مجله دانشکده پزشکی اصفهان
پیاپی 299 (هفته چهارم مهر 1393)

افت فشار خون در طول عمل سزارینی که با بی حسی نخاعی انجام می شود، به وفور اتفاق می افتد. این عارضه می تواند اثراتی زیان آور روی مادر و جنین بگذارد. مطالعه ی حاضر با هدف بررسی تاثیر بالا بردن ساق پا (PLE یا Passive leg elevation)به صورت کنترل شده، در پیشگیری از این عارضه و پیایند آن روی Apgar نوزاد انجام شد.
در این مطالعه ی کارآزمایی بالینی، تعداد 105 بیمار (سه گروه 35 نفری) کاندیدای عمل جراحی سزارین الکتیو پس از انجام بیهوشی به روش اسپاینال مورد مطالعه قرار گرفتند. تاثیر روش PLE بر تغییرات نبض و فشار خون مادر و نیز ضریب Apgar نوزاد در زوایای مختلف پا مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
در این مطالعه اختلاف فراوانی نسبی موارد افت فشار خون مادر، فراوانی نسبی موارد بروز تهوع و استفراغ مادر حین و پس از عمل، میانگین نیاز به افدرین در سه گروه و اختلاف ضریب Apgar نوزاد در دقایق اول و پنجم در گروه های مورد مطالعه معنی دار بود. میانه ی کمترین و بیشترین تعداد ضربان قلب مادر، میانگین فاصله ی زمانی پس از انجام بیهوشی اسپاینال تا وقوع افت فشار خون مادر و اختلاف ضریب Apgar نوزاد بین سه گروه معنی دار نبود.
بالا بردن پا در کاهش بسیاری از عوارض بیهوشی اسپاینال موثر می باشد.

هورمون های جنسی نقش مهمی در تنظیم تکثیر، تمایز، بلوغ و مرگ برنامه ریزی شده ی کندروسیت ها دارند. اگر چه برخی مطالعات، نقش تنظیمی استروژن در رشد و پیشرفت غضروف را گزارش کرده اند، اما بعضی از مکانیسم ها مانند نقش استروژن در بروز نشانگرهای اختصاصی غضروف در روند کندروژنز هنوز نامعلوم باقی مانده اند. در این مطالعه نقش استروژن در بروز نشانگرهای اختصاصی غضروف در روند کندروژنز مورد بررسی قرار گرفت.
در مطالعه ی حاضر، از بافت غضروفی حاصل از تمایز سلول های بنیادی مشتق از چربی در سیستم کشت پلت استفاده شد. نمونه های تمایز یافته در گروه های شاهد (فاقد استروژن در محیط کشت) و مورد (دارای استروژن در محیط کشت) جهت ارزیابی با روش ایمونوهیستوشیمی به کار گرفته شدند و میزان نشانگرهای کندروژنیک تولید شده مانند کلاژن نوع II و اگریکان (Aggrecan) مورد ارزیابی قرار گرفت. نرم افزار Image-J جهت تبدیل داده های کیفی ایمونوهیستوشیمی به کمی به کار رفت. سپس با روش آماری ANOVA (Analysis of variance) مقایسه ی داده ها در گروه ها انجام شد.
میانگین کلاژن II تولید شده در گروه مورد به طور معنی داری نسبت به گروه شاهد کاهش یافته بود. در حالی که در حضور استروژن، میانگین اگریکان در مقایسه با گروه فاقد این هورمون افزایش معنی داری نشان داد.
استروژن بر روند کندروژنز تاثیر دارد و بر بروز برخی از نشانگرهای ویژه ی غضروف اثر کاهشی و بر تولید برخی ترکیبات دیگر تاثیر تحریکی دارد.

در تهویه ی ریه ها حین بیهوشی عمومی، سعی می شود غلظت دی اکسید کربن انتهای دمی در حد mmHg 1-0 حفظ شود. به نظر می رسد روش بیهوشی تهویه ی ریوی با دی اکسید کربن انتهای دمی بالا از اتلاف گازهای تازه ی تنفسی و داروهای بیهوشی جلوگیری می کند و مقرون به صرفه می باشد. از این رو مطالعه ی حاضر با هدف تعیین مقایسه ای سود و زیان دو روش بیهوشی تهویه ی ریوی با دی اکسید کربن انتهای دمی بالا و پایین حین بیهوشی عمومی، به انجام رسید.
در این کارآزمایی آینده نگر یک سو کور، بیماران به طور تصادفی در دو گروه 34 نفره قرار گرفتند. گروه مورد با روش دی اکسید کربن انتهای دمی بالا و گروه شاهد با روش دی اکسید کربن انتهای دمی پایین تحت تهویه قرار گرفتند. بیماران دو گروه از نظر دی اکسید کربن انتهای دم و بازدم، شاخص های همودینامیک، مقدار ایزوفلوران، گازهای تازه ی مصرفی و هزینه ی آن ها مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند. نتایج به دست آمده به وسیله ی نرم افزار SPSS مورد بررسی قرار گرفت.
مقدار و هزینه ی گاز تازه ی تنفسی مصرفی در طی مدت عمل جراحی در گروه مورد به صورت معنی داری کمتر از گروه شاهد بود (001/0 > P). همچنین مقدار و هزینه ی ایزوفلوران مصرفی در طی مدت عمل جراحی در گروه مورد به صورت معنی داری کمتر از گروه شاهد بود (001/0 > P).
استفاده از روش بیهوشی با دی اکسید کربن انتهای دمی بالا، با اتلاف کمتر و مصرف پایین تر گازهای تازه ی تنفسی و داروهای بیهوشی استنشاقی همراه است و در نهایت، هزینه ی کمتری را بر بیمار و سیستم بهداشتی تحمیل می کند.

