مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال سی و پنجم شماره 4 (پیاپی 106، مهر و آبان 1392)

از آنجایی که نارسایی کلیه موجب کاهش دفع تومور مارکرها می شود استفاده از این مارکرها در پیگیری و درمان سرطان در بیماران همودیالیزی ویا با نارسایی کلیه محل بحث میباشد. هدف این مطالعه بررسی میزان تفاوت مقدار سرمی مارکرهای CA15-3، AFP، CA19-9 و CEA در بیماران با اختلال کارکرد کلیوی می باشد.
تعداد 100 نفر از مراجعه کننده گان به آزمایشگاه بیمارستانهای امام رضا (ع) و امیرالمومنین(ع) تبریز از تیرماه 1389 تا آبان ماه 90 جهت مطالعه انتخاب گردیدند. افراد به 3 گروه، سالم، دیالیزی و بیماران با نارسایی کلیوی ولی غیردیالیزی تقسیم شدند، دسته اخیر مجددا براساس کلیرانس کراتینین به سه زیر گروه مجزا گروه بندی و آزمایشات بر روی آنهاانجام گرفت. ارتباط معناداری بین گروه های مختلف در سطح سرمی مارکرهای CEA (99/0P=) و CA19-9 (29/0P=) دیده نشد. از لحاظ سطح سرمی در مارکرهای AFP (001/0P=) و CA15-3 (001/0P=) ارتباط معناداری مشاهده میشود. همبستگی بین کلیرانس کراتینین و مقدار CEA (625/0P= و 05/0 r=) وجود داشت که معنادار نبود.ولی همبستگی بین کلیرانس کراتینین و AFP - 001/0P= و 53/0 r= و بین کلیرانس کراتینین و CA19-9 (089/0P= و 171/0 r=) وبین کلیرانس کراتینین و CA15-3 (001/0P= و 412/0 r=) ارتباط معنادار بدست آمد. با توجه به نتایج این مطالعه به نظر می رسد که در بکار بردن تومور مارکرها در بیماران با اختلال کارکرد کلیوی باید احتیاط ویژه ای صورت پذیرد.

تاثیر برنامه های بازتوانی پس از عمل فتق دیسک کمری هنوز مشخص نشده است و زمان مناسب جهت آغاز درمان هنوز مورد بحث می باشد. هدف از این مطالعه، ارزیابی بازتوانی زودهنگام پس از جراحی دیسک کمری است.
در این کارآزمایی بالینی 60 بیمار کاندید عمل جراحی بعلت فتق دیسک کمری بطور تصادفی به دو گروه 30 نفری تقسیم شدند: گروه الف که در آنها اقدامات توانبخشی طی 24 ساعت اول پس از عمل در مدت بستری آغاز شد؛ و گروه ب که درمان های توانبخشی در مدت بستری دریافت نکردند. تمامی بیماران بمدت سه ماه پس از عمل پیگیری شدند. شدت درد (براساس VAS)، وضعیت عملکردی (براساس شاخصModified Oswestry)، نتایج معاینات فیزیکی، کیفیت زندگی (با استفاده از پرسشنامه کیفیت زندگی SF-36) و بازگشت به کار قبلی تعیین و بین 26 بیمار در گروه الف و 29 بیمار در گروه ب مقایسه شد.
دو گروه از نظر سن، جنس، شغل و وضعیت فیزیکی قبل از عمل همسان بودند. تغییرات درد، نتایج معاینات فیزیکی، بازگشت به کارو امتیاز عملکردی در انتهای زمان پیگیری در دو گروه تفاوت معنی دار آماری نداشت. در مقایسه کیفیت زندگی، تنهامحدودیت در نقش بیمار بعلت مشکلات احساسی بطور معنی داری در گروه الف کمتر بود.
براساس نتایج فعلی، دو گروه با و بدون توانبخشی زودرس پس از عمل جراحی دیسک کمر در پیگیری میان مدت تفاوتی چشمگیری نداشتند. بنابراین توانبخشی زودهنگام تاثیر اضافی در بهبودی این دسته از بیماران ندارد.

