امام صادق (ع) به مردی فرمود: دل خود را (به منزله) رفیقی خوش کردار، یا فرزندی سپاسگزار قرار ده و کردارت را (به منزله) پدری که از او پیروی کنی، و نفس (اماره) خود را (به جای) دشمنی که با او نبرد می کنی و مالت را (به منزله) عاریتی که برگردانی و نیز آن حضرت فرمود: خویشتن را از آنچه زیانش رساند باز گیر (و دست نفس را از آن کوتاه کن) پیش از آنکه از تو جدا شود و چنانچه در جست وجوی روزی می کوشی در رهایی آن بکوش زیرا نفس تو در گرو کردار تو است.

امام باقر(ع) فرمود: همین که مرد چهل ساله شد به او گفته شود: خود را واپای (و بر حذر باش) زیرا معذور نیستی و چهل ساله بحذر کردن سزاوارتر نیست از مرد بیست ساله (و هر دو باید بترسند) زیرا آنکه هر دو را می جوید (و می طلبد که مرگ باشد) یکی است و او خواب هم نیست (که از کسی غفلت کند) پس برای آن بیمی که در پیش داری کاری کن و زیادی گفتار را واگذار (زیرا: به عمل کار بر آید به سخندانی نیست)