«مجید مجیدی» همچنان در گذر از ریتم پرشتاب و ناموزون زندگی معاصر، به «قبیله کوچک انسانی» خود اقتدا می کند. او از «بدوک» تا «آواز گنجشک ها» همواره غمخوار و دلواپس آدم های معصوم و شریفی است که خصایل انسانی و ریشه های اعتقادی آنها مانع از به هرز رفتن شان می شود. «آواز گنجشک ها» همان بیان و اجرای ساده و بی تکلف «بچه های آسمان» را دارد، ولی در جای جای آن حسی لطیف و شاعرانه موج می زند.

فیلم با یکی از نشانه های خلقت شروع می شود و خاتمه می یابد. آن تصویر درشت از سر یک شترمرغ که جهان پیرامونش را کنجکاوانه می نگرد، جلوه یی از جهان هستی و آفرینش است. اما همین حیوان بلندقامت در عین اینکه می تواند عاملی