فهرست مطالب
فصلنامه کیمیای هنر
پیاپی 11 (تابستان 1393)
- تاریخ انتشار: 1393/08/02
- تعداد عناوین: 9
-
-
صفحات 5-35این مقاله ساختار موسیقی دستگاهی ایران مورد بررسی قرار گرفته است. موسیقی دستگاهی که به عنوان یکی از شاخه های اصلی خانواده موسیقی های ایرانی - عربی - ترکی به شمار می آید از ساختار پیچیده ای برخوردار است که از یک سو آن را به پشتوانه سنت نظری موسیقی دوران اسلامی منتسب می سازد و از سوی دیگر به تمام سنت هایی که به شکل عملی در زندگی موسیقایی این فرهنگ و جغرافیا نشو و نما کرده و از یکدیگر تاثیر پذیر بوده اند تا جایی که از دوره قاجاریه کارگانی تحت عنوان ردیف توسط استادان موسیقی تکوین یافته و از طریق تدریس شفاهی و پس از طریق ضبط موسیقی و نت نویسی به دست ما رسیده است. این بخش از موسیقی ایرانی را که در ترکیبات و اشکال اجرایی مختلف ارائه می شود، امروز به عنوان موسیقی ملی، اصیل و یا کلاسیک ایرانی می شناسیم.
سر فصل های اصلی این مقاله عبارتند از: دستگاه به عنوان یک سیستم مکرو و ترکیبی چند مدی، فواصل در تئوری و در عمل، ریتم، ملودی، آناتومی گوشه و دستگاه در اجرای کنسرتی. بحث های مطرح شده به کوچک ترین واحد موسیقی که نغمه یا نت باشد می پردازد تا در نهایت یک نمونه کلاسیک اجرای کنسرتی از یک دستگاه موسیقی، و به عبارتی سیستم مدال موسیقی ایرانی را از نگاه میکرو و مکرو بررسی کند: انواع فواصل، انواع دانگ ها و انواع ترکیبات و پیوستگی آن ها، نحوه گردش و پردازش ملودی، اهمیت و جایگاه درجات در شکل گیری انواع مدها و تشریح «گوشه» از لحاظ فرم و از لحاظ انواع جملات خاص، که هر یک از آن ها در تشکیل گوشه های موسیقی ایرانی کارآیی خاص خودشان را دارند. افزون بر این ها، از آنجا که مخاطبان مقاله غیر ایرانیانی هستند که کمتر با زبان و ادبیات فارسی آشنایی دارند، اشاره هایی نیز به وجوه معنایی برگرفته از متون ادبی شده است؛ آنچه توسط شعر با موسیقی ایرانی عجین شده و روحی یکپارچه از ذوق زیبایی شناسی خاص ایرانی به آن بخشیده است.
-
صفحات 36-47این مقاله به بررسی مسئله خشونت کلامی در زبان نمایشی می پردازد. ژانت مال یکن (2004) شش مولفه برای بررسی خشونت کلامی معرفی می کند که به واسطه وجود این مولفه ها زبان را می توان عنصر خشونت آمیز دانست. شخصیت ها در متون نمایشی، (هم چون متون دیگر ادبی)، توسط زبان خلق می شوند، تحت استیلای قوانین حاکم بر آن پرورش می یابند، گاهی توسط آن مورد تعرض قرار می گیرند و در نهایت دگرگون می شوند. در تعداد قابل توجهی از نمایش نامه های مدرن، زبان در نقش آنتاگونیستی ظاهر می شود که با خشونت و ستیزه جویی نقش نابودی و تخریب دیگر شخصیت های نمایش نامه را بر عهده دارد. نظر به این که شکل گیری شخصیت های نمایشی بر پایه دیالوگ هایشان شکل می گیرد، مطالعه علمی خشونت کلامی به عنوان یکی از مولفه های کلام دراماتیک در این نوع ادبی ضروری به نظر می رسد. پژوهش حاضر بر پایه نظریه مالکین در مورد الگوهای خشونت کلامی در درام، با رویکرد تحلیل گفتمان انتقادی به بررسی این الگوها در نمایش نامه زبان کوهستان هارولد پینتر می پردازد و تلاش می کند تا مولفه های غالب در گفتمان خشونت آمیز شخصیت های این نمایش و هم چنین روابط قدرت حاکم در این اثر را ارائه دهد.
