فهرست مطالب
مجله چشم پزشکی بینا
سال نوزدهم شماره 2 (زمستان 1392)
- تاریخ انتشار: 1392/11/21
- تعداد عناوین: 11
-
-
صفحه 79هدفبررسی اثر پیوند پرده آمنیون برای درمان بیماران مبتلا به سوختگی های شدید چشم.
روش پژوهش: این مطالعه کارازمایی بالینی تصادفی روی بیماران مبتلا به سوختگی شدید حاد چشمی (درجه III و IV) که برای یک گروه (15 چشم) درمان طبی و گروه دیگر (15 چشم) درمان طبی و جراحی (پیوند غشا آمنیوتیک) در نظر گرفته شده بود، انجام شد. پیامدهای اصلی اندازه گیری شده شامل زمان ترمیم اپی تلیوم قرنیه، بهبودی ایسکمی اطراف لیمبوس و پیامدهای ثانویه اندازه گیری شده شامل حدت بینایی، تشکیل سیمبلفارون و سایر عوارض بود.یافته هاسی چشم از 28 بیمار (26 مرد و 2 زن) با میانگین سنی 6.8±25 (49-12) سال برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. میانگین زمان بهبود زخم اپی تلیالی در گروه های درمانی جراحی و طبی به ترتیب 48.07±74.41 (180-22) روز و 36.8±99.67 (170-56) روز بود (P=0.163). میانگین زمان بهبود ایسکمی اطراف لیمبوس در گروه های درمانی جراحی و طبی به ترتیب 42.8±76.41 روز و 44.6±89.16 روز بود (P=0.482). میانگین تغییرحدت بینایی بیماران در گروه درمان جراحی 0.655±0.024+ لوگمار و در گروه درمان طبی 0.50±0.072- لوگمار بود (P=0.655). سیمبلفارون در گروه درمان جراحی، در 6 چشم و در گروه درمان طبی در 10 چشم ایجاد گردید. در کل، 3 بیمار دچار پارگی قرنیه شدند که برای آن ها پیوند قرنیه تکتونیک (Tectonic) انجام شد.نتیجه گیریپیوند پرده آمنیون در سوختگی های شدید حاد شیمیایی چشم نقش موثری در افزایش دید نهایی، کاهش زمان بهبود زخم اپی تلیالی، زمان بهبود ایسکمی دور لیمبوس و میزان رگ زایی قرنیه ندارد.
-
صفحه 86هدفارزیابی تغییرات بیومتریک چشم و اثر آن در تعیین قدرت عدسی داخل چشمی بعد از عمل فیکوترابکولکتومی.
روش پژوهش: در یک مطالعه کوهورت تاریخی بر روی 26 چشم از 24 بیمار که تحت عمل فیکوترابکولکتومی با میتومایسین C قرار گرفته و حداقل 6 ماه از زمان انجام جراحی روی آن ها گذشته بود، تغییرات کراتومتری (KR)، طول محوری (AL) با اولتراسوند تماسی Contact A-Scan (US-8000، Nidek، Gamaguri، Japan) و فشار داخل چشمی (IOP)، مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته هامتوسط مدت زمان پی گیری بیماران بعد از جراحی 4.15±1.24 ماه بود. بین کراتومتری قبل (4.1±73.43) و پس از عمل (41.4±76.42) اختلاف معناداری وجود نداشت (0.183 P=). میانگین طول محوری چشم (AL) قبل از عمل 22.23 و پس از عمل 42.23 میلی متر بود که اختلاف این دو از نظر آماری معنی دار نبود (0.238 P=). میانگین فشار داخل چشم قبل از عمل 3.16 بود که بعد از عمل به 1.11 میلی متر جیوه کاهش یافت و این کاهش معنادار بود (0.002 =P). بین آستیگماتیسم قرنیه ای قبل (45.1±35.0) و پس از عمل (9.1±47.0) تفاوت معنی داری یافت نشد (0.738=P).نتیجه گیریدر صورتی که فشار چشم قبل از جراحی در محدوده طبیعی باشد، تاثیر جراحی فیکوترابکولکتومی بر تغییرات کراتومتری و طول قدامی خلفی که دو عامل موثر در تعیین قدرت لنز داخل چشمی می باشند قابل توجه نبوده و می توان با اطمینان از کراتومتری و طول قدامی خلفی قبل از عمل جهت تعیین قدرت لنز داخل چشمی استفاده کرد. کنترل فشار چشم با دارو تا حد ممکن قبل از عمل و قبل از انجام بیومتری توصیه می شود.
