Tracheostomy) و جراحی انجام می شود. این مطالعه به مقایسه این دو روش پرداخته است.
در این مطالعه گذشته نگر، بیماران تراکئوستومی شده از مهر 87 تا مهر 1390، در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) تهران، در دو گروه تراکئوستومی پرکوتانئوس و گروه تراکئوستومی جراحی مورد مقایسه قرار گرفتند. عوارض ناشی از آن در دو روش مورد مقایسه، تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
دراین مطالعه، خونریزی زودرس بعد از عمل در 11مورد (4/7%) دیده شد که درگروه PDT 1 مورد (2/4%) و گروه جراحی 10 مورد (5/17%) مشاهده شد و تفاوت معنی دار بود. عفونت محل زخم در ده روز اول بعد از تراکئوستومی، در گروه PDT 1 مورد (2/4%) و در گروه جراحی در 4مورد (7%) مشاهده شد که تفاوت معنی دار نبود (1=p). آمفیزم (Emphysema) زیرجلدی در گروه PDT در 2 مورد (3/8%) و در گروه جراحی در 1 مورد (7/1%) بود که تفاوت معنی دار نبود (2/0=p). عوارض دیگر از جمله صدمه و پارگی به دیواره خلفی نای در دو گروه مشاهده نشد.
تراکئوستومی PDT با توجه به عوارض کمتر و انجام در تخت بیمار در بخش مراقبت های ویژه می تواند روش جایگزین ایمن و مناسب برای تراکئوستومی جراحی باشد.

با توجه به افزایش شیوع جراحی بای پاس عروق کرونر (Coronary Artery Bypass Graft Surgery) و نقش برجسته عوامل روانشناختی و ناتوانی جنسی در پیش آگهی و عود این بیماری، مطالعه حاضر با هدف تعیین رابطه بین عوامل روانشناختی و ناتوانی جنسی با کیفیت زندگی بیماران مرد پس از جراحی بای پاس عروق کرونر در سال 1390 انجام شده است.
در این مطالعه توصیفی- تحلیلی 160 بیمار مرد، 4 هفته پس از جراحی بای پاس عروق کرونر به صورت نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند و پرسشنامه های مربوط به اطلاعات فردی، پرسشنامه سنجش اضطراب، افسردگی و استرس (Depression Anxiety Stress Scales)، سنجش ناتوانی جنسی (The International Index of Erectile Function (IIEF-5) Questionnaire) و کیفیت زندگی (The Short Form (36) Health Survey) را تکمیل کردند. داده ها توسط نرم افزار SPSS و آزمون تی مستقل و همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
میانگین سنی افراد مورد مطالعه 60 سال بود. بیماران کمترین نمره را در ابعاد محدودیت نقش جسمانی و هیجانی و بیشترین نمره را در ابعاد سلامت روان و سلامت عمومی کسب کرده بودند. از بین متغیرهای روانشناسی مورد بحث، میانگین نمره افسردگی رابطه معنی داری با میانگین نمره کیفیت زندگی داشت (02/0=p). 4/62 درصد بیماران دارای درجاتی از افسردگی، 7/86 درصد دارای درجاتی از استرس و 3/47 درصد دارای درجاتی از اضطراب بودند. ضمنا 5/85 درصد بیماران دارای ناتوانی جنسی از خفیف تا شدید بودند. بین میانگین نمره ناتوانی جنسی با کیفیت زندگی ارتباط معنی داری نبود. اما بین نمره اضطراب (03/0=p) و افسردگی (001/0p=) با ناتوانی جنسی رابطه معنی داری وجود داشت. همچنین بیماران دیابتی نمره بالاتری از افسردگی و استرس را نسبت به غیر دیابتی ها گزارش کردند.
از آنجا که افسردگی باعث کیفیت زندگی نامطلوب در بیماران پس از جراحی بای پاس عروق کرونر می گردد، لازم است با انجام مداخلاتی، درمان افسردگی این بیماران، در دستور کار متخصصان قرار گیرد.

