1- به بازی کودکان اهمیت دهیم، زیرا زندگی آنها در بازی شکل واقعی به خود می گیرد. 2- تلاش کنیم تا بازی های کودکان متناسب با فرهنگ و ارزش های خانواده باشد. 3- در بازی کودکان دخالت نکنیم اما راهنما و کمک کننده خوبی باشیم. 4 - با همبازی شدن با کودکان راه دوستی ها را باز کنیم و راه پنهان کاری های دوره نوجوانی را ببندیم. 5- کاری کنیم که بازی به صورت تجربه ای لذت بخش در ذهن کودک باقی بماند. 6- برای متوقف کردن بازی از امر و نهی استفاده نکنیم. 7- مراقب باشیم که محیط بازی موجب آسیب جسمی، فکری و یا روانی نشود. 8- در انتخاب نوع بازی، به سن، جنس و توانایی های فرزندمان توجه کنیم. 9- نوع و مدت زمان بازی فرزندمان را طوری کنترل کنیم که از فشارهای هیجانی و روحی بیش از حد دور باشد (به ویژه بازی های رایانه ای.) 10- از محدود کردن کودک در هنگام بازی بپرهیزیم. 11- آداب اجتماعی و چگونگی رفتار با دیگران را ضمن همبازی شدن با کودکان می توانیم به صورت غیرمستقیم به آنها بیاموزیم. 12- به مطالب و نحوه بیان کودکان در بازی به خوبی توجه کنیم، زیرا احساسات و مشکلات زندگی واقعی آنها در بازی منعکس می شود. 13- برای انتخاب همبازی های خوب، فرزندمان را غیرمستقیم راهنمایی کنیم، زیرا رفتارهای یک همبازی خوب تاثیر بسیار مثبتی در آینده او خواهد داشت. 14- اگر در حضور فرزندمان با وسایل موجود در خانه برای او اسباب بازی (ماشین، عروسک و...) بسازیم، ارتباط عاطفی میان ما و کودکمان تقویت خواهد شد. 15- از فرزندمان بخواهیم که اجازه دهد تا همبازی هایش از اسباب بازی های او استفاده کنند، زیرا این کار موجب تقویت حس نوع دوستی و تسهیل در ارتباط با دیگران می شود. 16- اگر کودکان در هنگام بازی با هم اختلاف پیدا کردند اجازه بدهیم خودشان مشکل را حل کنند، در صورتی که اختلاف تشدید شود فقط آنها را از هم جدا کنیم و هرگز از یکی از طرفین، جانبداری نکنیم.