-
صفحه 93هدفارزیابی اثر میتومایسین C بر تراکم و ضریب تنوع اندازه سلول های اندوتلیال قرنیه پس از عمل لازک با پی گیری یک ساله.
روش پژوهش: یک صد و سه چشم از 52 بیمار که به دلیل نزدیک بینی و نزدیک بین آستیگمات تحت عمل جراحی لازک با استفاده از میتومایسین C قرار گرفته بودند برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. در این بررسی، سلول های اندوتلیوم قرنیه با استفاده از میکروسکوپ اسپکولار غیرتماسی، قبل و یک سال بعد از عمل از نظر تراکم سلولی و ضریب تنوع اندازه سلول های اندوتلیال (پلی مگاتیسم) و ضخامت قرنیه بررسی شد و اطلاعات قبل و پس از عمل مقایسه و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرارگرفت.یافته هاتراکم سلول های اندوتلیوم قرنیه قبل از عمل 368±2870 سلول در میلی متر مربع و یک سال پس از عمل 300±2828 سلول در میلی متر مربع بود (P=0.182). هم چنین ضریب تنوع اندازه سلول های اندوتلیال قرنیه قبل از عمل 7±24 درصد و یک سال بعد از عمل 7±25 درصد محاسبه شد (P=0.039). متوسط میزان برداشت استروما 65 (دامنه تغییرات: 131-22) میکرون و ضخامت قرنیه باقی مانده یک سال بعد از عمل 42±488 (دامنه تغییرات: 567-405) میکرون بود (P<0.001). تفاوت آماری معنی دار در تراکم سلول های اندوتلیوم قرنیه قبل و یک سال پس از عمل مشاهده نشد. اما در ضریب تنوع اندازه سلول های اندوتلیال قرنیه تفاوت معنی دار بود.نتیجه گیریاستفاده از میتومایسین C حین عمل لازک در بیماران تغییری در تراکم سلول های اندوتلیوم قرنیه از نظر آماری با پی گیری یک ساله نشان نداد اما در ضریب تنوع اندازه سلول های اندوتلیال قرنیه تفاوت معنی داری حاصل شد.
-
صفحه 99هدفبررسی تاثیر درمانی قطره تاکرولیموس 05/0 درصد در بیماران مبتلا به کراتوکونژنکتویت بهاره مقاوم به درمان های متداول (مانند استرویید موضعی).
روش پژوهش: در این مطالعه که به صورت «گزارش موارد» و مداخله ای به صورت قبل و بعد صورت گرفت، بیماران مبتلا به کراتوکونژنکتویت بهاره که با مصرف حداکثر میزان دارویی از جمله استرویید موضعی، هنوز علایم و نشانه های بیماری در آن ها فعال بود انتخاب شده و پس از قطع سایر درمان ها و شروع قطره 05/0 درصد تاکرولیموس چهار بار در روز، حداقل به مدت شش ماه پی گیری شدند. نمره بندی علایم و نشانه های بیماری قبل از شروع درمان با تاکرولیموس موضعی و در فواصل زمانی یک هفته، یک ماه و شش ماه از شروع درمان ثبت شد. همه بیماران از نظر بروز عوارض احتمالی موضعی و سیستمیک این دارو با معاینات کامل چشمی و آزمایشات پاراکلینیکی مورد بررسی قرار گرفتند.