شعر، همان کشف و شهود است، آفرینشی ملهم از ناشناخته و تنها آن کس شایستگی نام شاعر را دارد که اهل کشف باشد و این گفته «ارتور رمبو» نشان می دهد شاعر برای یافتن، جست وجو و کشف، نیازمند حرکتی آگاهانه و عمیق تر است تا بتواند ارتباط های پنهانی اجزای یک کل را نسبت به یکدیگر، به کوشش «نوعی اندیشیدن» بازیابد و شاید هم به قول رضا براهنی در «طلا در مس» که عقیده دارد هرچند شعرهای بی وزن شاملو «فرم» ظاهری را به حداقل می رساند ولی ابتکار و اصالت این شاعر که از طریقه رفتن و حرکت حاصل می شود خود حاکی از وجود فرم است، منتهی فرمی ذهنی تر و عمیق تر و به عبارتی «قالب درونی» یا «شکل