سرگردان بود و هنوز باور نداشت که رویاهایش رنگ باخته. به زندگی اش فکر می کرد و اینکه چقدر زود پیر شده بود. چه آرزوهای زیبایی در سر داشت، اما کاخ رویاهایش یک شبه ویران شده بود. با چشمانی پر از اشک به کودک یک ساله اش خیره مانده بود که در آغوشش لبخند می زد. انگار وقتی اشک های مادر مثل قطر ه های باران روی صورت دخترک می چکید او صدای غم های مادرش را در لابه لای اشک ها می شنید. شیوا حالاحسابی تنها شده و خود را در بن بست مشکلات می دید. چطور می توانست آن همه خاطرات را فراموش و روزهای قشنگ را از دفترچه خاطراتش دور کند. با تلخی ها چه باید می کرد. حالاتنها همدمش، دختر یک ساله اش بود. دقایقی بعد صدای منشی دادگاه خانواده او را به خودش آورد و بعد هم با چهره ای غمگین وارد اتاق محکمه شد.