فصلنامه ماهور
پیاپی 7 (بهار 1379)

آنچه پیش رو دارید نقدی است بر مقاله ی بداهه و شیرین نوازی نوشته ی آقای سرمد قادر که در فصلنامه ی موسیقی ماهور، شماره پنجم، پاییز 1378 چاپ شده است. در آن مقاله ایشان کوشیده اند نشان دهند که چگونه با توجه به دلایل ارائه شده برای شیرین نوازی، می توان بداهه (نوازی - خوانی) را به بند کشید و در واقع روح از کالبد موسیقی سنتی گرفت.

همنهادی هنر و علم شاید از عواقب مجرداندیشی در قرن های حاضر باشند. عنوان موسیقی درمانی در این میان هم شاید مانند حس آمیزی در شعر باشد که دو حس ناهمنهادی را در عرض هم قرار دهد و حس تازه های می آفریند. درمانگری موسیقی حرف تازه ای نیست. موسیقی همواره آرامشگر روح و روان انسان ها بوده و تنها هنری است که بی واسطه و مستقل با شنونده ارتباط برقرار می کند. موسیقی درمانی اما، شاید سابقه ی چندانی در عرصه ی درمانگری نداشته باشد و ریشه ی آن به از خودبیگانگی، تراکم اشتغالات و آلودگی صوتی در محیط انسان ها در قرن بیستم برگردد. نوشته ای که در پی می آید نگاهی دارد به جنبه های مختلف این علم - هنر جدید که شاید بیشتر از آن بوی علم شنیده شود تا هنر. اما از آن جایی که بحث هایی این چنین مگر به ندرت و تقریبا ناکامل در روزنامه ها کم تر مطرح شده است، خواندن آن از دیدگاه هنری و در صفحه ی هنر روزنامه شاید خالی از لطف هم نباشد.
در میان آفرینش های هنری، موسیقی همواره جایگاه حساس و ویژه ی خود را حفظ کرده است. امروزه موسیقی جزو لاینفکی از زندگی است. در حقیقت موسیقی جایگاه خود را بین هنرها و در بین انسان ها پیدا کرده است و شاید بهترین تعریف موسیقی را بتهوون آهنگ ساز بزرگ ارائه داده است:موسیقی نشانه ی جنبش و زندگی است، موسیقی زبان احساسات و عواطف است. موسیقی بیان زیبایی و انسانیت است.