«و نهر سیحون، از انهار اربعه عالم است.‎/‎/ و آن نهر را در زبان اهل آن بلاد، آب خجند گویند؛ و مردمان ازبک و مغول، آن را آب سر خوانند؛ و فی الواقع، آن نهر غریب است. مبادی منابع او برحسب آنچه مرئی می شود، اوایل بلاد خجند و شاهرخیه و آن نواحی است. و زیادت از سیصد فرسخ، در میان ترکستان و قشلاق ازبک، روان می شود؛ و در اواخر بلاد ازبک، در ریگستانی که اهل آن بلاد او را قراقم خوانند، نضوب می کند؛ و آثار آن نهر، در تلال ریگ آن بلاد محو و ناچیز می گردد. و در این سیصدفرسنگ، که محل جریان نهر سیحون است، جمیع سواحل و اطراف او محفوف به علفزارها و نیستان فراوان است؛ و از ممرها و مداخل آن نهر، انهار عظیمه منشعب