Iranian Journal Of Dermatology
Volume:4 Issue: 1, 2000

اصفهان یکی از کانونهای مهم لیشمانیوز پوستی در ایران است که براساس مطالعات اپیدمیولوژی هر دو نوع سالک شهری و روستایی در آن وجود دارد. کنترل این بیماری در هر منطقه به داشتن اطلاعات هر چه جامعتر در مورد مشخصات دقیق انگل نیازمند است. لذا روش های مولکولی متفاوتی برای شناسایی گونه های لیشمانیا ابداع شده که یکی از آنها استفاده از پادتنهای تک دودمانی است.
در این مطالعه از پادتنهای تک دودمانی اختصاصی علیه (T9,T1) L. major, (T11,T10) L. tropica و (D2) L. donovani در تعیین هویت گونه های عامل لیشمانیوز پوستی در بیماران اصفهانی استفاده شد.
بیماران و نمونه های گسترش مستقیم از حاشیه زخمهای مشکوک به سالک در 298 بیمار در اصفهان برداشت شده، با روش گیمسا رنگ آمیزی و به موازات آن بخشی از نمونه های برداشت شده به محیط کشت N.N.N. تلقیح و برای تکثیر سریع و ازدیاد به محیط کشت PRMI-1640 همراه با 10 درصد سرم جنین گوساله به عنوان مکمل انتقال داده شد. سپس پروماستیگوتها شمارش شد و به عنوان آنتی ژن جهت انجام تست الایزا مورد استفاده قرار گرفت.
در 120 نمونه میزان رشد پروماستیگوتها به اندازه کافی بود که از این 120 نمونه مورد بررسی در 100 مورد عامل بیماری L.major و در 8 مورد L.tropica شناسایی شد. ولی در 12 مورد نتایج مشکوک بود یعنی با هر دو یا سه پادتن اختصاصی واکنش نشان داد.
شایع ترین عامل ایجاد سالک در اصفهان شناسایی شده به روش پادتنهای تک درمانی، L.major می باشد.

پمفیگویید تاولی (BP) سر دسته بیماری های تاولی ساب اپیدرمال اتوایمون است. روش ایمونوفلورسانس مستقیم با استفاده از سوبسترای پوست جدا شده با نمک (DIF on salt split skin, DIF - SS) یکی از روش هایی ست که در افتراق این بیماری ها که وجوه اشتراک بسیاری دارند، بکار می رود.
هدف از این مطالعه پی بردن به نتایج DIF-SS در بیماران تاولی ساب اپیدرمال اتوایمون بود.
بیماران و در طول یک سال از میان بیماران تاولی که به بیمارستان رازی ارجاع شده بودند، هفده بیمار که تظاهر بالینی آنها شبیه BP بود و در ایمونوفلورسانس مستقیم رسوب خطی در غشای پایه داشتند، بررسی شدند. بر اساس یافته های بالینی و هیستوپاتولوژیک، یک تشخیص نهایی برای هر یک از بیماران در نظر گرفته شد. آزمایش DIF-SS روی پوست کنار ضایعه بیماران انجام شد. نتایج هیستوپاتولوژی، DIF-SS و تشخیص نهایی برای بیماران ثبت و مقایسه شدند.
نمای DIF-SS در یازده بیمار (%65) مختلط (اپیدرمال و درمال)، در 2 بیمار (%12) اپیدرمال و در 4 بیمار (%23) درمال بود. تشخیص نهایی در ده بیمار BP و برای دو بیمار اپیدرمولیز تاولی اکتسابی (EBA) بود. در دو بیمار امکان افتراق بین BP و EBA میسر نشد. در ده بیماری که تشخیص نهایی BP داشتند، نه بیمار (%90) نمای مختلط و یک بیمار (%10) نمای اپیدرمال در DIF-SS نشان دادند.
برخلاف نتایج مطالعات قبلی که در آنها در BP نمای اپیدرمال از نمای مختلط شایع تر گزارش شده، در این مطالعه نمای مختلط نه برابر از نمای اپیدرمال فراوان تر بود. شاید تفاوت آنتی ژن هدف در بیماران ما علت اصلی این تفاوت باشد.