یافته هابیست و هشت چشم از 14 بیمار مبتلا به نوع طولانی مدت و مقاوم به استرویید موضعی کراتوکونژنکتویت بهاره برای این طرح تحقیقاتی انتخاب شدند. 4.71 درصد بیماران مرد و 6/28 درصد زن بودند. میانگین سن بیماران 8±22 سال بود. میانگین مدت ابتلا به کراتوکونژنکتویت بهاره 6±12 سال بود و پی گیری بیماران 6 تا 12 ماه به طول انجامید. در تمامی علایم بیماری به فاصله زمانی یک هفته از شروع درمان، بهبود قابل ملاحظه ای مشاهده شد (P<0.001). از نشانه های بیماری تنها در پرخونی ملتحمه در هفته اول شروع درمان از نظر آماری بهبود قابل ملاحظه ای روی داد (P<0.001) و در سایر نشانه ها شامل هایپرتروفی ملتحمه تارسال، لیمبال، اپی تلیوپاتی قرنیه و پانوس قرنیه در هفته اول درمان بهبودی قابل ملاحظه ای حاصل نشد ولی با فاصله زمانی یک ماه از شروع درمان پاسخ درمانی از نظر آماری قابل ملاحظه بود. در میزان کدورت قرنیه در طول دوره پی گیری بیماران تغییر آماری معنی داری حاصل نشد. هم چنین عارضه چشمی و سیستمیک مربوط به مصرف تاکرولیموس موضعی رخ نداد. هیچ یک از بیماران در تحمل داروی مذکور مشکلی نداشتند.نتیجه گیریاستفاده از تاکرولیموس موضعی 0.05 درصد در درمان موارد مقاوم کراتوکونژنکتویت بهاره کاملا موثر و بی خطر بوده و استفاده از این دارو قبل از این که التهاب طولانی مدت منجر به آسیب دائمی و غیرقابل برگشت سطح چشم (نقصان سلول های بنیادی لیمبوس وکدورت قرنیه) شود و آسیب ناشی از استفاده مکرر از استرویید ایجاد گردد توصیه می شود. اگرچه درمان طولانی مدت برای کنترل علایم و نشانه های بیماری مورد نیاز است.
-
صفحه 110هدفبررسی تغییرات تراکم عدسی بیماران مبتلا به قوزقرنیه، شش ماه پس از انجام کراس لینکینگ قرنیهروش پژوهش: این مطالعه به صورت نیمه تجربی صورت گرفت. گروه مورد شامل چهل بیمار مبتلا به قوزقرنیه پیش رونده که مورد جراحی کراس لینکینگ (CXL) قرار گرفته بودند و گروه شاهد شامل سی و شش بیمار مبتلا به قوزقرنیه که پیش رفت بیماری آن ها متوقف شده و مورد جراحی CXL قرار نگرفتند، بود. سطح برش، استوانه ای به ابعاد 2×1 میلی متر از کپسول بود و کورتکس قدامی عدسی این بیماران توسط دوربین شیمفلاگ پنتاکم قبل و شش ماه پس از درمان بررسی شد.یافته هادر گروه مورد، 40 چشم از 25 بیمار با متوسط سن 4±8.25 سال و در گروه شاهد 36 چشم از 18 بیمار با متوسط سن 1.4±25 سال مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین تراکم عدسی در گروه مورد قبل و پس از جراحی 58.0±68.6 درصد و 53.0±77.6 درصد (P=0.352) و میانگین تراکم عدسی در گروه شاهد قبل و پس از جراحی به ترتیب 27.0±53.6 درصد و 31.0±39.6 درصد بود (P=0.312). تفاوتی آماری معنی داری در تراکم عدسی بیماران در دو گروه مشاهده نشد (P=0.19).نتیجه گیریشش ماه پس از درمان CXL تغییر مشخصی در تراکم عدسی بیماران مشاهده نشد.
-
صفحه 115هدفبررسی میزان موفقیت جراحی استرابیسم با هر یک از دو روش استفاده از بخیه قابل تنظیم و غیر قابل تنظیم، هم چنین مقایسه میزان موفقیت در این دو روش بدون توجه به عامل ایجاد کننده، نوع و میزان انحراف و سابقه جراحی قبلی.
