الان خانه نشین هستم.» این صحبتی است که علی رفیعی کارگردان بزرگ سینما و تئاتر ایران بیان می کند.

سخنی نه از روی بی تفاوتی بلکه روایتی از بی مرادی روزگار و سختی فعالیت هنری در ایران.«در مورد تاخیری که در ساخت فیلم جدیدم بعد از «ماهی ها عاشق می شوند» پیش آمد، تنها می توانم سکوت کنم، چون خودم هم نمی دانم که چه مشکلی در راه ساخت این فیلم وجود دارد که من هم نباید اطلاعی از آن داشته باشم.» او این ها را می گوید و در عین حال تاکید می کند: «چندی قبل حتی اخباری مبنی بر آغاز شدن مراحل پیش تولید فیلم جدید من هم اعلام شد و برخی از رسانه ها لطف کرده و حتی نام تعدادی از بازیگران فیلم را گفتند که البته روح من از این مسایل خبر نداشت و مدت هاست که خانه نشین هستم.»

او با این حال هنوز به طور کامل از ساخت فیلم جدید خود ناامید نشده است. او که با «ماهی ها عاشق می شوند» ورودموفقیت آمیزی به عالم سینما داشت، هم اکنون فیلمنامه دومین کار تصویری خویش را به تهیه کننده سپرده است و منتظر پاسخی است که او خواهد داد، اما انگار این روزها «انتظار» کار کردن برای وی گریز ناپذیر شده است. او همین وضعیت را نیز در عرصه تئاتر دارد.

«به هر حال مسوولان باید تماس بگیرند و از من بخواهند تا کاری را انجام دهم، در غیراین صورت همچنان به کار نوشتن ادامه می دهم.»

علی رفیعی به تازگی در نشست راهکارهای عملی تولید تئاتر که در خانه تئاتر برگزار شده بود، حضور داشت. او تاکید کرد: «مشکل بزرگ تئاتر ما مشکل میزانسن و عدم شناخت سبک ها و شیوه های اجرایی تئاتر جهان چه شرق و چه غرب است.»به عقیده او «حرفه های ما، حرفه ناکامی و غبطه های روی هم انباشته است.» او بر این باور است: «مدیران و متولیان تئاتر ما نه از سر نادانی و ناآگاهی بلکه آگاهانه با تشکیل گروه های تئاتری به معنای واقعی کلمه مشکل دارند و گویی گروه به منزله زنگ خطری برای آنان است.»