مجله مطالعات زبان فرانسه
پیاپی 7 (Autumn-Winter 2012)

هدف این مقاله بررسی کارکردهای زبانی مشتمل بر ارزشهای ایستا و پویا میباشد. مبنای کار ما، نوشته های امانوئل 1997، شقایق های وحشی: دستور «2010، گاهشمار سفر به ریکیاویک «شمارش معکوس مخروبه ها» هوکار (بویژه کتابهای 2011) با تکیه بر مطالعات دومینیک منگنو درباره زبان و دستور (1999) میباشد. در واقع، در این تحقیق به این «زبان تانژر نظیر درون/بیرون، قبل/بعد، نزدیک/دور، نه تنها بیانگر» موضوع خواهیم پرداخت که چگونه برخی از مولفه های زمان و مکان هم مورد استفاده قرار میگیرند «زمان و مکان بلکه علائمی هستند که برای ابراز فراوانی، جهت، کندی، سرعت، رفتار، تنفس (هوکار: 2010). ارزیابی نقش و اهمیت این کارکردهای زبانی قبل از هر چیز مستلزم بررسی درزمانی است. پس از این مرحله، موارد تشخیص ذهنی در گفتهپردازی را بررسی خواهیم کرد و به سهم ارجاعات درون و برون گفتمانی پیخواهیم برد. بر اساس این تحقیق، میتوان ارزیابی گستردهای از اتصال دهنده های شبکه های کارکرد زبانی ارائه کرد.

قصه ها آیینه تمامنمای جامعه هستند: هر جامعه چهره واقعی، ظواهر و نهادهای دیرآشنای خود را در قصه ها می یابد. قصه ها آنگونه که جوامع انتظار دارند، محل تجلی قهرمانان آرمانی هستند که با قدرت سحرآمیز خود، ظلم و بی عدالتی را ریشه کن و عد ل و تقوی را به جای آن مینشانند. سرانجام، قصه ها آیینه هایی هستند که جوامع ترس خود را از تمایلات و آمال ناخودآگاه در آن به نمایش میگذارند. قصه ها همچنین میراث اجتماعی پرباری هستند که جهان بینی، اندیشه ها و رفتار جمعی و یا فردی یک جامعه را در بر میگیرند. حکایاتی که شکستن محرمات، موضوع اصلی آنها به شمار میرود، با توسل به شخصیت های بارز و مجازات-تادیب اعتلای اجتماعی آنان را مطمح نظر قرار داده اند.

داستان کوتاه گونه ی ادبی و موجز است که در آن اختصار، به معنای واقعی کلمه، در نوشتار پدیدار میگردد. همیشه این سوال مطرح بوده است که چگونه نویسنده ی داستانکوتاه می تواند معنا را بواسطه ی این هنر کوتاه نویسی بیافریند. طرح این پرسش در رابطه با صورت و معنا در داستان، ما را به کنکاش در مورد یکی از داستان های کوتاه جلال آل احمد، در این مقاله سعی کرده ایم تا نشانه هایی را که راوی در پیشبرد روایت داستان از آن کمک می گیرد، بیابیم. با به کارگیری نقد نشانه شناسی توانستیم به معنای داستان، مطالبات شخصیت اصلی، تردیدها و نگرانی های او و همچنین تنش در داستان پیببریم. به علاوه، بهکارگیری نقد روایت شناسی به ما نشان داد که جریان روایی در این داستان تا چه حد توانسته در معناسازی نقش ایفا کند و ما را در شناخت شخصیت و طبقهی اجتماعی کنشگر یاری دهد. بهطور خلاصه تلاش کردیم با به کارگیری این دو رویکرد متفاوت به ساختار، مفاهیم عمیق و لایه بندی معنا در داستان پی برده و در نهایت خوانشی مضمونی ازاین داستان کوتاه ارائه نمائیم.
جاپا، وا داشت.

