درباره سهروردی، دو گروه به افراط و تفریط سخن گفته اند: یکی او را چنان بزرگ می داند که هر کسی نباید به خود اجازه ادعای فهم مطالب او را بدهد. اینان مقلدان خودباخته گذشتگان اند که همیشه رو به گذشته دارند و هر گذشته ای را از آینده اش کامل تر و داناتر می دانند! اگر سخن اینان درست باشد، هیچ گاه نباید اندیشه درست و ابداع تحول آمیزی پدیدار شود. اما گروه دیگر چنان غرق در جمود و تعصب دینی اند که هرگونه دانش و اندیشه ای را که در متون دینی (کتاب و سنت) سابقه نداشته باشد، نامشروع و برخطا می شمارند. اینان نه تنها فلسفه و حکمت اشراق، بلکه حتی طبیعیات، ریاضیات، کلام و منطق را نیز خطرناک می دانند. برای مثال به کتاب «المنقذ من الضلال» غزالی، بحث اقسام علوم را ببینید. هر نسلی باید بر معارف نسل پیش چیزی بیفزاید و روز به روز دانش و معرفت را تکامل بخشد. متاسفانه عده ای که مراکز دانشگاه فلسفه و کلام و عرفان را در اختیار دارند، هنوز به این نکته توجه نکرده اند و هرگونه نقد و نوآوری را گستاخی شمرده و نامطلوب می دانند.