در حالی که مصطفی کرمی فیلمبردار جوان روی تخت بیمارستان است، پگاه این وضعیت را دارد، فیلم «سنتوری» توقیف شده است، روزنامه های شرق و هم میهن توقیف شده اند و این همه روزنامه نگار بیکار شده اند، برای من جشن مفهومی ندارد. درد کرمی، درد پگاه، تعطیلی روزنامه های شرق و هم میهن، توقیف فیلم داریوش مهرجویی، فشار اقتصادی بر مردم و... میان این همه دردهای جانکاه و طاقت فرسا، جشن خانه سینما چه مفهومی دارد؟ جشنی که هزینه اش می توانست کرمی را از بیمارستان بیرون بکشد و شرایط بهتری را برایش رقم بزند، برگزار می شود و آن وقت برای نجات کرمی صدقه جمع می شود. خانه سینما جدا از مردم که نمی تواند حرکت بکند. حداقل من نمی توانم. درد مردم هم درد من است. این را در فیلم قبلی ام «زندان زنان» ثابت کرده ام. فیلمی که در دوره های قبلی جشن خانه سینما برنده 7 جایزه شده است. هرچند استقبال مخاطبان از فیلم ارزشی فراتر از این جایزه ها داشت. من فیلمسازی مستقل هستم که هیچ گاه رانت خواری نکرده ام، با تفکرم، علایقم و شعورم فیلم ساخته ام و جدا از شرایط اقتصادی و اجتماعی جامعه ام حرکت نکرده ام. به همین دلیل است که می گویم در شرایط حاضر جشن برایم مفهومی ندارد....

نکته دیگر هم این است که با اینکه مراحل فنی فیلم «سه زن» تمام شده بود و تا زمان برگزاری جشن فیلم آماده می شد به شکل رسمی از شرکت در جشن اعلام انصراف دادیم اما جالب اینجا است که مسوولان برگزاری جشن همان ابتدا اسم من و خیلی از اعضای اتحادیه را از داوری ها خط زده بودند و آقای معلم هیچ توضیحی بابت این قضیه به ما نداد. جالب است. نه؟ خیلی ها هم فیلم در جشن دارند و هم داورند ولی طبق شرایط همیشگی و جهت گیری های فرهنگی قرعه به نام من می افتد و اسمم خط می خورد.