آموزش یک زبان خارجی در قالب برنامه های آموزش زبان فرانسه در مقطع متوسطه، فقط زمانی صورت واقعی به خود میگیرد که مجموعه عوامل پیچیده در فرآیند آموزش زبان خارجی شامل هنجارهای اجتماعی، باورها و غیره را مد نظر قرار داده و نگرش نهاد آموزشی را نسبت به نظام معنایی و صوری زبان مورد پرسش قرار دهد. به طور کلی، تربیت فراگیران شهروندان یکی از اهداف آموزش زبان خارجی به حساب میآید. این فراگیران-شهروندان در هر حال وظیفه دارند که پاسداشت وطن، میراث فرهنگی، ادبیات و فرهنگ کشور خود را (در عین گشادگی فرهنگی در مقابل دیگری) مورد توجه قرار دهند. البته این سنت پایدار، در روزگار ما مورد اعتراض قرار گرفته است. در این مقاله، به جایگاه و میراث فرهنگ خودی و فرهنگ و میراث فرهنگی غیرخودی خواهیم پرداخت. همچنین این نوشتار، نقش بار فرهنگی متن ادبی در پرورش روحیهی شهروندی فراگیران (تاریخ ملی و هنجارهای فرهنگی و...) و پذیرش دیگری علیرغم تفاوتهای خوانش متن بیگانه در بافت اجتماعی-فرهنگی خاص خود را مورد بررسی قرار خواهد داد. ما بر این عقیدهایم که با وجود وسعت و تنوع ابزارهای کمک آموزشی، متن ادبی میتواند تکیهگاه آموزشی به شمار آید که در فهم و حصول فرهنگ خودی و غیرخودی بسیار راهگشاست.

نحوه و چگونگی سفر است چرا که می خواهد صحیح و سالم به مقصد خویش برسد. به همین خاطر است که بسیاری از سیاحان که زمان اهمیتی زیادی برایشان نداشته و می خواستهاند از یک امنیت نسبی در سفر بهره مند شوند، سفر با کاروان را ترجیح می دادهاند. بنابراین اطلاعاتی که در مورد این کاروانها داده می شود بخش عظیمی از سفرنامه های سیاحان معروفی چون ژان شاردن یا ژان- باتیست تاورنیه را تشکیل می دهد. به نظر تاورنیه سفر با کاروان هیچگونه ترس و اضطرابی به همراه ندارد. در حالیکه سیاحان دیگر آن را سخت و همراه با موانع بیشمار بیان می کنند. متداولترین موانع موجود که در سفرنامه ها ذکر شده، بدی آب و هواست. گرما و تشنگی بسیاری از سیاحانی را که به آب و هوای معتدل و سرزمینهای پر از آب عادت داشته اند آزار میداده است. خطر راهزنان که شب و روز در کمین این کاروانها هستند نیز به خطرهای راه اضافه می شود. با این حال ایران عصر صفوی نسبت به دیگر کشورهای مشرق زمین امن تر توصیف شده است چرا که شبکه ی کاروانسراها که در آن عصر در تمام کشور کشیده شد، سفری راحت و آرام را برای سیاحان به ارمغان آورد. در واقع پادشاهان صفوی توجه زیادی به امنیت راه ها و راحتی و آسایش کاروانسراهائی که در نزدیکی شهرها قرار داشتند، مبذول می داشتند. دراین تحقیق سعی می شود تا به کاروانسراهای عصر صفوی وبه خصوص امنیت جاده ها در این دوره پرداخته شود.

با مطالعه شعر دو شاعر هم روزگار، پاتریک نوایی، شاعر فرانسوی و سهراب سپهری، شاعر ایرانی، این مقاله به بررسی نقش عینیت و ذهنیت در جهت خلق یک زبان شاعرانه پرداخته است، مسیری که یک شیء می پیماید تا به یک شعر بدل شود و با تاثیرگذاری بر خواننده، او را وادار به همراهی سازد. به این ترتیب، مطالعه ای تطبیقی و با مقابله اشعار این دو شاعر معاصر، فضاهایی از اندیشه و تامل روانکاوانه برما می گشاید. علاوه بر آن عوامل اساسی موجود در راه شکل گیری تصویرشاعرانه ای که به خواننده منتقل می شود و او را به فراسوی مرزهای واقعیت می برد، و بنابراین اهمیت نقش خواننده در ایجاد تصویر به منظور همراهی هر چه بهتر او با شعر، مورد توجه نگارندگان این مقاله است.