«طنین دردلتا» توانست با انتشارش در 1349، نام صفارزاده را به عنوان شاعری «پیشنهاد دهنده» [آن هم در دهه ای که پر از شاعر پیشنهاد دهنده بود] سرزبان ها بیندازد. همچنین شعر او در روزگاری، شنیده و خوانده شد که «شعر سپید» چندان مخاطب نداشت و اگر هم داشت در شعر شاعرانی خاص بود [به شما قول می دهم که تعدادشان به نصف انگشتان یک دست هم نمی رسید] و در این شرایط صفارزاده به چنین نمونه شعرهایی رسید:

«مولوی قرار نبود عاشق شود

شمس را ملامت کردند

من مردم را می شناسم

اما واقعه دارد آن سوی پوست هامان ظهور می کند.»