درمان همزمان سازی دوباره ی قلبی (Cardiac Resynchronization Therapy or CRT) یک روش درمانی انتخابی در بیماران مبتلا به نارسایی شدید قلبی و بلوک شاخه باندل چپ (LBBB) می باشد. مطالعات متعدد تاثیر مثبت CRT بر وضعیت عملکردی قلب و کاهش نیاز به بستری بیمار، مرگ و میر و شکل گیری بطن چپ را نشان داده اند. یکی از روش های تنظیم CRT برنامه پیشنهاد شده توسط کارخانه سازنده است. در مقابل چندین روش اکوکاردیوگرافی داپلر جهت تعیین تاخیر دهلیزی-بطنی (AVD) و بین بطنی VV Delay (VVD) وجود دارد. این مطالعه به منظور مقایسه روش تنظیم دستگاه CRT براساس پیشنهاد کارخانه سازنده و روش پیشنهادشده با اکوکاردیوگرافی طراحی شده است.
در یک مطالعه آینده نگر بیماران کاندیدای CRT که در سال 1390به مرکز آموزشی-درمانی وتحقیقاتی شهید مدنی دانشگاه علوم پزشکی تبریز مراجعه کرده بودند وارد مطالعه شدند. پارامترهای عملکرد سیستولی و دیاستولی در اکوکاردیوگرافی اندازه گیری شده سپس CRT براساس تنظیمات کارخانه سازنده یا پیشنهاد اکوکاردیوگرافی برای دو گروه مورد مطالعه تنظیم گردید. پس از 1 ماه مجددا پارامترهای عملکرد سیستولی و دیاستولی در اکوکاردیوگرافی بررسی شد. داده های بدست آمده از مطالعه با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-16 مورد بررسی و تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
نتایج بررسی نشان داد از نظر بیماری زمینه ای،بلوک قلبی،کارخانه های سازنده دستگاه، Function Class قبل از مطالعه، Function Class بعد از مطالعه و AVD و AVD بین دوگروه اختلاف معنی دار وجود نداشت.
براساس نتایج این مطالعه تنظیم CRT براساس پیشنهاداکوکاردیوگرافی وپیشنهاددستگاه نسبت به یکدیگر ازنظر نتایج بالینی مزیتی ندارند.

حاملگی های پر خطر به مواردی اطلاق می شود که خطر برای مادر یا جنین بیش از یک حاملگی نرمال باشد. یکی از راه های پیشگیری از این حاملگی های پر خطر استفاده از تنظیم خانواده مناسب می باشد.
در این مطالعه از واحد جمعیتی ارومیه و درمانگاه تخصصی مرکز کوثر ارومیه بیماران پر خطر انتخاب شده و بر اساس نوع بیماری روش های مناسب تنظیم خانواده پیشنهاد شده و آموزش لازم جهت نحوه استفاده صحیح از آن داده شد. بعد از یک سال مجددا این افراد مورد بررسی قرار گرفتند.
464 بیمار مورد ارزیابی قرار گرفتند که 74 نفر دارای بیماری زمینه ای و 390 سن بالای 35 سال و بدون بیماری زمینه ای بودند. 18 بیمار مبتلا به دیابت، 23 بیمار ابتلا به فشار خون، 10 بیمار آسم و 22 نفر بیماری قلبی داشتند و یک نفر هم مبتلا به آسم و فشار خون بود.بعد از یکسال 6/72% موارد تنظیم خانواده توصیه شده را استفاده میکرند. شایعترین علت عدم استفاده، عدم رضایت همسر و مخالفت وی (9/15%) بود. در مصاحبه حضوری ازبیماران جهت ارزیابی از آموزش انجام شده 1/93% از آموزشهای داده شده رضایت داشتند و 2/77 % از خانمها آموزش راکافی ارزیابی کردند.
جهت استفاده از تنظیم خانواده مناسب، آموزش همسر اهمیت زیادی دارد. در مطالعه حاضر شایعترین علت عدم استفاده از وسایل تنظیم خانواده آن مخالفت همسر بود. ترس از عوارض جانبی روش های تنظیم خانواده در زنان بالای 40 سال یکی از مهمترین علل عدم استفاده بود. با توجه به موفق بودن آموزش در این مطالعه (کاهش 20 درصدی بارداری های ناخواسته در عرض یک سال) استفاده از رسانه های اطلاعاتی و آموزش مداوم و دسترسی به درمانگاه اختصاصی تنظیم خانواده جهت پیشگیری از بارداری های ناخواسته در گروه پر خطر مفید خواهند بود.