تشنج، تخلیه های الکتریکی غیر طبیعی گروهی از نورون های مغزی است که به طور موقت باعث اختلال در عملکرد طبیعی مغز می شود. دارچین از جمله گیاهان دارویی است که در طب سنتی چین و هند به خواص آرام بخشی آن اشاره شده است. در این مطالعه، به بررسی اثرات عصاره ی هیدروالکلی دارچین بر تشنج القا شده توسط استریکنین پرداخته شد.
در این مطالعه، 40 سر موش سوری در محدوده ی وزنی g 35-25، به طور تصادفی انتخاب گردیدند و در پنج گروه 8تایی قرار گرفتند. گروه های مورد مطالعه، تحت تزریق صفاقی حامل عصاره (DMSO یا Dimethyl sulfoxide + سالین)، عصاره ی هیدروالکلی دارچین (mg/kg 100، 200 و 400) و دیازپام (mg/kg 10) جهت شاهد مثبت، قرار گرفتند. در تمامی گروه ها، پس از نیم ساعت استریکنین (mg/kg 5/1) تزریق و تاخیر در شروع تشنج، مدت زمان تشنج و میزان مرگ و میر، ثبت گردید.
عصاره ی دارچین زمان شروع تشنج در گروه های دریافت کننده ی دوز mg/kg 200 و 400 را نسبت به گروه شاهد به طور معنی داری به تاخیر انداخت. همچنین در حیوانات دریافت کننده ی عصاره با این دوزها، حملات تشنجی به ترتیب به میزان 0/25 و 5/37 درصد کاهش یافت. به علاوه، درصد فراوانی مرگ و میر ناشی از تشنج القایی به وسیله ی استریکنین در مقایسه با گروه شاهد کاهش نشان داد.
عصاره ی هیدروالکلی دارچین در پیشگیری از تشنج القا شده توسط استریکنین موثر می باشد.

دیابت بارداری یک مشکل بهداشتی در حال افزایش در سراسر دنیا و یکی از شایع ترین عوارض حاملگی می باشد که آثار متعددی بر مادر و جنین می گذارد. با توجه به این که اطلاعات زیادی در مورد شیوع دیابت بارداری در کشور در دسترس نبود و تفاوت های زیادی در نتایج مطالعات انجام شده مشاهده شد، مطالعه ی حاضر به صورت نظام مند و به منظور بررسی شیوع دیابت بارداری در ایران انجام گرفت.
مطالعه ی حاضر یک مطالعه ی مرور سیستماتیک در مورد شیوع دیابت بارداری در ایران می باشد. با جستجو در بانک های اطلاعاتی PubMed، Google scholar، Medlib، Magiran و SID (پایگاه جهاد دانشگاهی) و پس از تکمیل جستجو و ارزیابی مقالات با استفاده از چک لیست، تعداد 20 پژوهش که در سال های 91-1370 در ایران انجام شده بود، وارد مطالعه گردید.
به طور کلی در مطالعه ی حاضر شیوع دیابت بارداری 88/5 درصد در کشور برآورد گردید. میزان شیوع دیابت بارداری در بین مطالعات مختلف از 6/18-3/1 درصد متغیر بود. کمترین میزان شیوع دیابت بارداری در اردبیل 3/1 درصد و بیشترین میزان دیابت بارداری در کرج 6/18 درصد مشاهده شد.
شیوع دیابت بارداری در کشور رو به افزایش است و بررسی دیابت بارداری در تمام استان های کشور با روش غربالگری و تشخیصی یکسان به منظور برآورد صحیح از شیوع دیابت بارداری در کشور و همچنین در اختیار قرار دادن اطلاعات دقیق تر جهت برنامه ریزی سیاست گذاران سلامت امری ضروری به نظر می رسد.