از اول هفته دل و دماغ درست و حسابی نداشتم. یادداشت مسجدجامعی گرانقدر را درباره صدمین کتاب حسین ابراهیمی الوند خواندم. حس غریبی به من دست داد. شاید یادتان باشد که چند هفته پیش در همین ستون به یکی از کتاب های زیبایی که ترجمه کرده بود اشاره داشتم. با همان خس خس نفس هایی که سعی می کرد دیگران را نیازارد زنگ زد بود به سپاسگزاری. مقاله آقای مسجدجامعی را خوانده بود. حسین ابراهیمی از معدود مترجمانی بود که دغدغه رعایت حقوق صاحب اثر را به تمامی درک می کرد. خانه ترجمه را با همت خود راه انداخت و حمایت وزارت ارشاد وقت هم در کنارش. پیروز قاسمی پیامکی فرستاد که برای حسین دعا کنیم. به فاصله یکی دو روز حسین هم پرید. ادبیات کودک یکی از بهترین مترجمانش و یکی از انسان ترین شان را از کف داد. روحش شاد.