-
صفحات 48-57با این فرض که هنر در تلاقی امر محسوس و امر معقول نضج می گیرد، این مقاله بر آن است تا در گفتمان هنر پس از انقلاب ایران، صورت بندی این دو متغیر را بررسی کند. مطالعه میان رشته ای مقاله حاضر، با بهره گیری از مدل توپولوژیک «دونات» و «دونات تیزه ای» در پی ارائه شمایی از تحولات نظری هنر معاصر ایران است. در فضای هنری پیشا انقلاب حاکمیت وقت، اوامر و منویات خود را به صورت دستورالعمل هایی از قبیل تجدد و تمدن به جای امر معقول در می آورد و به تبع آن، با توسل به روش تشویق و تنبیه، امر محسوس را نیز تحت سیطره خود در می آورد. بنابراین، هنر، خصوصا هنرهای تجسمی، در انطباق کامل امر معقول و امر محسوس مجال بروز پیدا می کنند. اما انقلاب، نظم از پیش موجود را برمی آشوبد و این دو را در وضعیتی بیرون نظام سلسله مراتبی قبل قرار می دهد. با تکیه بر روش شناسی تحلیل انتقادی گفتمان، در چنین شرایطی بین آنچه بیان می شود و آنچه می توان بیان کرد شکافی به وجود می آید که در بدو امر، به نظر می رسد امر معقول و امر محسوس، از هیچ نقطه تلاقی دیگری به جز مادیت اثر هنری برخوردار نیستند. حال آن که در بازنگری سیر تطور هنرهای تجسمی در می یابیم که «فرهنگ» ایده ای است که از هنر مادیت زدایی می کند و توامان نظام سلسله مراتبی پیشین را به شکل دوایر متحد المرکزی در می آورد که در چهار سطح علم، معرفت، حکمت و شهود از حرکتی افقی نیز برخوردارند. این حرکت که در ظاهر، عاری از هر نظمی است، در مدار آشوبی خود به مفهوم فرهنگ می انجامد.
در این مقاله میان فرهنگ و وجه ظهور فرهنگ تمایز نظری برقرار است. خط فارق این دو مقوله، حلول خلاقیت یا به تعبیر دقیقتر «امر نو» توامان در دو ساحت کنش فردی و جمعی است. بر این مبنا، امر معقول به وجه اندیشیده نیندیشیده ها تبدیل می شود و در ادامه، امر محسوس نیز وجه نیندیشیده اندیشه ها را نمایندگی می کند. بدین منوال، این مقاله پرسشی ذو وجهین را مطمح نظر دارد: 1) اگر تفکر با خلاقیت سر سازگاری نداشته باشد، تجربه هنر در تجربه زیسته به چه صورت در می آید؟ و 2) اگر خلاقیت مستغنی از تفکر باشد، بسط و گسترش آن با چه موانعی روبرو است؟ این دو پرسش در متن گفتمان هنر پیش از انقلاب ایران به منزله دونات توپولوژیکی هستند که مسیر افقی «امر محسوس» و مسیر عمودی «امر معقول»، جز در نقطه عزیمت هیچ تقاطع دیگری ندارند. اما بر اساس مدل پیشنهادی این پژوهش، تیزه (به منزله ظهور خلاقیت در فرهنگ) - که در توپولوژی مدرن همواره از مساحتی متناهی و محیطی نامتناهی برخوردار است - امر معقول و امر محسوس را به تا خوردگی دچار می کند. از این رو، به جای دو تایی های متضاد «امر محسوس» و «امر معقول» با تا خوردگی های این دو به شکل مجموعه های نو شونده نامتناهی (محسوسیت امر معقول، معقولیت امر محسوس، محسوسیت امر محسوس...) روبرو خواهیم بود. به بیان ساده تر آشوب محسوسات در فضای هنری با میانجی «خلاقیت» آن قدر پیش می رود تا در «پنجره نظم»، آبشار بی پایانی فضای نوینی موسوم به فر هنگ را رقم زند. در فضای فرهنگ، فرصت ها و تهدیدها از نوع دیگری است. چنان که پیدا است این مقاله با رویکرد تحلیل انتقادی گفتمان و بهره گیری از نظریه زیباشناسانه دلوز و رانسیر، نسبت میان خلاقیت و ادراک هنری را در بازه زمانی یک دهه قبل و بعد از انقلاب اسلامی مداقه می کند. مخلص کلام این که، هنر شبیه به یک در، دری نه هنوز در، در امر محسوس یا میل مفرط اتصال یافتگی «زیستنی ها» با یکدیگر وقف های تامل آفرین ایجاد می کند و متعاقبا هنر شبیه به یک پل، پلی نه دیگر پل، در امر معقول یا میل مفرط انفصال یافتگی «زیسته ها» سیلانی خلاقانه فراهم می آورد. این است که در عرصه فرهنگ دو مقوله متناهی سبب ساز جهشی نامتناهی می شوند.
