لیگ برتر فوتبال ایران که نیم فصل دوم خود را از سه شنبه شروع می کند، طبق آخرین برآورد فدراسیون بین المللی تاریخ و آمار فوتبال (با فیفا فرق می کند) چهل و دومین لیگ در سطح جهان و چهارمین لیگ در قاره کهن شناخته شده است. این آمار حقیقی است یا مجازی شاخص های انتخاب از سوی نهاد مذکور اعلام نشده است و فقط این را می دانیم که در آسیا تنها ژاپن، اردن و سنگاپور بالای دست ما ایستاده و اول تا سوم شده اند و از آنها که زیر دست ما قرار گرفته اند و لیست قطوری را تشکیل می دهند، می توان به کره جنوبی، عربستان، چین، استرالیا، امارات، مالزی، قطر، تایلند، هنگ کنگ و قزاقستان اشاره ای ویژه داشت. فهرست منتشره فدراسیون مزبور می تواند در اوایل سال 2008 و در شرایطی که کنفدراسیون فوتبال آسیا فقط تا اواسط سال 2009 برای «واقعا حرفه ای شدن» به لیگ های آسیایی مهلت داده و تهدید به بیرون کردن لیگ های ضعیف از جام قهرمانان باشگاه های قاره کرده است، یک قوت قلب به حساب آید و دلیل و سندی بر ماندن ما در جام مذکور تلقی شود.اما آیا جدا چنین است قدر مسلم این که نوع ارزش گذاری AFC بر روی ما و سایر لیگ های آسیایی با نوع برخورد فدراسیون بین المللی تاریخ و آمار فوتبال بسیار فرق خواهد کرد و از طرف دیگر خودمان بهتر از هر کس به ضعف های پرشمار لیگ مان که فقط در زمینه پرداخت ها و دادن اتهام کلان به بازیگران و مربیان خود حرفه ای است (و در سایر زمینه ها آماتوروار عمل می کند) واقف هستیم. جا دارد حالاکه فدراسیون جدیدی مصدر کار شده و ظاهرا به فزون تر از یک سال و نیم بلاتکلیفی فدراسیون پایان داده شده، مسئولان تازه این نهاد اطلاعیه اخیر فدراسیون بین المللی تاریخ و آمار فوتبال را چندان جدی نگیرند و به طور بسیار جدی به رفع ضعف های لیگ همت گمارند وگرنه امکان حذف و اخراج نمایندگان ما از مسابقات جام قهرمانی باشگاه های آسیا از 2009 به بعد بسیار جدی خواهد بود. فرصت پیش رو تا تاریخ فوق، اندک و کارهای باقی مانده، عظیم است و همین حالاهم دیر کرده ایم.