دیابت مزمن عمدتا با اختلالات نوروپاتی در اندام تحتانی همراه است. نوروپاتی دیابتی می تواند عللی مانند اختلالات عروقی و ایسکمی داشته باشد. یکی از روش های متداول فیزیوتراپی در درمان اختلالات گردش خون، درمان با فشار متناوب هوا یا (IPC Intermittent Pneumatic Compresion Therapy،) است. این روش بر پایه اعمال متناوب فازهای مثبت فشار هوا بر اندام تحت درمان استوار است. اما یک سوال اساسی اینجا مطرح می شود که آیا IPC بر نوروپاتی دیابتی نیز تاثیر دارد؟ هدف این مطالعه بررسی تاثیر این روش درمانی بر نوروپاتی محیطی بیماران دیابتی نوع دو است.
این مطالعه از نوع تجربی، کارآزمایی بالینی و به روش نمونه گیری در دسترس انجام شد. 17بیمار دیابتی نوع2 (13زن و 4 مرد) که دارای نوروپاتی با منشا دیابت بودند، در یک گروه و تحت درمان با IPC قرار گرفتند. بیماران به مدت 10 جلسه و به صورت یک روز در میان و هر جلسه به مدت 45 دقیقه و با فشار 60 میلی متر جیوه درمان شدند. نوروپاتی اندامهای تحتانی این بیماران توسط تست الکترودیاگنوز، قبل و بعد از درمان بررسی شد. جهت بررسی توزیع نرمال داده های متغیر های کمی از آزمون کولموگروف- اسمیرنف و برای آنالیز داده ها از آزمون آنووا استفاده گردید. برای آنالیز داده ها از نرم افزار SPSS استفاده گردید.
میزان سرعت هدایت عصبی اندامهای تحتانی بیماران پس از درمان با دستگاه IPC بیماران بهبودی معنی داری داشت)05/0(P<.
مطالعه حاضر نشان داد روش درمانی IPC بر بهبود نوروپاتی اندام تاثیر مثبتی داشت و بهبود سرعت هدایت عصبی تیبیال، پرونئال و سورال اندامهای تحتانی بیماران گواهی بر این نوع بهبودی بود (05/0P<.)

با توجه به الگوی ابعادی نشانگان اختلال های روانی و با تکیه بر پژوهش هایی که بر وجود علائم اختلال های روانی در جمعیت عمومی تاکید دارند، این پژوهش با هدف تعیین رابطه آلکسی تیمیا، عاطفه مثبت و عاطفه منفی با اختلال های روانی انجام گرفت.
برای انجام پژوهش 300 نفر از دانشجویان رشته های مختلف دانشگاه رازی کرمانشاه به روش تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. طرح پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. برای گرد آوری داده ها از پرسشنامه نشانگان اختلال های روانی(SCL_90)، پرسشنامه آلکسی تیمیا (FTAS-20) و مقیاس عاطفه مثبت و منفی (PANAS-X) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های آماری همبستگی و رگرسیون استفاده شد.
نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که بین آلکسی تیمیا و عاطفه منفی با اختلال های روانی همبستگی مثبت و معناداری وجود دارد، و بین عاطفه مثبت و اختلال های روانی همبستگی منفی و معناداری مشاهده شد. نتایج پژوهش نشان داد که آلکسی تیمیا و عاطفه منفی توان پیش بینی اختلال های روانی را دارند اما عاطفه مثبت توان پیش بینی اختلال های روانی را ندارد.
با توجه به نتایج پژوهش می توان گفت که عاطفه منفی و آلکسی تیمیا در سلامت روان نقش منفی دارند.

بیماری گلوکوم شایعترین علت کوری غیر قابل برگشت در جهان می باشد ترابکوکتومی به عنوان روش استاندارد طلائی در جراحی این بیماران بکار می رود. این مطالعه با هدف بررسی نتایج عمل جراحی ترابکولکتومی در بیمارستان نیکوکاری تبریز طراحی و انجام شده است.
در این مطالعه اطلاعات موجود در پرونده بیمارانیکه در فاصله زمانی سالهای 89- 85 تحت عمل جراحی ترابکولکتومی قرار گرفته بودند بررسی و بیماران جهت معاینه مجدد فراخوان شدند.
نتایج مربوط به 209 مورد جراحی مورد بررسی قرار گرفت. از کل بیماران مورد بررسی 96% قبل ازعمل تحت درمان با 9/0±4/2 داروی آنتی گلوکوم بوده و میانگین انحراف در پریمتری قبل از عمل 3/6±12- و میانگین نسبت کاپ به دیسک قبل از عمل 2/0±79/0 بود متوسط فشار داخل چشمی قبل از عمل mmHg 7/9±30 بود که بعداز عمل به mmHg 2/5±6/13 رسیده بود (001/0=P). از کل موارد بررسی شده 78% بیماران جهت معاینه مجدد مراجعه نمودند که در این تعداد میانگین فشار داخل چشمی به mmHg 3/4±8/16 افزایش یافته بود (001/0=P) و موفقیت جراحی در این بیماران به 74% کاهش یافته بود.
اکثر بیماران گلوکومی در مراحل پیشرفته بیماری مراجعه و کاندید جراحی شده، با اینحال موفقیت جراحی در مراحل اولیه در 91% موارد وجود داشت که با گذشت زمان این درصد کاهش می یابد.