-
صفحات 58-71هنر قدسی اسلام بی تردید با خوشنویسی قرآن کریم آغاز می شود. این هنر سپس به یمن تزیین این شاهکار بزرگ تحول می یابد و تکمیل می گردد. این روند بر تمامی حوزه های هنر اسلامی تاثیراتی مهم برجای نهاد. در پژوهش حاضر، نویسنده درباره سیر نگارش قرآن کریم در زمان حیات پیامبر (ص) و همچنین در روزگار خلافت عثمان به بحث پرداخته و در این میان به مصحف امام اشاره کرده است.
در روزگار پیامبر اسلام (ص)، کاتبان قرآن کریم از دو شیوه نگارش مکی و مدنی بهره می بردند. در این مقاله، چند صفحه از دو نسخه باقی مانده قرآن کریم که به شیوه های مذکور کتابت شده اند، بررسی می شود. از راه بررسی و تحلیل شیوه کتابت این نسخه ها، به بیان این مهم می رسیم که کلمات و حروف در شکل و اندازه دارای تقارن، هماهنگی و تعادل اند و از این نظر با نظمی زیبا در کنار هم قرار گرفته و آراسته شده اند.
-
صفحات 72-99محمدکریم پیرنیا، از برجسته ترین محققان تاریخ معماری ایران، دو دستاورد مهم داشته است: اصول معماری ایرانی و سبک شناسی معماری ایرانی. در این مقاله، به شرح اصولی می پردازیم که او برای معماری ایرانی پیش نهاد. بدین منظور، نخست نشان می دهیم که اصول پنجگانه او چگونه در طی زمان پدید آمد و بالید. سپس به اقوال او درباره هریک از این اصول می پردازیم. این اقوال را از منابع اصلی سخنان او، که در جاهای مختلف پراکنده است، گرد آورده و سامان داده ایم. در قسمتی دیگر از این مقاله، در این اصول تامل خواهیم کرد و ارزش آن ها را در تعیین صفات معماری ایرانی خواهیم سنجید. خواهیم کوشید انگیزه های پیرنیا را برای پیش نهادن این اصول را، همراه با مفروضاتی که در پس آن هاست، شناسایی و وارسی کنیم و مدلول های آنها را بسنجیم. در نهایت، نشان خواهیم داد که نظم و ترتیب و محتوای کنونی این اصول ظاهر و باطنی دارد. ظاهر آن ها مقتضای زمانه و روزگار پیرنیا بوده است؛ اما باطن آن ها وابستگی زمانی ندارد و امروز نیز همچنان ارزنده است و می توان از آنها برای فهم معماری ایرانی در سیاق فرهنگ ایرانی بهره جست. با چنین فهمی از دستاورد پیرنیا، خواهیم توانست از اصول او چون ابزاری برای ارتقای تحقیق در تاریخ معماری ایران بهره بگیریم.
-
صفحات 100-109آیا «شرق» و «غرب» معنایی فرای جهت ها و یا مناطق جغرافیایی دارند؟ به نظر می رسد این سوال ساده را نمی توان به راحتی جواب داد. دشواری پاسخ دادن به این سوال همان دشواری است که در پاسخ دادن به سوالات عمومی با آن مواجه می شویم. تعریف این مفاهیم عمومی، که در ابتدا بسیار ساده به نظر می رسند، در حقیقت بسیار دشوار است - و در برخی موارد شاید حتی غیر ممکن. «شرق» و «غرب» از جمله این مفاهیم هستند، که البته خود متصل به مفاهیم پیچیده تری مانند «فرهنگ» و «تمدن» می باشند. این مقاله سعی دارد تا با استفاده از روش های قیاسی و توصیفی به تجزیه و تحلیل مفهوم «شرق» و «غرب» در سطوح معرفت شناسی و فلسفه پرداخته و نشان دهد که چطور این مفاهیم قبل از اینکه توصیفی از یک محل و یا منطقه جغرافیایی باشند، در واقع نشان دهنده دو نگاه متفاوت به طبیعت و در ادامه فرهنگ، تمدن، علم و هنر می باشند.
