اگر دل تان لک زده است برای تماشای فیلمی با قهرما ن های زخم خورده، تنها و گذشته باز بهتر است فیلم «رئیس» را از دست ندهید. در تازه ترین فیلم کیمیایی آنقدر از این آدم های تنها و خسته و رفیق باز می بینید که دیگر تا مدت ها دلتنگ هیچ قهرمانی نمی شوید. «رئیس» یک خط قصه کلی و آشنا دارد: پدری پس از سال ها دوری از وطن برای دیدن تنها پسرش که درگیر ماجراهای پیچیده مافیای مواد مخدر شده به ایران می آید. «رئیس» محصول جریان تازه فیلمسازی کیمیایی است که با «اعتراض» آغاز شده و در ادامه به «سربازهای جمعه» و «حکم» رسید. کیمیایی در «رئیس» همه شخصیت های آثار قبلی اش را یک جا گرد هم آورده تا به نوعی تکلیف خودش و مخاطبانش را با آنها یکسره کند. او تلویحا در صحبت هایش به این نکته اشاره کرده که از حضور این همه شخصیت در فیلمش ناراضی است، اما بهانه یی برای نبودن آنها نداشته است. «رئیس» در خط اصلی قصه شخصیت پدر)فرامرز قریبیان(متاثر از فیلم هایی چون «درست به هدف» ساخته جان بورمن 1967 و «تاوان» ساخته برایان هلگ لند 1999 است. در هر دوی این فیلم ها قهرمان اصلی وقتی بعد از سال ها به خانه اش باز می گردد عشق قدیمی اش- همسرش- را در وضعیتی ناهنجار می بیند و حالاعلاوه بر تسویه حساب های شخصی با دشمنانش باید به وضعیت زنش نیز سر و سامانی بدهد. «رئیس» فیلم پرشخصیتی است که با هدایت و کارگردانی کیمیایی کنار هم چیده شده اند، حتی اگر بخواهیم به مشکلات فیلمنامه «رئیس» بپردازیم و اینکه چرا کیمیایی دیگر «قیصر» و «گوزن ها» را نمی سازد باز هم در این نکته شکی نیست که او یکی از فیلمسازان جریان ساز سینمای ایران است.«رئیس» یک «لعیا زنگنه»ی درخشان، یک «داریوش ارجمند» پرابهت و یک «قریبیان» دوست داشتنی دارد که جای طنین صدایش در فیلم های «استاد» خیلی خالی بود. «امین تارخ»، «پولاد کیمیایی»، «خسرو شکیبایی» و «رضا یزدانی» هم در فیلم هستند و فقط «مهناز افشار» فرصتی برای جلوه در دنیای فیلم های کیمیایی پیدا نکرده، شاید بخت با او یار نبوده است.