فاکتور رشد جفتی (Placental Growth Factor، PlGF) از اعضای خانواده فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (Vascular Endothelial Growth Factor، VEGF) می باشد، که می تواند بطور مستقیم در رگزایی، تحریک سلول های توموری، متاستاز تومور، رشد و بقای تومور عمل کند. هدف از این مطالعه بررسی اثر مهاری siRNA بر ژن فاکتور رشد جفتی در سلول های سرطان معده می باشد.
در این مطالعه تجربی، سلول های آدنوکارسینومای معده (Gastric adenocarcinoma cells، AGS) با غلظت 40 پیکومولsiRNA مرتبط با ژن فاکتور رشد جفتی تیمار و تست مهاجرت سلولی با استفاده از مدل ترمیم زخم انجام شد.
ژنPlGF بعد از 24و 48 ساعت از تیمار مهار بیان نشان داد که مهاجرت سلولهای سرطان معده در مقایسه با حالت کنترل، مهار گردید ولی در بازه زمانی 72ساعت نمونه تیمار به نسبت نمونه کنترل کاهش مهاجرت را نشان داد.
با توجه به این نتایج، کاهش فاکتور رشد جفتی ممکن است در مهار مهاجرت سلولهای و متاستاز تاثیر داشته باشد.

تب مدیترانه ای خانوادگی بیماری التهابی ارثی است که با حملات راجعه و خود محدود شونده تب و پلی سروزیت مشخص می شود. این بیماری بیشتر در ساکنین کشورهای منطقه مدیترانه دیده می شود. موتاسیون در ژن MEFV عامل ایجاد بیماری است.آمیلوییدوزیس کلیه خطیرترین عارضه این بیماری است. احتمال بروز آمیلوییدوزیس در حاملین موتاسیون M694V بیشتر است.M694V شایعترین موتاسیون گزارش شده در ایرانیان است. هدف از انجام این مطالعه بررسی فراوانی درگیری کلیه در بیماران مبتلا بهFamilial Mediterranean fever (FMF) شناسایی شده در استان آذربایجان شرقی است.
پانصد بیمار مبتلا به FMF با موتاسیون شناخته شده انتخاب شدند. اطلاعات دموگرافیک، تظاهرات بالینی و یافته های آزمایشگاهی برای هر بیمار ثبت گردید. بیماران بر اساس نوع ژنوتیپ در 4 گروه طبقه بندی شدند (M694V/M694V، M694V/other، other/other، E148Q/other). درگیری کلیه به صورت وجود پروتیینوری مدام بیش از 500 میلی گرم در روز و هماچوری گلومرولی تعریف گردید و با بیوپسی کلیه تایید شد.
9 بیمار (%8/1، M/F:5/4) درگیری کلیه داشتند.پاتولوژی گزارش شده برای نمونه بافت کلیه در 8 مورد نشان دهنده آمیلوییدوزیس و در یک مورد نشان دهنده acute GN like mesangial proliferation بود. فراوان ترین موتاسیون در بین بیماران M694V بود(%42).
نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که علیرغم بالا بودن فراوانی موتاسیون M694V در جمعیت مورد مطالعه که همگی از نژاد ترک آذری بودند درگیری کلیه در این بیماران شایع نیست.

