محمد باغبانی: برای کسانی که به سینمای اروپا به خصوص در دوران اوجش یعنی دهه های 60 و 70 علاقه دارند و به نوعی سینما را با فیلم ها و فضای روشنفکرانه آن دوره می شناسند، ژان کلود کریر، فیلمنامه نویس سرشناس محبوبیت و اهمیت ویژه یی دارد. کریر در نخستین سال های آغازین دهه 60 میلادی کار فیلمنامه نویسی را آغاز کرد که بی شک فیلم خاطرات یک مستخدمه (بونوئل) نقطه عطفی در زندگی هنری او محسوب می شود. از اینجا به بعد او تا آخرین فیلم استاد همراه او بوده و در کنار کار نویسندگی در برخی صحنه های فیلم های استاد نیز به ایفای نقش پرداخته است که از این جمله فیلم «کهکشان راه شیری» قابل ذکر است. فعالیت های هنری کریر بعد از مرگ بونوئل وارد مرحله دیگری می شود. او این امکان را پیدا می کند تا برای فیلمسازان درجه یک نویسندگی کند. طبل حلبی و عشق سوان (شلندروف)، (شوردگدار)، (مکس عشق من)، (ایسنما) و میلو در ماه مه (مال) از جمله کارهای معتبر و شناخته شده او هستند. ژان کلود کریر 76 ساله امسال با فیلم الوژان ساخته فولکر شلندروف در جشنواره کپنهاگ حاضر است و برگزارکنندگان قصد دارند از این غول فیلمنامه نویسی تقدیر و تمجید کنند.جاکوب نی یندام از سردمداران این فستیوال معتقد است هیچ فیلمنامه نویس دیگری به اندازه کریر تا این حد بر سینمای اروپا تاثیر نگذاشته.برای ما ایرانی ها هم کریر اهمیت ویژه و خاصی دارد. سوای حضور او در کارگاه های فیلمنامه نویسی و آموزش به جوانان ایرانی، کریر واقعا شیفته فرهنگ و تمدن ایرانی است و به درستی آن را درک و هرجا توانسته آن را نیز معرفی کرده است. فیلم الوژان، آخرین نوشته او از این نظر می تواند مثالی باشد و باید منتظر بمانیم و ببینیم استاد برای رها کردن این همه علاقه و احترام چه کرده است.