جیمز کامرون داستان آخرین ساخته خود را از ماجرای حمله سپاه ابرهه به مکه در سوره صد و پنجم قرآن کریم اقتباس کرده است. این اولین جمله ای بود که پس از دیدن فیلم آواتار به ذهنم خطور کرد. حمله به مرکز مقدس عالم! جایی که هنوز زیارتگاه آدم هایی است که باورهایشان زیر سیطره عالم تکنولوژیک منسوخ نشده. آنجا خانه امن است: «خانه خدا.»

از خودم می پرسم آیا آواتار با این تاویل، استعاره ای از هجوم غرب به شرق و بویژه جهان اسلام نیست؟ چه کسی می تواند آواتار را ببیند و یاد حمله غربی ها به سرزمین سرخپوست ها، افغانستان، عراق، ویتنام و قبایل آفریقا و بویژه حمله صهیونیست ها به فلسطین و تهدید «بیت المقدس» نیفتد؟