آدم ها یا رفتاری را از کسی می آموزند و یا آن را ناخواسته یاد می گیرند.

برخی رفتارها را ما سعی می کنیم به دیگری یاد دهیم و برخی رفتارها را بطور ناخودآگاه به دیگری انتقال می دهیم. یکی از رفتارهای ناهنجاری که آموخته می شود رفتار همراه با خشم و عصبانیت است.

ما از ابتدای تولد خشم را بلد نیستیم. در نخستین سال ها به دنبال هر رفتار خواسته یا ناخواسته ای از سوی دیگران مورد خشم و غضب قرار گرفته و یاد می گیریم که در چه مواقعی ابراز خشم کنیم.

بدین دلیل از همان کودکی خشم را بروز می دهیم ولی حالات چهره ای ناپخته ای از خشم داریم. به مرور زمان ما یاد می گیریم که چگونه خشم بورزیم.

یادگیری این ویژگی نامطلوب فقط به دوران کودکی اختصاص نداشته و ما در تعاملات و ارتباطات اجتماعی همواره شکل های خشم و عصبانیت را بطور خواسته یا ناخواسته می آموزیم.

به عقیده روانشناسان عصبانیت و شیوه برخورد با ناکامی ها پدیده ای است که در میان افراد یک جامعه انتقال پیدا می کند. وقتی فردی در یک محیط شلوغ و کسالت آور از وضع موجود، احساس خشم می کند این عصبانیت اش را به دیگری انتقال می دهد و او نیز گرفتار هیجانات منفی شده و عاطفه مثبت اش کاهش پیدا می کند.

این کاهش باعث می شود تا او نیز خشم خود را آزادانه بروز دهد. بنابراین کناره گیری از خشم یا ترک فضای آمیخته به تنش های منفی روانی در کنترل این خشم بسیار موثر است و توصیه می شود افراد به محض دیدن اوضاع متشنج فضا را ترک کنند.