بررسی اثرات 12 هفته فعالیت شدید و منظم ورزشی، توام با مصرف کربوهیدرات بر برخی از فاکتورهای سیستم ایمنی در دانشجویان غیر ورزشکار می باشد.
این مطالعه از نوع نیمه تجربی، مداخله ای و دوسو کور بوده که 39 دانشجوی مرد غیر ورزشکار، خوابگاهی، با یک سبک زندگی یکسان بدون سابقه مصرف دارو، مکمل های غذائی، سیگار، الکل و بیماری های عفونی به طورتصادفی انتخاب شده و به سه گروه تمرین و گلوکز (TG) با میانگین سنی 23 ±2.1 سال، وزن 73 ±8.2 کیلوگرم، قد 179.7±4.7 سانتی متر و شاخص توده بدنی 22 ±2.5 و گروه تمرین(T) با میانگین سنی 23.5 ± سال 1.8، وزن 71.7± کیلوگرم 7.8، ±176.4 6 و3 سانتی مترو شاخص توده بدنی 22 ±1.9 و گروه کنترل(C) با 23.7 ± 1.1 سال، 72.4± 6.6 کیلوگرم، 3.5 ±174.8 سانتی متر و شاخص توده بدنی ±22 I 2 تقسیم شدند. گروه TG و T طبق برنامه تمرینی طراحی شده 12 هفته تمرینات را انجام دادند. گروه TG در اواسط هر جلسه تمرینی پس از انجام دوهای استقامتی، محلول 5% گلوکز منوهیدرات را به میزان cc2 به ازای هر کیلو گرم از وزن بدن و گروه T حدودا 150 الی 200 میلی لیتر آب مصرف می نمودند. نمونه های خونی جهت تعیین مقادیر متغیرها در سه مرحله قبل از تمرین، بلافاصله پس از آخرین جلسه تمرینی و 48 ساعت پس از اتمام دوره تمرینی صبح ناشتا گرفته شد. جهت بررسی تغییرات درون گروهی از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر (One-Way ANOVA) با توجه به روش اصلاحی گرین هاووس-گیزر (Green house GeisserGG) و سطح معنی داری 05/0≥ p وآلفا 5 درصد استفاده شد.
در ابتدا قبل از برنامه تمرینی اختلاف معنی داری در مقادیر متغیرهای مورد مطالعه در گروه های تجربی TG) و (T و کنترل (C) دیده نشد. مقادیر کورتیزول در گروه های TG) و (T بلافاصله پس از تمرین نسبت به قبل افزایش معنی داری یافت، اما در گروه(TG) کورتیزول کمتر نسبت به گروه(T) افزایش یافت. مقادیر 48 ساعت پس از تمرین نسبت به مقادیر قبل و بلافاصله پس از تمرین کاهش معنی داری یافت. میزان قند خون گروه های TGو T بلافاصله پس از تمرین در مقایسه با مقادیر قبل و 48 ساعت پس از تمرین تفاوت معنی دار نیافت، اما کاهش معنی دار قند خون در گروه TG نسبت به گروه T در مقادیر بلافاصله پس از تمرین و کاهش معنی دار قند خون در گروه TG نسبت به گروه T در مقادیر 48 ساعت پس از تمرین مشاهده شد. مقادیر لنفوسیت ها در گروه TG بلافاصله پس از تمرین تفاوت معنی داری نیافت. اما پس از 48 ساعت مقادیر لنفوسیت ها در گروه TG نسبت به قبل و بلافاصله پس از تمرین افزایش معنی دار یافت. میزان WBC در گروه TG، بلافاصله پس از تمرین افزایش معنی دار یافت، اما پس از 48 ساعت نسبت به قبل از تمرین کاهش معنی دار یافت. مقادیر CD4 در گروه TG بلافاصله پس از تمرین نسبت به قبل افزایش معنی دار را نشان داد. مقادیر CD3 در گروه TG بلافاصله و پس از 48 ساعت در مقایسه با قبل از تمرین افزایش معنی دار یافت، همچنین مقادیر پس از 48 ساعت در مقایسه با بلافاصله پس از تمرین افزایش معنی دار را نشان داد. در مقایسه مقادیر بلافاصله پس از ورزش با 48 ساعت پس از تمرین CD3 گروه TG نسبت به دو گروه T و C افزایش معنی داری یافته بود. مقادیر منوسیت ها، CD8 و نسبت CD4 به CD8، تفاوت معنی دار نیافت.
احتمالا فعالیت شدید و منظم ورزشی توام با مصرف کربوهیدرات سبب افزایش سطوح بعضی از سلول های ایمنی بدن و به دنبال آن افزایش دفاع سلولی در برابر بروز بیماری های ناشی از انجام تمرینات ورزشی شدید، می شود. توصیه عملی برای افرادی که مبادرت به انجام تمرینات ورزشی می کنند، این است که از مصرف کربوهیدرات ها در حین ورزش دریغ نکنند، به طوری که کربوهیدرات ها از عوامل محافظت در مقابل افزایش خطر عفونت در دوره بازگشت به حالت اولیه (Recovery time) و بعد از تمرینات سنگین می باشند.