امروزه علیرغم عدم وجود پشتوانه علمی کافی، به کارگیری سرما پس از جلسات تمرینی و مسابقات ورزشی- با هدف بازیافت بهتر و جلوگیری از کوفتگی عضلانی- در میان ورزشکاران رواج زیادی یافته است با این حال منطق علمی در بکارگیری این روش بازیافت موجود نیست. ژن Hspb1 -که با بیان پروتئین شوک گرمایی 25 (Hsp25) نقش مهمی در بازیافت و سازگاری حاصل از فعالیت ورزشی ایفا می کند- در این مطالعه مورد بررسی قرارگرفته است. هدف این پژوهش، بررسی بیان ژن Hspb1 پس از به کارگیری سرما بعد از انقباض های برون گرا، در دوره های بازیافت اولیه و تاخیری می باشد.

موش های صحرایی نر ویستار (10±300W=، 40n=) در دوگروه اصلی فعالیت ورزشی (Ex) و غوطه وری در آب سرد پس از فعالیت ورزشی (Ex+CWI) قرار داده شدند. هر گروه به سه زیر گروه قبل از فعالیت ورزشی، سه ساعت پس از فعالیت ورزشی (بازیافت اولیه) و 48 ساعت پس از فعالیت ورزشی (بازیافت تاخیری) تقسیم شد. پروتکل فعالیت ورزشی شامل 90 دقیقه دویدن در سراشیبی بر روی نوارگردان (18 تناوب پنج دقیقه ای با دو دقیقه استراحت بین تناوبها، سرعت 20 متر بر دقیقه، شیب منفی 16 درجه) و پروتکل غوطه وری در آب سرد شامل 10 دقیقه غوطه وری در آب 10 درجه سانتی گراد بود. میزان بیان ژن Hspb1 عضله اسکلتی نعلی با روش Real-time PCR، در زمان های مورد نظر به صورت کمی اندازه گیری و با استفاده از نرم افزار rest از نظر آماری بررسی شد (سطح معنی داری کمتر از 05/0 درنظرگرفته شد).

داده های حاصل از این پژوهش نشان دادند سه ساعت پس از فعالیت ورزشی بیان ژن Hspb1 در دو گروه Ex و Ex+CWI به طور معنی داری افزایش یافته و در این وهله از بازیافت تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشته است. درحالی که، 48 ساعت پس از فعالیت ورزشی بیان ژن در گروه Ex+CWI درحد معنی داری پایین تر از گروه Ex گزارش شده است(016/0=p).

یافته های پژوهش نشان می دهند به کارگیری سرما پس از انقباض های برون گرا می تواند بیان ژن Hspb1 را در دوره تاخیری بازیافت سرکوب کند. با توجه به نقش احتمالی Hspb1در محافظت و بازشکل گیری پروتئینهای عضله اسکلتی، کاهش بیان این ژن می تواند در بازیافت عضله اسکلتی پس از فعالیت ورزشی تداخل ایجادکند.

هیپر بیلی روبینمی یکی از مشکلات شایع دوران نوزادی است که ممکن است با مشکلات عصبی تکاملی در سنین بعدی همراه گردد. ریسک فاکتورهای متعددی برای بروز انسفالوپاتی بیلی روبین شناخته شده که یکی از مهمترین آنها مقدار بیلی روبین توتال و نسبت بیلی روبین به آلبومین می باشد. این مطالعه به منظور تعیین ارتباط تکامل شناختی شیر خواران با شدت هیپربیلی روبینمی نوزادی و نسبت بیلی روبین به آلبومین در دوره نوزادی انجام گرفت.
در یک مطالعه توصیفی تحلیلی186 نوزاد که با هیپر بیلی روبینمی بالای 18 میلی گرم در دسی لیتر مراجعه وتحت درمان با فتوتراپی یا تعویض خون قرار گرفته بودند انتخاب و تحت بررسی قرار گرفتند. مقادیر بیلی روبین توتال سرم و مقدار آلبومین ونسبت بیلی روبین به آلبومین در آنها تعیین گردید. این نوزادان بعد از ترخیص در سنین 4و8و12 ماهگی با استفاده از پرسشنامه Ages & Stages Questionnaires، ASQ در 5 حیطه تکاملی پیگیری شدند.
در مجموع 164 نوزاد فتوتراپی و 22 نوزاد تعویض خون شده بودند. متوسط نسبت بیلی روبین به آلبومین در نوزادان تعویض خون شده 6/6 و در نوزادان فتوتراپی شده 5 بود(001/0P<). در 5 شیرخوار (8/2%) از نوزادان پیگیری شده نمره ASQ در دو حیطه کمتر از حد طبیعی بود. در سن 8 ماهگی در نوزادان با نسبت بیلی روبین به البومین کمتر از 7 نمره ASQ در حیطه برقراری ارتباط 3/7±8/51 و در نوزادانی که نسبت بیلی روبین به البومین بالای 7 داشتند نمره اخذ شده در این حیطه 9/10 ± 1/47بود (03/0P<). در سن 12 ماهگی، نوزادانی که بیلی روبین توتال زیر 25 میلی گرم در دسی لیتر داشتند دارای نمرات اخذ شده در حیطه برقراری ارتباط، 8±4/48 و در نوزادانی که بیلی روبین توتال بالای 25 میلی گرم در دسی لیتر داشتند نمرات کسب شده در این حیطه 8/9 ± 2/44 بود (05/0P<). در سایر موارد بین مقادیر بیلی روبین توتال سرم و نسبت بیلی روبین به آلبومین با نمرات اخذ شده در حیطه های تکاملی در سنین 4و8و 12 ماهگی رابطه معنی داری یافت نشد.
درمطالعه حاضر نوزادانی که نسبت بیلی روبین به آلبومین بالایی داشتند در سن 8 ماهگی در حیطه برقراری ارتباط نمره پایین تری داشتند. در نوزادانی که بیلی روبین توتال بالاتری داشتند در 12 ماهگی نمره کمتری در حیطه برقراری ارتباط داشتند. مطالعات بیشتری برای تعیین ارتباط بیلی روبین توتال و نسبت بیلی روبین به آلبومین با سایر حیطه های تکاملی مورد نیاز است.

