حکمت متعالیه عنوانی است که صدرالدین شیرازی خود بر نظام فکری و فلسفی عرضه شده در اسفار اربعه اطلاق کرده است(1) عبارت “الحکمه المتعالیه” از دو واژه “الحکمه” (به معنای فلسفه الهی()2) “والمتعالیه” (به معنای برتر یا تعالی یافته) تشکیل شده است. واژه حکمت را مسلمانها از قرآن اقتباس کردند و بجای “فلسفه” که ریشه یونانی دارد(3)، نهادند. اوصاف حکمت در قرآن عبارت است از: الف) حکمت خیر کثیر است.(4) ب) یکی از رسالتهای مهم پیامبران تعلیم حکمت است.(5) ج) حکمت به منزله نشان لیاقت و مدال افتخاری است که خداوند به بندگان خاص خود عطا فرموده است.(6) ه) از همه مهمتر اینکه خداوند خود را به صفت “حکیم” متصف نموده است.(7)