من معتقدم که اگر تئاتر کلاسیک به یک موزه تبدیل شود چیز خیلی خطرناکی شده و از نظر هنری بی ارزش می شود و من اصلا به تئاتر موزه ای اعتقاد ندارم. به گمان من اجرای هر اثر تئاتری هیچ نکته مثبتی نخواهد داشت مگر اینکه مفاهیم امروزی در آن لحاظ شده باشد. نمایشنامه های بزرگ ورای زمانند، به این معنی که مفاهیم آنها محدود به زمان خود نمی شوند. در هر دوره ای می توان این آثار را تا حدودی متفاوت بازخوانی کرد و جذابیت های آنها را به روز نمود و در صورتی که آثار بزرگی باشند، از این رهگذر لطمه چندانی نخواهند دید. برای مثال، اگر شما به «هملت» نگاه کنید به نسبت دوره های مختلف نمایشنامه های متفاوت خواهید دید در حالی که اساسا، همیشه همان اثر است. به هر حال اگر یک گروه تئاتر کلاسیک می خواهد که بر روی آثار گذشتگان کار کند، باید افزون بر آن، درباره حال نیز بیندیشد در غیر این صورت درنخواهد یافت که واقعا امروزی و معاصر بودن چیست. بنابراین برای یک گروه مثل ما که هم نمایشنامه های شکسپیر را اجرا می کند و هم آثار هارولد پینتر را، توجه به این نکته کاملا ضروری است.