-
صفحات 110-127این مقاله به گفتمان جهانی سازی فرهنگی و مسائل مرتبط با آن، از قبیل بازار جهانی و صنعت فرهنگی می پردازد – که در تاریخ متاخر ایران به عنوان عواملی موثر در بافتار فرهنگ، هنر و رویه های هنری کشور پدیدار گشته اند. به علاوه کوشش می کند تا مسائل منبعث از فرایند جهانی سازی، یعنی نیروهای همگون سازی، پرسش هویت، مرتبط با هویت های محلی، تاریخی، تصوری و جمعی، که با تولیدات هنری و پس از آن دیگر نتایج و مباحث انتقادی مربوط به آن دنبال شده اند را – که به گونه های متفاوتی توسط نسل های مختلف در صحنه هنر ایران مطرح شده اند – مورد بررسی قرار دهد. بنابراین، نحوه ارائه این مباحث، به جای ساختاری تاریخی و یا تقید به ترتیب تقدم و تاخر زمانی، بر مبنای موضوعی ارائه شده است. با بررسی فرهنگ بصری دوره پس از انقلاب، این مقاله سپس با تاکیدی مشخص بر جریان های اخیر – یعنی از انتهای دهه 1360 به بعد – تلاش می کند تا به تحلیل آثار هنرمندانی بپردازد که به احتمال قوی به برخی موضوعات خاص بودگی تاریخی بافتار خود توجه داشته اند و در ادامه راه هایی را مورد بررسی قرار می دهد که باورهای کانونی هنرمندان پیرامون هویت ملی، روابط اجتماعی و جوهره گرایی فرهنگی در آثارشان نمود یافته است. سپس به این موضوع می پردازد که چگونه تغییرات اندیشه ای و زیبایی شناختی که خود متاثر از تلاش در راستای مشارکت با فرهنگ جهانی صورت پذیرفته، تقریبا به دغدغه ای برای نسل جدید بدل گشته است. در ادامه نقش تحولات اخیر در بازار هنر در تحول زیبایی شناختی و انتظارات را مورد بررسی قرار می گیرد. این مقاله همچنین تلاش می کند تا رابطه گاه متضاد میان بازارهای جهانی و انتظارات محلی و نیز نیروهای داخلی در تقابل با جهانی سازی را نشان دهد. پرسش هایی از قبیل: چگونه محلیت هنرمندان بنا می شود و به چه نحو تاثیر فرایندهای جهانی سازی و نیروهای جهانی ساز قادرند بر بازنمود چنین محلیتی در هنر آن ها تاثیرگذار باشند، نیز مورد توجه و بررسی قرار می گیرند.