علی رغم دستیابی به آنتی بیوتیک های متنوع، مقاومت دارویی پاتوژن های ادراری درحال فزونی است. یکی از شایع ترین ساز و کارها در مقاومت باکتری ها، تولید آنزیم های وسیع الطیف بتالاکتاماز است. پلاسمید های ESBL (بتالاکتامازهای وسیع الطیف) اجداد TEM-1، TEM-2 و SHV-1 می باشند که هم اکنون با رخداد جهش های نقطه ای درآنها، بیش از 90 تیپ TEM و بیش از 25 تیپ SHV بروز یافته است.
در این پژوهش 146 جدایه ادراری باکتری اشرشیاکلی جمع آوری گردید. هویت میکروارگانیسمها با تست های استاندارد بیوشیمیایی و میکروبی مورد تایید قرار گرفت. الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی آنها با روش Disc diffusion تعیین شد. سپس با استفاده از روش سینرژیسم، سویه های مولد بتالاکتاماز شناسایی شدند. در نهایت با استفاده از پرایمر های اختصاصی TEM-1 و SHV-1 و با استفاده از روش PCR، پلاسمید های TEM و SHV مورد شناسایی قرار گرفتند.
بر اساس ارزیابی فنوتیپیک و مولکولی در جمعیت مورد مطالعه، در نهایت شیوع پلاسمید TEM و SHV به صورت همزمان در میان نژاد UPEC اشرشیاکلی 1/68% تعیین گردید. درحالی که شیوع مقاومت با منشا پلاسمیدی TEMو SHV به تنهایی به ترتیب 1/18% و 6/13% بود. مقاومت با منشا کروموزومی 9/31% تعیین گردید.
با توجه به مقاومت بالای سویه ها به آنتی بیوتیک های بتالاکتام، شناسایی کامل ESBL ها، شناخت کامل مکانیسم های مقاومت ESBL ها و استفاده از آنتی بیوتیک های جایگزین، نقش موثری در کاهش ظهور مقاومت ایفا می نمایند.

