پس از گذشت سالهای زیاد غنچه صورتی زیبایی از دل خاک بیرون زد. خاک دوباره امیدوار شد در آن بیابان خشک و بی آب و علف صورتی تنها امید خاک بود. خاک ساعاتی با صورتی درد و دل کرد. او از بی آبی و بی خوابی خودش برای صورتی گفت، از تنهایی و ناامیدی خودش گفت. کم کم تشنگی سراغ صورتی آمد اما چاره ای نبود. در این کویر قطره ای آب پیدا نمی شود و همین، دلیل سالها تنهایی خاک بوده است. صورتی در جست وجوی آب ریشه های پرالتهاب خود را در زیر خاک تکان می داد. عطش جسم کوچکش را می آزرد. قلب کوچکش در تنگ نگاه مرگ فشرده می شد. خاک می نالید صورتی تنها امیدش بود. صورتی برگ های تشنه اش را در تمنای باران برافراشته بود و دعا