نیستاتین یک پلی ان با اثر ضد قارچی است که به شکل های گوناگون در درمان کاندیدیازیس جلدی و مخاطی به کار می رود. افزایش استفاده از آن در سال های اخیر به افزایش چشمگیر مقاومت ها منجر شده است. امروزه برای افزایش اثر ضد قارچی و کاهش مقاومت و اثرات جانبی دارو، ضمن درمان عفونت های قارچی، سعی بر این است که داروها در هم بست با یکدیگر به کار روند. لذا در این راستا برآن شدیم تا اثرضد قارچی نیستاتین را در هم بست با نانوسیلور بررسی کنیم.
این یک مطالعه تجربی بود که بر روی 30 نمونه از کاندیداهای جداشده از بیماران مبتلا به واژینیت کاندیدیایی مزمن انجام شده بود. در این مطالعه، نیستاتین و نانوسیلور هر یک به تنهایی و در هم بست با یکدیگر بر روی هر یک از گونه های جداشده به روش میکرودایلوشن براث (Microdilution broth) آزمایش و تجزیه و تحلیل یافته ها بر اساس رگرسیون لجستیک (Logestic regression) و آزمون من-ویتنی (Man-Vitni) انجام و بیان شد.
یافته ها نشان داد که نیستاتین به تنهایی در محدوده گسترده ای از غلظت، بین 16-128 میکروگرم در میلی لیتر، قادر به مهار رشد گونه های کاندیدا است ولی فعالیت ضد قارچی آن، در هم بست با نانوسیلور در مقایسه با کاربرد تنهایی آن، به طور چشمگیری افزایش داشت.
وارد شدن نانوسیلور در فرمولاسیون های دارویی با نیستاتین برای درمان کاندیدیازیس واژینال مزمن می تواند مفید باشد.

اجرای برنامه های آموزشی برای ارتقاء سلامت روان در زندگی زناشویی ضروری است. عدم توجه به نیازهای گروه هدف در تدوین برنامه های آموزشی از اثر بخشی این برنامه ها خواهد کاست. هدف از این پژوهش گزارش و مقایسه نیازهای آموزشی جوانان برای ارتقا سلامت روان در زندگی زناشویی در دو موقعیت قبل و بعد از ازدواج می باشد.

در یک مطالعه هم گروهی در سال های89 -1390، 450 نفر از مردان و زنان به روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی شده برای مطالعه انتخاب شدند. این افراد برای شرکت در برنامه آموزشی قبل از ازدواج در مرکز مشاوره قبل از ازدواج شهید هاشمی نژاد تهران ثبت نام کرده بودند. با استفاده از پرسشنامه ساخته محقق میزان نیاز به آموزش در زمینه های مختلف حیطه سلامت روان در دو مرحله قبل و شش ماه بعد از ازدواج با مقیاس 5 درجه ای لیکرت مورد بررسی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری تی مستقل و تی زوج استفاده شد و اولویت بندی با محاسبه رتبه میانگین ها انجام گرفت. 05/0 p < معنی دار در نظر گرفته شد.

اولویت اول آموزشی در هر دو مرحله قبل و بعد از ازدواج «روش های زنده نگهداشتن عشق در زندگی مشترک» بود. میزان نیاز به آموزش در هر دو مرحله بیش از متوسط (نمره3) بود. بعد از ازدواج میزان نیاز به آموزش افزایش پیدا کرده بود ولی این افزایش معنی دار نبود (097/0= p). در هر دو مرحله میزان نیاز به آموزش در زنان بیش از مردان بود ولی این تفاوت نه در مرحله قبل از ازدواج (171/0= p) و نه در مرحله بعد از ازدواج (476/0= p) از نظر آماری معنی دار نبود.

لازم است برنامه های آموزشی برای ارتقا سلامت روان زوجین جوان و با توجه به نیازهای شناخته شده طراحی و در مقاطع مختلف از جمله در حین ازدواج اجرا گردد.