-
صفحات 128-147این که آیا خلاقیت معماری سرشتی بیشتر هنری یا مهندسی دارد پرسشی است که تاریخی طولانی دارد ولی در عین حال هرگز پاسخی قطعی نیافته است. بحث هواداران جبهه هنری می تواند این باشد که با فناوری باید به منزله وسیله ای در خدمت یک هدف برخورد نمود و فناوری به تنهایی نمی تواند به زندگی ما معنا ببخشد. از سوی دیگر هواداران جبهه مهندسی نیز می توانند این بحث را مطرح کنند که خوب حل کردن مسائل منجر به راه های بهتری برای گذران زندگی روزمره می شود و این امر به نوبه خود زیبایی خاص خودش را به بار می آورد که فراتر از آن چیزی است که زیبایی شناسی مرسوم ابژه های زیبا به ما ارزانی می دارد. این دوگانه از جمله نشانگر رابطه پر فراز و نشیب نظام های ارزشی معماری و سایر هنرها است، چرا که هرچند همه آنها در برخی تلقی ها از زیبایی و نقش کنش خلاقه در ارتقای زندگی مخاطبان اشتراکاتی دارند تفاوتهایی که بین معماری (و به همان ترتیب سایر هنرهای کاربردی) و فرمهای کمتر کاربردی خلاقیت هنری دیده می شوند در ارزشهای مرتبط با آنها نیز منعکس هستند. به عبارت دیگر نظام های ارزشی معماری همواره به موازات نظام های ارزشی سایر رشته ها حرکت نمی کنند. مقاله حاضر با نظری به پاره ای مقاطع کلیدی تاریخ معماری مدرن نشان می دهد که اشتراکات و افتراقات نظامهای ارزشی معماری با سایر هنرها تا چه اندازه است و سپس این بررسی را به ظهور امروزی اخلاق زیست محیطی تسری می دهد تا این بحث را مطرح کند که به رغم لحن واقعیت گرا و غیر ایدئولوژیک اخلاق زیست محیطی این اخلاق نشانه ایی از دور دیگری از جدایی ارزشهای معماری و هنری از یکدیگر دارد که در آن، احتمالا نه برای اولین بار، سرمایه امر اخلاقی نه در نشانه شناسی و زیبایی شناسی خود ابژه بلکه در روندهای شکل گیری آن، و از آن مهم تر در قابلیت های اثر در ارتقای زندگی نهاده می شود.
-
صفحات 148-175پژوهش حاضر رویکردی شناختی به مفهوم همدلی و درآمیزی با شخصیت در سینما دارد. در تشریح این که چگونه از طریق همدلی و درآمیزی با شخصیت های واقعی و داستانی، ذهن خود را گسترش می دهیم و توانایی های شناختی خود را تقویت می کنیم، پژوهش حاضر فیلم «پرسه در مه» (1388)، ساخته بهرام توکلی را از منظر نظریه شناخت تحلیل کرده، بررسی خواهد کرد چگونه مفهوم «ذهن گسترده» که اندی کلارک و دیوید چالمرز آن را مطرح کرده اند، در کنار مدل سه بخشی موری اسمیت برای درآمیزی با شخصیت، هم در زندگی واقعی و هم در فیلم، همسو شدن ما با شخصیت های گوناگون و همدلی ما با آن ها را که به گسترش ذهن ما می انجامد، تحلیل می کنند. بدین منظور فیلم «پرسه در مه» مورد بررسی شناختی قرار خواهد گرفت تا تشریح گردد چگونه ما می کوشیم با درآمیزی با محیط خود و شخصیت های دیگر، واقعی، خیالی یا داستانی، ذهن خود را گسترش دهیم.
-
Pages 5-35In treating the subject of musical language، a Persian musician would be intrinsically drawn to the structural similarities between the Persian music and language. Indeed Persian music and language are extremely related in their metrics، intonations and structural phrases (syntax). Although we will draw upon this relationship، our aim in this article is to present “music as a language،” consisting of acoustic، melodic، and rhythmic، elements، which together create a musical expression or a “musical language.” Persian music is a modal music. It applies a multi-modal system called the dastgâh which presents a macro form for a performance. This form refers to melodic models، each called a gushe، along with rhythmic compositions، including pishdarâmad، charmezrâb، tasnif، and reng. Basically Persian music has been preserved and transmitted through a collection of melodies. These canonical melodies، which serve as models for all compositions and improvisations are organized into a body of music referred to as the radif، including seven dastgâhs and their derivatives.Keywords: Dastgâh as the macro, system, Intervals in theory, practice, Rhythm, Melody, The anatomy of gushe, The dastgâh in performanc
-
The Philosophy and Functions of Verbal Violence in Harold Pinter's Mountain Language: A CDA ApproachPages 36-47The present study considers the issue of verbal violence in the language of drama. In the evaluation of verbal violence، Jeanette Malkin (2004) proposes six maxims، through which language may be considered as an arrogant element. The characters in dramatic texts (as in other literary texts) are created، developed، evolved and - in some cases - destroyed by language. In a considerable number of modern plays، language acts as an antagonist who is to destruct and demolish the personality of the other (s) in the play with violence and aggression; so، the theoretical study of dramatic verbal violence as a component of dramatic discourse is considered indispensible to critical discourse analysis of dramatic texts and the study of power relations as reflected in the dialogues.; Focusing on the patterns of dramatic verbal violence introduced by Malkin، this study aims to discuss the dominant patterns of verbal violence in Mountain Language، a play by Harold Pinter، and investigates the role of language in shaping، and destroying of human identities.Keywords: verbal violence, discourse analysis, stylistics of drama, Pinter, Mountain Language, Malkin
-
