«بهترین فیلم های داستانی حالتی مستند گونه دارند و بهترین فیلم های مستند گرایشی به تخیل (داستان) و هر کسی که بخواهد یک نوع از این فیلم ها را بسازد باید بداند که الزاما دست به ساختن آن نوع دیگر هم زده است.» این جمله را ژان لوک گدار در مفاهیم فیلم داستانی و مستند می زند.

همان گونه که بسیاری از تعاریف و روایت های کلان در جهان دستخوش تغییر و تعریف و توجیه خود شده اند، سینمای مستند هم به استحاله ای رو به رشد و تولدی منطقی کشیده شده است. اگر مستند در تعریف طبیعی و واژگانی اش سینمایی بود که بازنمود واقعیت را سراسر از او می دیدیم و انتظار داشتیم، اما امروز بیان دیگرگونه واقعیت هم به نوعی دستمایه