روش پژوهش: در این تحقیق، اطلاعات 296 بیمار طی سال های 1390-1382 بررسی شد. بیماران در دو گروه جراحی استرابیسم با روش بخیه قابل تنظیم و غیر قابل تنظیم قرار گرفتند. اطلاعات مورد نیاز از پرونده ها استخراج شد و مورد تحلیل آماری قرار گرفت.یافته هااز 296 بیمار مورد بررسی، 115 نفر (9.38 درصد) تحت عمل جراحی به روش بخیه قابل تنظیم و 181 نفر (1.61 درصد) بخیه غیر قابل تنظیم جراحی شدند. موفقیت جراحی (انحراف کم تر از 8 پریسم دیوپتر) در 95 مورد (82.06 درصد) از بیمارانی که با استفاده از بخیه قابل تنظیم و 118 مورد (19.65 درصد) از بیمارانی که با بخیه غیرقابل تنظیم جراحی شده بودند، حاصل شد که اختلاف آماری معنی دار بود (P=0.001). رابطه آماری معناداری بین سابقه جراحی قبلی و روش جراحی (P=0.052) و هم چنین نوع روش جراحی مورد استفاده با محدودیت حرکت افقی ایجاد شده وجود نداشت (P=0.051).نتیجه گیرییافته های حاصل از این پژوهش نشان می دهد بر خلاف گذشته که نقش جراحی استرابیسم با بخیه قابل تنظیم محدود به موارد خاص بود، این روش می تواند در تمامی انواع استرابیسم به عنوان روشی رایج و مطلوب مورد استفاده قرار گیرد.
-
صفحه 121هدفمقایسه الگوی درمانی آمبلیوپی چشم پزشکان اطفال و اپتومتریست ها با چشم پزشکان عمومی و فلوشیپ های رشته دیگر در بیست و دومین کنگره سراسری چشم پزشکی در سال 1391روش پژوهش: این مطالعه مورد- شاهدی در زمان برگزاری کنگره سالیانه چشم پزشکی 1391 توسط پرسشنامه ای حاوی اطلاعات دموگرافیک و 20 سوال بسته چندگزینه ای از مطالعات Amblyopia Treatment Study و با حضور چشم پزشکان عمومی، فلوشیپ ها و اپتومتریست ها صورت گرفت. سوالات در 7 گروه اساسی دسته بندی و نمره کل از 100 محاسبه گردید. شرکت کنندگان در رابطه با درمان آمبلیوپی به دو گروه مورد (اپتومتریست ها و فلوشیپ های اطفال) و شاهد (چشم پزشکان عمومی و فلوشیپ های رشته های دیگر) برای مقایسه نمرات تقسیم شدند. اطلاعات ناکافی، متوسط و خوب به ترتیب با نمرات کم تر از 50، بین 50 تا 70 و بالاتر از 70 نشان داده شد.یافته هاتعداد 409 نفر در این مطالعه شرکت کردند که 129 نفر اپتومتریست، 24 نفر فلوشیپ اطفال و 256 نفر چشم پزشک عمومی و یا فلوشیپ رشته های دیگر بودند. میانگین نمرات گروه مورد در تمام گروه سوالات درمانی بیش تر از شاهد بود که در 5 گروه (بستن چشم، آتروپین، درمان کودکان 17-7 سال، عینک تنها و عود) نیز این تفاوت معنی دار بود. کم ترین اطلاع از چگونگی تجویز آتروپین و بیش ترین اطلاع از بهبود دید با تجویز عینک تنها بود و در بقیه موارد نمرات در حد 50 درصد بود. عضویت در هیات علمی و تعداد مراجعین آمبلیوپ در هفته رابطه ای با نمره شرکت کنندگان نداشت و میانگین نمرات خانم ها در تمام موارد به جز چگونگی تجویز آتروپین و میزان عود آمبلیوپی بالاتر از آقایان بود.نتیجه گیریبا توجه به اطلاعات متوسط شرکت کنندگان از روش های درمانی جدید ATS، بهتر است در بازآموزی های آینده به درمان های جدید آمبلیوپی که شایع ترین اختلال چشمی اطفال به شمار می رود بیش تر پرداخته شود تا الگوی درمانی آمبلیوپی چشم پزشکان ما با نتایج مطالعات ATS مطابقت بیش تری داشته باشد.
-
صفحه 129هدفحرف E یک حرف مورد استفاده در طراحی و ساخت چارت های حدت بینایی است که معمولا برای افراد بی سواد و کسانی که قادر به خواندن حروف لاتین نیستند به کار می رود. متاسفانه اکثر تابلوهای E مورد استفاده در داخل کشور، فاقد معیارهای مورد نیاز برای یک چارت حدت بینایی می باشند. چارت های موجود، با اشکال مختلف و برای یک فاصله ثابت (4 یا 6 متر) طراحی شده و در اکثر این چارت ها تعداد حروف در هر خط متفاوت است. لذا به طراحی یک چارت استاندارد که واجد شرایط لازم و قابل استفاده در هر فاصله باشد نیاز است. این مقاله به معرفی و توصیف یک چارت جدید می پردازد.
