برنامه می ریزید برای انجام چند کار خیلی مهم و چندین کار ضروری و یک چندتایی هم کار کوچک که از روزهای قبل و قبل تر برزمین مانده است. با خودتان قرار می گذارید فردا صبح اول وقت با عزم جزم راه بیفتید و یک روز خلاص از کار و فعالیت هر روزتان، به همه این کارهایی برسید که کم و بیش برایتان اهمیت دارد. صبح اگر خواب نمانده باشید، راهی یکی از مقاصدی می شوید که قرار است یکی از کارهایتان را آنجا به نتیجه برسانید غافل از این که معمولا برآورد شما از زمان مورد نیاز برای انجام کارهای مختلف تطبیق کامل با واقعیت ندارد.

البته کم پیش نمی آید که با زمانی کمتر از آن چه فکر کرده اید، به همه کارهایتان می رسید و خرسند، سراغ کار اصلی تان می روید. با این حال انباشتن انجام چند کار برای یک روز و چند ساعت محدود معمولا در شرایط امروز منطقی به نظر نمی آید، چرا که همه عناصر مدیریت این زمان برعهده یک شخص نیست. این طور می شود که گاهی هم از فعالیت روزانه تان می مانید و هم آن طور که انتظار داشته اید به خرده کاری ها نمی رسید.

مدیریت زمان به عنوان یک دارایی غیرملموس و البته با ارزش، تا حدودی فردی است و تا حدودی اجتماعی. انجام هر چه سریع تر کارهای خودمان و دیگران - تا جایی که امکان دارد - منفعت جمعی و شخصی را یکجا در خود دارد. از سوی دیگر از زمانی که از ناکام ماندن در انجام یکی از کارهایمان به دست می آید، باید استفاده کنیم؛ زمانی که اگرچه در مرز هدر رفتن است، اما می توانیم آن را دریابیم.در این موقعیت ها در نظر گرفتن یک برنامه یا کار جایگزین، یکی از روش های در دسترس است. اگر استفاده از وقت برای به سرانجام رساندن یک کار میسر نمی شد، هر چه سریع تر باید به سراغ کار دیگری برویم. در حالی که بسیاری اوقات از یکدیگر می شنویم بی نتیجه ماندن عزم ما برای انجام یک کار بی دلیل به بقیه کارها هم سرایت پیدا کرده است و ناخودآگاه به آنها هم نرسیده ایم! حالاشروع می شود گلایه ناتمام و بی جواب از کمبود وقت و مشغله زیاد و ترافیک شهر و ده ها مسئله دیگر که تکیه ما بر آنها برای تلنبار شدن کارهایمان، توجیه است و بس.