نخستین نام فقط کلمه یی برای نامیدن بود. یک انتخاب خالا، یک ابتکار کاملاص شخصی، اما بعدها به جزیی از زندگی اجتماعی انسان ها تبدیل شد و از همه پیچیدگی های آن از شعر و مذهب و سیاست و عرف، رنگ گرفت. حالا هزاران سال از عمر «کلمه» هر نام، مثل هر انسان یک وجود و یک هویت دارد. نام نخستین، خاطره نداشت.

برسر در یک مغازه مکانیکی اسم «شاملو» آرامشی را که عادت ها به آدم می دهد، در هم می ریزد. اگر اسمت «هلیا»، «نازلی»، «رعنا» نباشد هیچ شاعری برایت شعر نمی گوید. «چشم های صغرا چیزی ندارد که بخواهند به شعر بگویند!» این را «تینا» شاعر تازه کار بیست ساله می گوید. اگر بپرسید: «چرا?» نمی داند، فقط معتقد است