کافی است پا به خیابان بگذاری تا با انبوهی از شیشه ها، آجرنماها، بتن ها و ساختمان هایی روبرو شوی که نام <بنا> را به خود گرفته اند. بلند و کوتاه با خطوط افقی و عمودی نامتناسب. رنگ ها ناهمگون. پنجره ها نازیبا، ورودی ها و مصالح متنوع. بدقوارگی و آشفتگی چنان بر شهر ما سایه افکنده که رها شدن از آن تلاش بسیار می خواهد و زمانی طولانی.

تهران، شهری با کالبد بیمار، بحران زده و با سیمای بدقواره در سبک و شکل چنان به اغتشاش انجامیده که فضاهایی بی هویت و نابسامان را به شهروندان هدیه کرده است.

معماری شهر دیگر هیچ نوع مشخصه ای را تداعی نمی کند. بناها پیوستگی خود را نسبت به زمین و آسمان از دست داده اند و شهر متشکل از احجامی پراکنده و تهی از ارزش های فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی شده است.

فضای شهری روز به روز خموده تر و غمگین تر می شود.

این شاید نتیجه بی تفاوتی مردم نسبت به محیط پیرامونشان باشد و شاید هم حاصل بی توجهی مسئولان نسبت به جایی که همه در آن زندگی می کنند. شهرنشینان امروز، نیازمند فضا و سیمای شاد و هماهنگ شهری اند اما چهره شهر با وجود آن که نخستین جلوه ایست که در ذهن و حافظه شهروندان باقی می ماند، گویی از چشم برنامه ریزان و مدیران شهری دور مانده و حالا باید منتظر بود و دید لایحه ساماندهی سیمای شهر تهران به کجا خواهد رسید...