زندگی در مجتمع های شبانه روزی باعث اشاعه بسیاری از بیماری های واگیردار می شود که یکی از علت های آن تراکم جمعیت در واحدهای کوچک زندگی می باشد. زندان یکی از محلهای با تراکم جمعیت زیاد است و پایین بودن سطح دانش و فقر فرهنگی زندانیان، عدم پایبندی به اصول اخلاقی و اجتماعی در اشاعه بسیاری از بیماری ها موثر شناخته شده است. از مهم ترین بیماری های منتقله در این زمینه بیماری های پوستی و آمیزشی می باشد که فردی به فرد دیگر منتقل می گردد.
به دلیل اهمیت بالایی که اشاعه بیماری های واگیردار از زندان به جامعه دارند، مطالعه ذیل جهت تعیین شیوع بیماری های واگیردار پوستی در یکی از ندامتگاه های کرمان طرح ریزی شد تا راهگشایی برای حل مشکلات بهداشتی مملکت باشد.
بیماران و مطالعه در ندامتگاهی در کرمان به صورت مقطعی بر روی 3525 نفر که نیمی از افراد زندانی را شامل می گردید، صورت گرفت.
2851 نفر افراد مورد مطالعه مرد و 674 نفر زن بودند. میانگین سنی مردان 11.3±36.05 سال و زنان 14±35.5 سال بدست آمد. %4.6 زندانیان به شپش، %1.2 به گال و %3.7 به قارچ پا (tinea pedis) گرفتار بودند. %55.8 معتاد به مواد مخدر و %73.6 عادت به سیگار کشیدن داشتند. بین ابتلا به بیماری های واگیردار و اعتیاد به تریاک و سیگار رابطه معنی داری یافت نگردید P=0.576) و (P=0.66. شیوع بیماری های واگیردار پوستی با سالهای اقامت زندانی در ندامتگاه همبستگی معنی داری را نشان داد.
P=0.037)، (rho spearman=0.154 بیماری های واگیردار پوستی شیوع بالایی در ندامتگاه ها دارند. امید است که بتوانیم با تلاش مسوولین برنامه ریز و مقامات بهداشتی و امنیتی مملکت طوری برنامه ریزی کنیم تا جامعه ای پرنشاط و سالم و عاری از مواد مخدر و زندان و زندانی داشته باشیم.

پیتریازیس روبراپیلاریس (PRP) یک بیماری پوستی نادر است که با هیپر کراتوز فولیکولار، اریتم پری فولیکولار همراه با جزایری از پوست طبیعی که در بین پاچ های اریتماتو پراکنده شده اند و گاهی توام با هیپر کراتوز کف دست و پا و یا پیتریازیس کاپیتیس می باشد، مشخص می شود و اتیولوژی نامعلومی دارد.
این مطالعه به منظور تعیین خصوصیات دموگرافیک، اشکال بالینی و نحوه درمان بیماران مبتلا به PRP بستری در بخش پوست بیمارستان سینا همدان طی سالهای 1370 الی 1378 انجام گرفته است.
بیماران و این تحقیق توصیفی، مطالعه case series بوده است. اطلاعات لازم با مراجعه به پرونده بیماران مورد مطالعه جمع آوری شده و بوسیله نرم افزار کامپیوتری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.
در این مطالعه با توجه به نادر بودن بیماری PRP تنها 8 بیمار مورد شناسایی قرار گرفتند. 5 نفر (%62.5) از آنها مرد و 3 نفر (%37.5) از آنها زن بودند. بیشترین سن بروز بیماری 66 سال و کمترین سن بروز 7 سال بود. میانگین سنی بیماران 32 سال با انحراف معیار 19.4 سال بود. هیچگونه سابقه مثبت خانوادگی در بیماران مورد مطالعه وجود نداشت. 6 نفر (%75) مبتلا به نوع کلاسیک بالغین (I) و 2 نفر (%25) مبتلا به نوع کلاسیک جوانان (III) بودند. از نظر پاسخ به درمان، 5 نفر از بیماران (%62.5) بهبود کامل و 3 نفر (%37.5) بهبود نسبی یافتند و هیچ موردی برای عدم پاسخ به درمان وجود نداشت. هر پنج نفر بیمار تحت درمان با رتینویید پاسخ کامل به درمان و هر سه نفر بیمار تحت درمان با متوترکسات پاسخ نسبی به درمان را نشان دادند.
تعداد مبتلایان مرد بیشتر از زنان بوده است. بیماران به انواع کلاسیک بالغین و کلاسیک جوانان مبتلا بوده اند. پاسخ درمانی به رتینوئید بهتر از متوترکسات بوده است.