اینتگرین β1 به عنوان گیرنده مکانیکی و وینکولین پروتئین عمده ناحیه چسبنده شناسایی شده که سیگنال های مکانیکی را بین خارج غشاء سلول و درون آن انتقال می دهند. هدف از این تحقیق مطالعه اثر یک جلسه فعالیت برونگرا بر میزان پروتئین های اینتگرین β1و وینکولین در عضلات تند انقباض و کند انقباض در موش های نر ویستار بود.
تعداد 18 سر موش صحرایی (78/29 ± 44/286 گرم) بعد از آشناسازی با محیط و تریدمیل به طور تصادفی به سه گروه (تجربی 1، 2 و کنترل) تقسیم شدند. حیوانات بعد از آشنایی با محیط و نوارگردان، برای انجام فعالیت برونگرا بر روی نوار گردان با شیب 16 (درجه منفی) و سرعت 20 (متر در دقیقه) به مدت 40 دقیقه دویدند. 48 ساعت بعد از فعالیت پس از بیهوش کردن حیوانات از طریق تزریق صفاقی، عضلات نعلی و باز کننده انگشتان پا تحت شرایط استریل خارج گردید. برای سنجش پروتئین های اینتگرین β1 و وینکولین از روش الایزا استفاده گردید. سرم حیوانات برای اندازه گیری کراتین کیناز (24 و48 ساعت بعد از تشریح) استفاده شد. داده ها با آزمون آماری T-test و تحلیل واریانس یک طرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و سطح معناداری 5 درصد در نظر گرفته شد.
نتایج نشان داد که کراتین کیناز افزایش داشته ولی معنادار نبود. همچنین در تارهای کند انقباض اینتگرین (21 درصد) و وینکولین (22 درصد) پس از فعالیت برون گرا به طور معناداری کاهش یافت. در تارهای تند اینتگرین (17 درصد) کاهش و وینکولین (7 درصد) به طور معناداری افزایش یافت.
نتایج تحقیق نشان می دهد که با توجه به تغییرات کراتین کیناز و کاهش پروتئین های ساختاری بعد از فعالیت، احتمالا فعالیت آسیب زا بوده است و تجزیه پروتئین ها به ویژه در تارهای کند انقباض حتی 48 ساعت بعد از فعالیت ادامه داشته است. بنابراین احتمالا بازسازی و هایپرتروفی ناشی از جبران آسیب در زمان طولانی تری انجام می گردد. هر چند به تحقیقات بیشتری در این زمینه نیاز است.

حدود 3000 ترکیب مختلف در بازدم انسانی گزارش شده و تغییرات غلظت برخی از آنها به بیماری هایی ارتباط داده شده و امکان بکارگیری بیومارکرهای بازدمی در تشخیص و درمان مورد توجه مجامع علمی قرار گرفته است. این مطالعه (مشتمل بر 58 منبع) مروری بر بیومارکرهای بازدمی با تاکید بر مهم ترین آنها (نیتریک اکسید، هیدروژن پراکسید، آلدئیدها و هیدروکربن ها) می باشد. نیتریک اکسید در آسم، بیماری انسدادی مزمن ریه (COPD)، تشخیص آسم اتوپیک، تشخیص افتراقی سرفه مزمن و ارزیابی پاسخ به درمان با کورتن استنشاقی مورد استفاده قرار می گیرد. هیدروژن پراکسید در آسم، سندرم دیسترس حاد تنفسی، فیبروز کیستیک، COPD و سرطان ریه افزایش نشان می دهد. آلدئید های بازدمی مارکری برای اندازه گیری درجه استرس اکسیداتیو می باشند. در COPD ارتباط معکوس مابین مالون دی آلدئید و حجم ثانیه اول بازدم (FEV1) وجود دارد. غلظت هیدروکربنهایی مانند بنزن، تولوئن در بیماری هایی مانند سرطان ریه، رد پیوند قلبی، آسم برونشی، آرتریت روماتوئید، انفارکتوس حاد میوکارد و شیزوفرنی افزایش نشان می دهد. پایش بیومارکرهای بازدمی، یک روش غیر تهاجمی با امکان تکرار اندازه گیری، ارزان، واجد قابلیت جابجایی و قابلیت انجام در کودکان را دارا می باشند. از این رو بررسی بازدم ریه موضوع مورد علاقه جدید در بیماری های ریوی می باشد و نیاز به انجام تحقیقات بیشتری برای تحلیل و شناسایی بیومارکرهای تنفسی می باشد.

بیماری سل با چهره های متفاوتی در بیماران پیوند کلیه خود را نشان می دهد. در اکثر موارد بصورت خارج کلیوی می باشد و علائم آن غیر اختصاصی و سردگم کننده است. از طرفی درمانهای ضد سل سبب کاهش سطح داروی سیکلوسپورین شده و بیمار را در معرفی رد پیوند قرار می دهد در این مقاله دو بیمار با سل بعد از پیوند کلیه معرفی می شوند اولین بیمار در فاصله کوتاهی بعد از پیوند دچار عدم توانایی راه رفتن شد. و بررسی های بعدی تخریب مهره های کمری را نشان داد و دومین بیمار با تب لنفادنوپاتی پارائورتیک مراجعه کرد در هر دو آنها حضور میکروب سل در اندامها و بافتهای مبتلا تایید شد.