امام حسن (ع) فرمود: ای مردم! من یکی از برادران خود را به شما معرفی می کنم که به نظر من از بزرگترین انسان ها بود مهمترین چیزی که او را در نظرم بزرگ کرده بود خردی و بی ارزشی دنیا در نگاه او بود، از حاکمیت شکم خود آزاد بود، بنابر این آنچه را نداشت نمی خواست و هرگاه به آن دست می یافت زیاده روی نمی کرد، محکوم شهوت خود نبود و لذا خرد و اندیشه یی سست نداشت، از حاکمیت نادانی به در بود، از این رو دستش را به سوی چیزی دراز نمی کرد مگر با اطمینان به اینکه فایده یی در بردارد نه خواهش و آرزویی داشت، نه به چشم می آمد و نه دلتنگ و آزرده می شد. بیشتر عمرش را خموش بود، ولی چون لب به سخن می گشود برگویندگان چیره می شد و در هیچ مجادله و دعوایی خود را وارد نمی کرد و تا در حضور یک قاضی نبود برهان و دلیل نمی آورد. از برادران خود غافل نبود و چیزی را به خود اختصا نمی داد و آنها را از آن محروم نمی کرد ناتوان بود و دیگران نیز او را ناتوان می یافتند، اما به گاه کار و کوشش شیر ژیان بود. هیچ کس را برای کاری که می توان برای آن عذری آورد سرزنش نمی کرد. تا عذرخواهی می دید به آنچه می گفت و نمی گفت عمل می کرد. هر گاه دو کار برایش پیش می آمد که نمی دانست کدام یک بهتر است می نگریست که کدام یک به خواهش نفسانی نزدیکتر است خلاف آن عمل می کرد. از دردی شکایت نمی کرد مگر نزد کسی که امید داشت او را بهبود بخشد و جز با کسی که امید خیر خواهی از او داشت مشورت نمی کرد. دلتنگ و آزرده نمی شد، به خشم نمی آمد، لب به گله و شکایت نمی گشود و به هوس چیزی نمی افتاد، انتقام نمی کشید و از دشمن غافل نبود. برشما باد به چنین خوی های پسندیده یی، اگر توان آنها را دارید و اگر تاب همه آنها را ندارید، فراچنگ آوردن اندک بهتر است از فرو گذاشتن بسیار.

امام علی (ع) فرمود: بدترین برادر آن است که مایه رنج و زحمت آدمی باشد. از امیر مومنان (ع) پرسیده شد: بدترین همنشین کدام است؟ فرمود: آن که معصیت خدا را در نظرت زیبا جلوه دهد.