کهیر شیوع زیادی دارد و اکثر درمانهای رایج فقط به طور نسبی کهیر را درمان می کنند.
از آنجا که در ایران در مورد درمان کهیر از طریق طب سوزنی کمتر مطالعه شده، این تحقیق صورت گرفت.
بیماران و مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی اتفاقی، دو سویه کور با شاهد بر روی 40 بیمار مبتلا به کهیر مزمن مراجعه کننده به درمانگاه های آموزشی پوست اصفهان در سال 1378 انجام گرفت. جمعیت مورد مطالعه شامل بیماران مبتلا به کهیر مزمن می باشند که در یکماه گذشته دارویی دریافت نکرده، علت کهیر آنان مشخص نبوده و به داروهای معمول پاسخ نمی دادند. بیماران بطور تصادفی به دو گروه 20 نفری (تحت درمان با طب سوزنی و گروه شاهد) تقسیم شده و توسط یک فرد آشنا به طب سوزنی به مدت سه هفته مورد درمان قرار گرفتند. اطلاعات با استفاده از نرم افزار Systat آنالیز و از آزمون T مستقل استفاده گردید.
متوسط تعداد حملات در طی سه هفته در گروه شاهد 4.81 بار و در گروه درمان شده با طب سوزنی 3.62 بار بوده است (P=0.01). متوسط ساعات حملات در طی سه هفته مطالعه در گروه شاهد 5.7 ساعت و در گروه درمان شده با طب سوزنی 4.3 ساعت بوده است (P=0.03).
با روش طب سوزنی درصد بالایی از بهبودی کهیر مزمن مشاهده شد و کمترین تعداد حملات در هفته سوم بدست آمد.

داپسون برای اولین بار به عنوان یک داروی ضد باکتری به جامعه پزشکی معرفی گردید اما پس از مدتی مشخص گردید که تاثیر آن بر باکتری ها از سایر سولفونامیدها کمتر است. تاثیر این دارو در درمان بیماری سل نیز چندان رضایتبخش نبود. با وجود این، داپسون سالهاست که به عنوان داروی اصلی در درمان بیماری جذام مورد استفاده قرار می گیرد. این دارو همچنین در پروفیلاکسی و درمان مالاریا و بعضی دیگر از بیماری های انگلی نیز موثر است. در حال حاضر پس از جذام بیشترین موارد کاربرد داپسون در درمان برخی از بیماری های نادر و کمتر شایع پوست است. در این مقاله مروری سعی شده است که تا حد امکان اطلاعات جامعی در مورد مکانیسم عمل، فارماکوکینتیک، کاربردها، عوارض و راه های پیشگیری و درمان عوارض ناشی از داپسون ارایه گردد.

در این مقاله بیماری 32 ساله گزارش می شود که 3 سال از ضایعه هرپس تناسلی راجعه و آزاردهنده ناشی از ویروس HSV-II رنج می برد و به درمانهای رایج پاسخی نداده بود. ولی این بیمار با مصرف کرم Imiquimod %5 سه بار در هفته به مدت سه ماه نتیجه درمانی خوبی حاصل نمود و تا 7 ماه پس از قطع درمان عود نداشت. از آنجا که تبخال تناسلی راجعه ناشی از یک سری از اختلالات ایمنی در محل ابتلا توسط ویروس هرپس می باشد، به نظر می رسد تنظیم سیستم ایمنی در موضع سبب کاهش عود یا فروکش نمودن آن گردد. Imiquimod یک ماده تنظیم کننده سیستم ایمنی بوده و دارای قدرت ضد توموری و ضد ویروسی می باشد. تحریک انترفرون آلفا و انترلوکین I در خون محیطی و کراتینوسیتهای انسانی به دنبال تماس با این ماده رخ می دهد. از سوی دیگر این دارو باعث ازدیاد mRNA انترلوکین های 2، 6 و 8 می شود لذا در بهبودی زگیل های مقاوم تناسلی موثر است. از آنجاییکه این بیماری می تواند خود بخود هم فروکش نماید، جهت نتیجه گیری قطعی احتیاج به مطالعات دقیق تری می باشد.

نوروفیبروما توموری است که از رشد بافت نورومزانشیم)سلولهای شوان، سلولهای Perineural، فیبروبلاست، (mast cells منشا می گیرد. ما خانم 45 ساله ای را معرفی می کنیم که مبتلا به توده پایه دار نسبتا بزرگ با رشد آهسته در ناحیه گردن شده است. با نمونه برداری از ضایعه تشخیص نوروفیبروما مسجل گردید.