بسیاری شعر را محصول دوره بحران و ادبیات داستانی را نتیجه آرامش و عبور از پیچ و تاب های اجتماعی می دانند با این همه شعری که در دل بحران زائیده می شود سویه های شعاری هم دارد که گاه عمر آن را تا حد مصرف روزانه پائین می آورد. شعری که با حادثه متولد می شود شعاری تر، سطحی تر و در عین حال شورانگیزتر و مردمی تر است و با کمی فاصله می توان شعرهای پخته تری هم شنید که جنبه های زیبایی شناختی پر رنگ تری دارند اما فاصله زمانی تا تولد نثر بیش از این هاست. بر همین اساس نسل دوم شاعران انقلاب زبانی پخته تر از نسل اول دارند اما شعر دهه اول – در زمانه خود- فراگیرتر و مردمی تر بوده است تا آنجایی که بسیاری از این سروده ها بلافاصله تبدیل به ترانه شدند و فردای آن روز همه در کوچه و خیابان زمزمه اش کردند و اما در زمینه نثر هنوز کار جدی صورت نگرفته و همچنان باید انتظار کشید.