نام ژازه طباطبایی را از سال 38 که دانشجوی رشته نقاشی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران بودم به بهانه های مختلف می شنیدم. همه چیز درباره او عجیب و غیر متعارف بود.کار موظف اش که در فرودگاه مهرآباد بود و آنچه در فاصله نفس هایش شکل می گرفت، یعنی زندگی درونی او که شعر، داستان، سینما، تئاتر، نقاشی و مجسمه سازی و همه چیزهایی بود که آن روزها در چشم بزرگ ترهای خانواده چیزی به حساب نمی آمد. ژازه تمام کارهای عملی و نظری دانشکده را به هر صورت گذرانده بود و بالاخره با همه سختگیری هایی که استاد علی محمد حیدریان داشت، توانسته بود به پای پروژه دیپلم برسد، اما دو، سه سالی بود که در دانشکده هنرهای زیبا آفتابی