روش پژوهش: در ابتدا اپتوتایپ E به کمک نرم افزار Corel draw@ طراحی شد. در این چارت مقیاس لوگمار (LogMAR) مورد استفاده قرار گرفت، به طوری که مقدار کاهش اندازه اپتوتایپ ها در ردیف های مختلف برحسب پله های 1/0 لگاریتم در نظر گرفته شد. این چارت شامل 13 ردیف می باشد که در هر ردیف 5 حرف قرار دارد. فاصله هر حرف در هر ردیف برابر پهنای همان حرف است. فاصله عمودی هر ردیف برابر با ارتفاع حرف در ردیف پایینی است. چارت بر روی کاغذ و با کنتراست 100 درصد چاپ شده است.یافته هااین چارت با چارت های استاندارد موجود مانند Bailey-Lovie، ETDRS و McMonnies امکانات مشابهی دارد. به کمک جدولی که در پایین چارت تعبیه شده، می توان آن را در فواصل دیگری غیر از شش متر نیز به کار برد. جدول دیگری در پایین چارت جهت تبدیل مقیاس لگاریتمی به مقیاس اسنلن (متر یا فوت) در نظر گرفته شده است.نتیجه گیریچارت حاضر در معاینات روزمره و نیز در طرح های پژوهشی جهت سنجش بینایی افراد عادی و یا بیماران کم بینا و بی سواد قابل استفاده می باشد.
-
صفحه 137ادم ماکولای ناشی از دیابت (DME)، علت اصلی از دست دادن دید در گروه های سنی فعال کاری در دنیا می باشد. تعدادی از مطالعات اولیه نقش تزریق عوامل ضدVEGF داخل زجاجیه مانند بواسیزوماب را در درمان DME مورد بررسی قرار داده اند. در این مطالعه، مقالاتی که فارماکوکینتیک، اثر، ایمنی، مقدار و تعداد دفعات تزریق داخل زجاجیه بواسیرماب (IVB) و اثر ایسکمی ماکولا، تاثیر ضخامت اولیه ماکولا و الگوهای OCT ادم ماکولای منتشر (DME) را بر نتایج نهایی درمان با IVB بررسی نمودند، مرور می شوند. در تمام مقالات منتشر شده شواهد حمایت کننده ای در استفاده از IVB برای درمان DME اولیه یا پایدار در کوتاه مدت و بلندمدت تا 2 سال ذکر شده است.
-
صفحه 147بیماری های شبکیه ای مرتبط با بارداری بیماری هایی هستند که به دلایل مختلفی از جمله تغییرات خونی، متابولیک، هورمونی، قلبی- عروقی و ایمونولوژی در بارداری ایجاد یا تشدید می شوند. رتینوپاتی دیابتی شایع ترین بیماری شبکیه ای است که در طول بارداری تغییر می کند. دستورالعمل های بالینی دقیق در مورد درمان این بیماری وجود دارد. از عواملی که در پیش رفت رتینوپاتی دیابتی موثرند می توان به عللی مانند فشار خون و کنترل ناکافی قند خون پیش از بارداری اشاره نمود.
سایر بیماری های شبکیه ای مرتبط با بارداری به نسبت ناشایع هستند و درمان آن ها به خوبی مشخص نشده است. این موارد شامل White Dot Syndromeها از قبیل کوروییدوپاتی نقطه ای داخلی (PIC)، سندرم هیستوپلاسموزیس چشمی (OHS) و نورگ زایی کورویید ناشی از سایر بیماری ها می باشد.
بیماری های شبکیه ای یا کوروییدی که می توانند در بارداری روی دهند شامل کوروییدوپاتی سروز مرکزی (CSCR)، بیماری های انسدادی عروقی مثل انسداد شریانی (Purtschers-like Retinopathy) و انسداد وریدی، رتینوپاتی مرتبط با پره اکلامپسی و اکلامپسی، انعقاد منتشر داخل عروقی و آمبولی ناشی از مایع آمنیوتیک می باشند.