Pages 48-57If we accept this idea that in talking about art، there is a chasm between thought and unthought; debating on art theory in the sociohistorical context of after revolutionary Iran requires at least two items in which understanding and creating art meet one another: 1) Art as door separates intelligible from sensible، rational from irrational، and logos from pathos as well; and 2) Art as bridge not only joins together the sense and mind، but also folds and concocts these two areas of human being life. Doors divide lands into ostensibly independent parts. By doors we can recognize ‘out’ and ‘in’. But the bridges links the land with another land in spite of the geographical limitations like water، rocks، etc. According to door metaphor، art makes a borderline between thought and unthought. Artists begin their activities based upon unconsciousness the social and political status quo have effect on them indirectly. Reversely، the bridge metaphor refers to unthinking thought and thinking unthought aspects of art creating. Thus، changing the frame of reference polarizes the entire art issue. After revolution، these two dimensions of art have been amalgamated in a concept named: ‘culture’. Simultaneously، culture has partially covered the variety of art activities and necessarily constituted an identity-centered front against the others’ cultures. In the nation-state، art supports the idea of unity. Out of the nation-state، art initiates itself as the particular characteristic of our own culture among the other cultures. Apparently، the ambivalent usage of the culture culminates the polarization between creating and understanding art. Argumentatively، this paper attempts to deduce a model of theoretical basis by using contemporary aesthetic achievements toward reconciliation the conceptual thought with perceptual art creatively.Keywords: Aesthetic. Chaos Theory. Cusp. The intelligible. Mediator.The outside. The sensible
-
Pages 58-71The Sacred Art of Islam has undoubtedly been born with the calligraphy of the Holy Quran. Afterwards، it was completed and evolved with decorating of this magnificent manifest. This process has had great effects on all fields of Islamic Art. In this research، the writer has discussed about the procedure of scribing the Holy Quran in the life time of the Holy Prophet (p. b. u. h) as well as the time of Uthman’s caliphate. Mus’hef of Imam has also been pointed out. It has been confirmed that at the time of the Holy Prophet (p. b. u. h)، the scribers wrote the Holy Quran in a special manner known as Mekky or Madani or Hejazi style. In this essay a few pages of the two remaining manuscripts of the Holy Quran scribed by this style، have been talked about. By analyzing the styles of scribing these two copies، it is pointed out that the words and letters have been arranged and collected in a beautiful order regarding the symmetrical، harmony and balance of the shapes and sizes.Keywords: Holy Quran, calligraphy, epiphany, sacred art of Islam, the history of scribing, shamsa, the calligraphies of Mekky, Madani, Hejazi
-
Pages 72-99Mohammad-Karim Pirnia، one of the most prominent scholars of the history of Iranian architecture، has recorded two major achievements: the principles of Iranian architecture and the stylistics of Iranian architecture. In this article we will discuss his suggested principles for Iranian architecture. For this purpose، we will first show how his five principles have evolved and completed through time. Then we will refer to his words about each of the principles we have gathered from the original source but widely spread and will present them in an integrated and coherent form. In another section of the article، we will deliberate upon the entirety of these principles and evaluate their worthiness in characterizing Iranian architecture. We will strive to study and review Pirnia’s motivations for proposing them، their underlying assumptions، and their tacit implications. In the end we will show that the current order and content of these principles have both internal and external dimensions whose appearance was necessitated by his time. One may argue that such principles are no longer suitable or credible for contemporary Iranian architecture. However reviewing the internal dimension of these principles is a valuable element for identifying and understanding the Iranian architecture in the context of the Iranian culture. In this case، we will be able to reread Pirnia’s principles and use them to serve as vehicle for improvement of research on the history of Iranian architecture and its development.Keywords: Iranian, Persian Architecture, Islamic Architecture, Architectural History, Architectural Principles, Architectural Criticism, Persian Art, Mohammad, Karim Pirnia
-
Pages 100-109Do the words “East” and “West” mean more than just geographical orientations or areas? This seems to be a simple question، which cannot be answered easily. The difficulty in answering such a question seems to be rooted in questions that deal with universal concepts. Defining such universal concepts، which seems quite simple، is very difficult indeed - perhaps even impossible in some cases. “East” and “West” are among such concepts، and of course are bonded to even more complex concepts such as “culture” and “civilization” in general. This paper attempts to analyse the concept of “East” and “West” at an epistemological and a philosophical level، using an inductive and a descriptive methodology. It aims to describe how the concepts of “East” and “West” are in fact indicative of two different approaches to nature، before being descriptive of a particular geographical area or location.Keywords: East, West, Culture, Civilisation, Epistemology, Nature, Art
