تنهایی...

یه سلول یک نفره؛ سلولی که هنوز نتونستم از اون خارج شم. یه بیابون پر از خار که به جز غروب هیچ طلوع دیگه ای نداره. من هم که همه عمر تو این بند زندونی این دشت بودم ولی هنوز نتونستم که درک کنم چرا این تنهایی هیچوقت منو تنها نمیگذاره؟ هنوز نفهمیدم که چرا پایان هر تنهایی شروع یک تنهایی دیگه می شه، یه تنهایی بزرگتر!

و این است داستان آخرین تنهایی من...

درست وسط یکی از کوچ های سخت زندگی بودم؛ من و یه عالمه پرنده دیگه! همه با هم دستامون رو به همدیگه داده بودیم تا هیچکسی وسط اون آسمون پر از ابر و بارون تنها نمونه. همه اسیر پرواز بودن و درد و رنج های بال زدن، همه خسته از رفتن