عدم تشخیص و درمان ترومبوز وریدی عمقی (DVT= Deep Vein Thrombosis) و ترومبوآمبولی ریوی (PTE= Pulmonary Thromboembolism) موجب عوارض و افزایش مدت بستری و هزینه های درمان می شود. از آنجا که پروفیلاکسی باعث کاهش ریسک ایجاد DVT و به دنبال آن PTE می شود، در این مطالعه بر آن شدیم تا درصد فراوانی استفاده از پروفیلاکسی علیه DVT در بیماران بستری یکی از بیمارستان های آموزشی را تعیین نمائیم.
در یک پژوهش توصیفی گذشته نگر تعداد 202 بیمار ازافراد بستری در بخشهای جراحی بیمارستان به صورت تصادفی انتخاب و طبقه بندی شده و سپس اطلاعات بر اساس متغیرهای موجود و چک لیستی که بر اساس اهداف مطالعه طراحی شده بود، از پرونده بیماران استخراج و درصد فراوانی استفاده از پروفیلاکسی برعلیه ترومبوز وریدهای عمقی محاسبه شد.
(52%) 105 نفر مرد و (48%) 97 نفر زن بودند که (7/30%) 62 نفر از بخش جراحی، (7/25%) 52 نفر از بخش ارتوپدی، (8/17%) 36 نفر از بخش زنان، (3/16%) 33 نفر از بخش جراحی اعصاب و (4/9%) 19 نفر از بخش کلیه و مجاری ادراری بوده اند.
114 نفر (%43/56) پروفیلاکسی گرفتند که 13 نفر در گروه ریسک بالا،10 نفر در گروه ریسک متوسط و 91 نفر در گروه با ریسک پائین بودند و 88 نفر (%56/43) از بیماران هم پروفیلاکسی دریافت نکرده اند.
بحث: در مطالعه ما میزان لازم پروفیلاکسی صحیح در حدود 3/24% برآورد شده که در حد بررسی های انجام شده در سایر مطالعات می باشد. در جمعیت هایی که سن بالا دارند و در معرض خطر بیشتری هستند باید از روش های پروفیلاکسی صحیح تر استفاده شود. در مطالعه ما فقط 14% در گروه ریسک بالا بودند و با توجه به نیاز جدی به پروفیلاکسی علیه DVT در این گروه توصیه می شود مطالعه روی گروه های با ریسک بالا صورت گیرد.

استئوآرتریت (OA=Osteoarthritis) شایع ترین بیماری مفاصل سینوویال می باشد که افراد مسن در سرتاسر جهان را گرفتار می کند و می تواند به درد مزمن و ناتوانی شدید بیمار منجر شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر درمانی یک دوره تمرین شنا بر استئوآرتریت ناشی از مونو سدیم یدواستات (MIA= Monosodium Iodo Acetate) در مفصل زانوی موش صحرایی نر بود.
در تحقیق تجربی حاضر 18 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (میانگین وزن 173 ±1گرم، و سن 8 هفته) به طور تصادفی به سه گروه کنترل سالم، کنترل پایه و شنا تقسیم شدند. برای ایجاد استئوآرتریت تزریق درون مفصلی مونو سدیم یدواستات (50 میکرولیتر) در زانوی راست نمونه ها انجام گرفت و در زانوی چپ آنها سالین تزریق شد. برنامه تمرینی این پژوهش شامل شنا با شدت متوسط و به مدت 28 روز بود. پس از اتمام دوره حیوانات را کشته و مفاصل زانوی هر دو پای آزمودنی ها مورد بررسی هیستوپاتولوژیکی قرار گرفتند. از آزمون آماری تحلیل واریانس یک طرفه (p<0/05) و سپس آزمون تعقیبی توکی به منظور تجزیه و تحلیل کمی یافته ها استفاده شد.
نتایج به دست آمده نشان داد که شنا با شدت متوسط به مدت 4 هفته، اثر خوبی بر روی علائم استئوآرتریت زانوی موش های صحرایی در 3 شاخص هیستوپاتولوژیکی نسبت عمق ضایعه (p=0/001)، عرض کل ناحیه ی تخریب شده (p=0/001) و عرض ناحیه ی تخریب شده به طور معنی دار (p=0/001) گردید.
نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که تمرین شنا با شدت متوسط، تاثیر مفیدی بر شدت زخم های غضروفی ناشی از تزریق مونوسدیم یدواستات دارد. از این رو می توان این برنامهبرنامه را برای درمان استئوآرتریت زانو توصیه کرد.