خدا برای انسان غایب است؛ اما در حقیقت آنکه غایب است، خود انسان است... حقیقت در پرده نیست؛ انسان، پرده نشین است...

در دعای ابوحمزه عرض می کند: خدایا! تو از خلق خود در پرده نیستی، الااینکه اعمال خلق (یا آرزوهای خلق) آنها را در پرده فرو برده است. حق در حجاب نیست، حق غایب نیست و به همین سبب قرآن می فرماید: «هو الاول و الآخر و الظاهر و الباطن...»

اول و آخر و ظاهر و باطن خداست یعنی چه؟ یعنی تو غایب می شوی اما این غیبت را به خدا نسبت می دهی... قضاوت انسان نسبت به خدا، به موقعیت او نسبت به حق برمی گردد.

وقتی انسان، خلاف حرف خدا می کند و تنگناها و تاریکی هایی که همه آثار آن تخلف هستند، در زندگی اش ظاهر می شوند؛ به جای آنکه خودش را محکوم کند، از خدا گله می کند که چرا با من چنین کردی؟

او یک سوءرفتار نسبت به خدا دارد و یک حسن ظن نسبت به خود، این دو در هم ضرب می شود و نتیجه اش می شود اعتراض به خدا... وای بر ما و بر نادانی ما...