اطلاعاتی در مورد بی خطر بودن استفاده از عوامل آنتی آنژیوژنیک مانند داروهای آنتیVEGF حین بارداری وجود ندارد و به طور معمول درمان رایج در این موارد شامل لیزر فتوکوآگولاسیون و تزریق داخل زجاجیه استرویید می باشد. اغلب مقالات در مورد درمان نورگ زایی کورویید مرتبط با بارداری به صورت تجربی می باشند.
-
صفحه 163بروز این علامت در دهه سوم زندگی حدود 5 این مقاله اختلالات خون رسانی عروقی شبکیه که اساس آناتو میک برای رویداد انواع کاهش دید تک چشمی گذرا می باشد، بررسی می شود. هم چنین اهمیت ایجاد عروق جانبی بین شریان کاروتید داخلی و خارج ی و پدیده جریان خون مربوطه را مورد بحث قرار گرفته و علامت شناسی کاهش دید تک چشمی گذر ا با تمرکز بر روی نحوه شروع، الگو، عوامل برانگیزنده، طول مدت علایم، بهبودی، ویژگی های همراه مانند سردرد ارایه می شود. در انته ا معاینه هایی که به افتراق عل ل آمبولیک و غیرآمبولیک کمک می کند، بیان می شوند.
-
Page 79PurposeTo evaluate the effect of amniotic membrane transplantation (AMT) in the management of acute severe ocular chemical burns.MethodsThis randomized clinical trial was performed in eligible patients with grade III & IV acute chemical burn who randomly received conventional medical therapy (15 eyes) versus combined medical & amniotic membrane transplantation (15 eyes). Main outcome measures were corneal epithelial healing time and improvement in perilimbal ischemia. Secondary outcome measures included visual acuity, corneal transparency, vascularization, symblepharon formation and complications.Results30 eyes of 28 patients (26 males and 2 females) with a mean age of 256.8 years (12-49) were enrolled in this study. Corneal epithelial defect healed within 74.4148.07 days (22-180 days) in the amniotic membrane group versus 99.6736.8 (56-170 days) in controls (P= 0.163). Perilimbal ischemia improved in 76.4142.8 days in the amniotic membrane group versus 89. 1644.6 days in the control group (P= 0.482). Mean final visual acuity was 0.0240.655 LogMAR versus -0.0720.5 LogMAR in the amniotic membrane and control groups, respectively (P= 0.655). In the amniotic membrane group, symblepharon developed in 6 eyes versus 10 eyes in the control group. Totally 3 eyes developed corneal perforation whom undergone tectonic corneal graft.ConclusionCompared to conventional medical therapy, combined AMT and medical therapy does not improve perilimbal ischemia or accelerate corneal epithelization. It also does not decrease corneal vascularization or improve visual acuity.Keywords: Amniotic Membrane Transplantation, Ocular Chemical Burns, Perilimbal Ischemia, Symblepharon
-
Page 86PurposeTo evaluate ocular biometric changes after phacotrabeculectomy and its effect on intraocular lens power calculation.MethodsTwenty six eligible eyes (24 patients) underwent phacotrabeculectomy. They were reexamined at least 6 months after the operation in a cohort study. Main outcome measures included axial length (AL) with contact A-scan (US-8000, Nidek, Gamaguri, Japan), keratometry (KR), and intraocular pressure (IOP) changes.ResultsMean follow up time was 24.1±15.4 months. Mean keratometry was 43.73±1.4 and 42.76±4.41 before and after operation, respectively and changes were not significant (P=0.183). Mean AL was 23.22 before and 23.42 after operation and changes were insignificant (P=0.238). IOP decreased from 16.3 before surgery to 11.1 after surgery (P=0.002). Corneal astigmatism changes were unremarkable, too 0.35±1.45 before, 0.47±1.9 after, P=0.738)ConclusionThe effect of phacotrabeculectomy on keratometry and axial length, two important factors for intraocular lens power calculation, is not significant, especially when IOP is controlled at most before the operation. We can use keratometry and axial length measurement with confidence for intraocular power calculation.Keywords: Axial Length, Intraocular Lens Power Calculation, Keratometry, Phacotrabeculectomy
-
Page 93PurposeTo evaluate the corneal endothelial cell density and Polymegathism one year after laser assisted keratomileusis using mitomycin C.MethodsOne hundred and three eyes from 52 patients who underwent laser assisted sub-epithelial keratomileusis using mitomycin C 0.02% for 30 seconds entered this study. Corneal endothelial cells were evaluated using specular microscopy before and one year after the surgery considering endothelial cell density and polymegathism. Also the corneal thickness was measured before and one year after the surgery.ResultsThe mean endothelial cell density before surgery was 2870±368/mm2, which changed to 2828±300/mm2 one year after the surgery (P=0.182). Polymegathism was 24±7 before the surgery, which changed to 25±7 one year after the surgery (P=0.039). The average stromal ablation dept was 65 micron (22 to 131 micron) and the remaining corneal thickness one year after the surgery was 488±42 micron (405 to 567 micron) (p<0.001).ConclusionUsing mitomycin C (0, 02% for 30 seconds) during the laser assisted sub epithelial keratomileusis did not significantly change the corneal endothelial cell density one year after the surgery but the change in polymegathism was significant.Keywords: Corneal Endothelial Cell, Laser Assisted Sub, Epithelial Keratectomy, Mitomycin C, Photorefractive Surgery, Polymegathism
