لایه غلیظی از آرایش، صورتش را مثل بوم نقاشی رنگارنگ کرده، رنگ هایی که از شدت تندی چشم را می زند.

از قبح اعتقادی و اجتماعی چنین آرایش هایی که بگذریم، درباره زیبایی شان هم باید تامل کرد. آرایش هایی تا این حد زننده، واقعا زیبا هم نیستند.

در پیشینه فرهنگ غنی ما، «چهره به مشاطه سپردن»، نه تنها پسندیده تلقی نمی شده، بلکه آراستن های افراطی، نشانه بی بهره بودن از زیبایی طبیعی تلقی می شده، تا آنجا که شیخ اجل سعدی می فرماید: «شاید که مشاطه نرنجیم که زشتیم».

از طرفی استفاده افراطی از لوازم آرایش این روزها به گفته همه پزشکان پوست و زیبایی، مهمترین عامل ابتلای استفاده کنندگان به انواع بیماری ها و حساسیت های پوستی و در نهایت از میان رفتن شادابی و نشاط و زیبایی پوست به حساب می آید، بویژه که بخش بسیار بزرگی از لوازم آرایشی موجود در بازار را لوازم تقلبی و غیر استاندارد تشکیل می دهند.

اما در ساحت اجتماعی، خودآرایی افراطی در کوچه و خیابان، جز جلب نگاه های بی مبالات، جز اعلام غیر مستقیم این پیام که صاحب این چهره جذابیت های ظاهری خویش را در معرض حراج نگاه های هرزه گذارده، چه پیامی می تواند داشته باشد؟

شهید مطهری تعبیر زیبایی درباره حجاب دارند، به این مضمون که زن از نظر اسلام گوهری زیبا و گرانبها است که قرار دادن آن در معرض نگاه نامحرمان، جز تاراج و بی ارزش کردن آن نتیجه ای نخواهد داشت و به قول صائب تبریزی:

هرجا نبود شرم به تاراج رود حسن

ویران شود آن باغ که بی در شده باشد

اما مهمتر از همه، قبح اعتقادی خودآرایی های افراطی است. در شرع مقدس ما زنان مجاز به نمودن زینت و آراستن چهره در برابر دیدگان نامحرمان نیستند و عدول از این تکلیف، نوعی معصیت الهی تلقی شده است که جامعه را تحت تاثیرات سوء قرار داده و سلامت آن را به مخاطره می اندازد.