نزدیک غروب بود. دیگر صدای فریاد تیر و شمشیر نمی آمد. تنها صدای ناله های کودکی سه ساله بود از پشت سنگریزه ها، صدای دوان دوان قدم زدن سجاد به سوی قتله گاه و گریه های جانگداز زینب که فضا را پر کرده بود و دیوار شیشه ای سکوت را می شکست.

اوضاع بسیار آشفته بود. زنان گریه می کردند و اسب امام در میان جمعیت زنان جان می داد و بچه ها با صدای سوزناک پدر خود را صدا می زدند. زینب از میان آنان بلند شد و به سمت سربریده حسین حرکت کرد به دور قتله گاه چرخید مثل ابر بهار بارید و سخن گفت: حسین من، برادر پرپر شده ام. بیدار شو با من حرف بزن. چشمانت را باز کن. طاقت دوری ات را ندارم.