-
Page 99PurposeTo evaluate the efficacy and safety of topical tacrolimus 0.05% suspension for the treatment of long standing steroid resistant vernal keratoconjunctivitis (VKC).MethodsIn this interventional case series, patients with refractory VKC were included. All patients had active symptomatic disease despite conventional medical therapy including topical steroids. After discontinuation of all the medications, patients were treated with topical 0.05% tacrolimus eye drop four times a day for at leastr 6 months. Changes in subjective symptoms and objective signs scores after treatment were evaluated one week, one month and 6 months after treatment. Development of possible ocular and systemic complications were also assessed.ResultsTwenty-eight eyes of 14 patients, 11 male and 4 female were included. Mean age of the patients was 22±8 years (11 to 38 years). Mean duration of VKC was12±6 years (5 to 23 years). Patients were followed for 10±2 months (6-12 months). All symptoms including itching, redness, photosensitivity, foreign body sensation and mucus discharge improved in all follow-up periods (P<.001). Conjunctival hyperemia was the first sign, which improved 1 week after treatment. Other objective signs including conjunctival papillary hypertrophy, limbal hypertrophy (including Horner-Trantas dots), corneal punctate epithelial erosions and corneal pannus decreased at least one month after treatment. There was no changes in corneal opacity during follow-up period (p> 0.05). No ocular or systemic complications was observed.ConclusionTopical 0.05% tacrolimus is a safe and effective medication for steroid resistant refractory VKC. It might be better to apply it earlier in these cases before occurance of the complications including irreversible limbal stem cell deficiency and corneal opacity and steroid-induced complications. However, long-term use was needed to control the disease.Keywords: Refractory, Steroid Resistant, Tacrolimus, Vernal Keratoconjunctivitis, VKC
-
Page 110PurposeTo evaluate densitometry of crystalline lens after CXL procedure in keratoconic patients.MethodsIn a quasi-experimental study three-dimensional lens densitometry was performed by Pentacam Scheimpflug camera at base line and 6 months later. Subject group contained patients with diagnosed progressive keratoconus who underwent CXL surgery (n=40). Control group contained aged-matched patients with non-progressive keratoconus (n=36). Densitometry was performed in a fixed area of 1 mm × 2 mm of the anterior capsule and anterior cortex.ResultsMean age of the patients and controls were 25.8±4 years and 25±4.1 years, respectively (P = 0.392). Mean lens density in the subject group was 6.68%±0.58% at base line and 6.77 ±0.53% at the last visit (P = 0.352). In the control group it was 6.53%±0.27% and 6.39%±0.31%, respectively (P 0.312). Between the groups and times there is no statistically significant relationship (P=0.19).ConclusionExposure of the crystalline lens to the UVA and riboflavin free radicals during CXL procedure does not have any significant impact on the lens density.Keywords: Cross, linking, Densitometry, Free Radicals, Lens, Scheimpflug Camera, UVA
-
Page 115PurposeTo evaluate the success rate of strabismus surgery with both adjustable and non-adjustable suture technique, Moreover, compared the success rate of these methods regardless of cause, type and amount of deviation and history of previous surgery.MethodsIn this study 296 patients were included (from 2003 to 2011). Patients divided in two groups; strabismus surgery with adjustable and non-adjustable suture technique. Required information were extracted from medical records sheets and were analyzed.ResultsOf the 296 patients studied, 115 (38.9%) underwent adjustable suture surgery and 181 patients (61.1%) also operated with non-adjustable suture method. Post-operative day success (deviation less than 8 prism diopter) was 82.06% in adjustable suture technique and 65.19% in non-adjustable suture group, This is statistically significant. There was no significant relationship between a history of previous surgery and current surgery (P=0.052). Moreover, there was no statistically significant relationship between the type of surgical procedure and limitation horizontal movement (P=0.051).ConclusionAccording to the result of previous studies and similar results have also been obtained in this study, it is suggested adjustable suture method is ideal for all types of strabismus.Keywords: Adjustable Suture, Non, adjustable Suture, Strabismus
