امشب دل این ستاره کوچک گرفته و با آسمان شهر قهر کرده است. صورت دختر کوچولو به گل باران زده ای می ماند که ژاله اشک های بی امانش معصومیت آن را دوچندان کرده است.«مروارید» کوچولو به پتوی صورتی اش چنگ می زند و آن را به صورتش نزدیک می کند تا شاید باردیگر بوی غریب مادر را حس کند. لباس سفید نخی و البته پتوی کوچکش تنها یادگار مادری است که هرگز او را ندیده. سوم مرداد امسال «مروارید» در بیمارستان فیاض بخش تهران از مادری به نام «زهرا طرفوزن» متولد شد. اما مادر در سکوت و تاریکی شب از بیمارستان گریخت و نوزاد دختر را برای همیشه تنها گذاشت. در پرونده بالینی مادر شماره تلفن و نشانی خانه ای درج شده بود اما مددکاران بیمارستان وقتی به نشانی خانه مادر نوزاد در محله تهرانسر رفتند دریافتند هیچکس والدین دختر کوچولو را نمی شناسد. شماره تلفن هم هیچ کمکی نکرد. همه چیز غبارآلود و مبهم بود، هویت مادر، کودک، سرگذشت زن جوان و انگیزه اش از فرار. اما فقط یک نکته به روشنی معلوم بود؛ دختر کوچولو از سوی والدینش رها شده و باید یک عمر واژه تلخ کودک «سرراهی» را یدک بکشد! در حالی که 6 روز از تولد دخترک می گذشت، او به شیرخوارگاه شهید ترکمانی منتقل شد و نام مستعارش را «مروارید» گذاشتند. حالامسئولان شیرخوارگاه امیدوارند با چاپ تصویر و مشخصات کودک شاید خانواده یا بستگان دخترک به سراغش بیایند. البته شاید!