-
Standardisation and the Question of Identity: On The Dominant Discourses on Contemporary Iranian ArtPages 110-127This article deals with the discourse of cultural globalisation and related issues such as the global market and cultural industry، which emerged as recent seminal factors within the context of Iranian culture، art and artistic practice during the recent history of Iran. Moreover، it seeks to explore the inevitable issues drawn from the process of globalisation، namely the forces of standardisation، question of identity، i. e. local، historical، imaginative and collective identity، which were followed by artistic production and thereafter other consequences and critical discussions، located differently by generations in the contemporary Iranian art scene. Accordingly the treatment of the subject is thematic rather than historical or chronological. Examining visual culture in post-revolutionary Iran، with particular emphasis on the recent developments—from the late 1980s onwards—this article then attempts to deal with the works of artists who are likely to involve some account of the historical specificity of their context، as well as an exploration of the ways in which the artists’ focal beliefs about national identity، social relations and cultural essentialism find expression in their work. It will then address how an intellectual and aesthetic change that is also intended to initiate a contribution to global culture becomes almost a desire for the new generation. It will examine the role of the new developments in the art market in the transformation of aesthetics and expectation. It seeks to show the sometimes contradictory relationship between international markets and local expectations and domestic forces opposed to globalisation. It will address questions such as how the locality of artists has been established، and how an effect of the globalisation process and globalising forces can directly influence the representation of such a locality in their art.Keywords: Contemporary Iranian art, globalisation, standardisation, identity, cultural essentialism, global art market
-
Pages 128-147The question of whether architectural creativity is more of an artistic or engineering nature is one with a long history but also one with no conclusive answer. The art camp would argue that technology should be treated as a means towards and end، and that technology alone cannot give meaning to our lives. The engineering camp on the other hand would argue that good problem-solving results in better ways of living our everyday lives، and that this in turn brings about a beauty of its own which is beyond that offered by conventional aesthetics of beautiful objects. This dichotomy، among other things، epitomises the inconsistent relationship between architectural design value systems and those of other arts; for although they share certain concepts about beauty and the role of each discipline’s creative products in enhancing their audiences’ and users’ lives، the influence of other ‘outside’ disciplines on architecture and other more applied arts can have an effect on diverting their value systems. Put differently، architectural value systems do not consistently parallel those of other arts. This paper looks at some key moments in modern architectural history to show the degree to which architectural value systems share—or otherwise—the values of the other arts and then extend the survey to the present-day emergence of environmental ethics in architecture. It argues that the factual، non-ideological sound of environmental ethics may be promising، but it also signals the arrival of another period of drifting architectural and artistic value systems: one in which، perhaps not for the first time، the ethical is not invested in any kind of semantics and aesthetics of the product itself، but in the processes of its formation and، importantly، in the lifeenhancing possibilities of the work.
-
Pages 148-175The present study has a cognitive approach to empathy and character engagement in cinema. In discussing how through empathy and engagement with real and fictional characters، we extend our minds and enhance our cognitive abilities، the present paper studies Bahram Tavakkoli’s Wandering in the Fog (2010)، to show how Andy Clark and David Chalmers’s idea of the extended mind as joined with Murray Smith’s tripartite model of cognitive character engagement is at work، both in real life and in film، about how we align with and empathize with other people and things in the world and extend our minds. Tavakkoli’s film is thus analyzed cognitively to describe how we try to extend ourselves by engaging with our environments and other agents، real or fictional. Attempts will therefore be made to discover by studying this film as a miniature model to describe the way extended cognition can build through active externalism.Keywords: cognitive approach, character engagement, empathy, extended mind, extended cognition, active externalism
©2000-2024 magiran.com All Rights Reserved.