-
Page 121PurposeTo compare amblyopia treatment knowledge employed by pediatric ophthalmologists and optometrist with general ophthalmologists and other ophthalmic fellowships in 2012.MethodsThis cross-sectional study was performed during the Iranian Society of Ophthalmology annual meeting in 2012 through a questionnaire containing demographic information and 20 closed-answer questions based on ATS’ results. The questions were classified into seven categories and the correct score sum was 100. For comparing the scores, optometrists and pediatric ophthalmologists were considered as the case group (153), while other practitioners (general ophthalmologists and other subspecialists) were regarded as the control group (305). Inadequate, fair and good knowledge criteria were considered by scores of < 50, 50 to 70 and >70 respectively.ResultsOverall, 409 participants completed the questionnaire including 24 pediatric ophthalmologists and 129 optometrists as case group and 256 as control group. Mean scores of the case group were significantly higher than the control group in all 7 categories and in 5 of them thedifferences were statistically significant. The worst and best scores were related to atropine (12%) and visual acuity improvement with glasses (93%), respectively. Scores for answers to other questions were about 50%. There was no relationship between having an academic appointment or the number of amblyopia referral per week and the level of knowledge. In all categories except prescription of atropine and recurrence mean score of females are higher than male participants.ConclusionBased on the results of the current study, knowledge about amlyopia therapy seems to be fair overall and can be improved by better education. We suggest planning more CME courses focusing on updates of amblyopia treatment.Keywords: Amblyopia, Iran, Treatment
-
Page 129PurposeE is a commonly use letter for illiterates or those who could not read English to measure visual acuity. The E chart is the mainly used chart in Iran. However, they do not have the standards. They are in different format, fixed for 6 meter test, with or without lighting, with unequal number of letters in each line and different contrasts. As a result, there is an essential need for a standard E chart representing all the standard criteria’s.MethodsThe new design E chart has been developed with CorelDraw® Software. Progression of the letter size is changed geometrically (0.1 Log Unit). Visual acuity rating is given with logarithm of minimum angle of resolution (LogMAR). This chart consists of 13 rows and each row contains 5 letters. The space between two letters in each row is equal to the width of the letter at that row, and the distance between two rows is equal to the height of the letter in the row below. This chart is provided on paper based with nearly 100% contrast.ResultsThis chart has the same facilities as other standard charts such as Bailey-Lovie, ETDRS and McMonnies. The chart can be moved to any distances. To adjust chart scale at other distance there is a table at the bottom of the chart. The LogMAR notation also can be converted into traditional snellen with another table at the end of the chart.ConclusionThis chart can be used in routine clinical exams, research projects, low vision patients as well as illiterate people.Keywords: Logarithmic Chart, Standard, Visual Acuity
-
Page 137Diabetic macular edema (DME) is a leading cause of vision loss in the working-age population worldwide. Numerous early studies suggest an important role for intravitreal anti-VEGF agents such as bevacizumab in the management of DME. We reviewed manuscripts that had investigated pharmacokinetic, efficacy, safety, dose and frequency of intravitreal bevacizumab (IVB) injections as well as effect of macular ischemia, initial macular thickness and OCT pattern of DME on the final results of treatment with IVB. In summery literature searches disclosed that almost all studies published up to now provided evidence supporting use of IVB for treatment of either naïve or persistent DME in short and long-term up to two years.Keywords: Bevacizumab, Diabetic Macular Edema, Diabetic Retinopathy, Macular Laser Photocoagulation, Triamcinolone Acetonide