در ژرفای وجودم تلاطم عشق بی بدیل تو بیداد می کند. سایه ها می گستراند و راه ها، هموار می کند در وجودم ریشه می دواند و بر روی آبشار سرشار عشقم انعکاس دوستی می رویاند و بلبل های عاشق را بر شاخسار مهرسارت به نغمه سرایی می گراید. شیشه شکسته ای از دردهایم را یادت بند می زند و با نجوای وجودت به لرزش درمی آورد. بازوان خشک و سرآلودش را بر تنم می کشد و من تلالویی از خورشید را از لابه لایش می نگرم.

شقایق هایت را در آغوش می کشم فریاد بیداد سر می دهم و تو را جویا می شوم. به قلبم رجوع می کنم به منشا عشق تو سرمی زنم و درش را به صدا درمی آورم به او که خاک پاک بهشت را نثارش کردی، به او که با دمیدن روح