وقتی در سال 1924 اولین مجموعه شعر «فاکنر» با بداقبالی از سوی خوانندگان مواجه شد، این قضیه حال شاعر جوان را گرفت. اما آشنایی او با نویسنده شهیر معاصرش یعنی «شروود آندرسن» او را از یاس و سرخوردگی خلاص کرد و راهی را پیش پای او گشود که به جایزه نوبل ادبی ختم می شد. «فاکنر» که سخت شیفته «آندرسن» بود سه هفته خودش را در خانه محبوس کرد و تنها وقتی از خانه بیرون آمد که رمان «مزد سرباز» را نوشته بود و زندگی «فاکنر» نویسنده از همین جا آغاز شد و با آثاری چون: «در بستر مرگم»، «حریم»، «مرثیه برای راهبه»، «روشنایی ماه اوت»، «دهکده»، «شهر»، «عمارت» و «خشم و هیاهو»، ادامه یافت.