انگار سال هاست که با همدیگر به این نقطه مشترک رسیده ایم که تولیدات تئاتری در کشور ما نباید تنوع چندانی داشته باشد. خیلی از ما حتی وجود رگه های ظریفی از نگاهی شخصی را در یک اجرا برنمی تابیم، چون علاقه زیادی داریم همه را شبیه خودمان کنیم تا مثل ما به دنیای پیرامون شان نگاه کنند، مثل ما حرف بزنند، مثل ما نمایشنامه بنویسند و در فرم و ساختارهایی که ما دوست داریم با مخاطب شان ارتباط برقرار کنند. تئاتر ما نه همیشه اما خیلی وقت ها این جوری است. فرقی هم نمی کند در سیستم حرفه یی باشد یا دانشجویی. نمایش کودک باشد یا حتی نمایش های مناسبتی. اساسا نگاه متفاوت داشتن در تئاتر ما اگر امر مذمومی نباشد یک معنای