یکی از ویژگی های مهم دوران پس از انقلاب رشد کتاب های تالیفی به جای آثار ترجمه است. پرواضح است که در زمینه صنعت، تکنولوژی، ریاضیات، پزشکی و حتی حوزه های عکاسی، سینما، تئاتر و... منابع مهمی در سطح جهان تدوین شده اند که نیاز به ترجمه دارند. این ضرورت نه تنها برای ما بلکه برای بسیاری از کشورها هم هست. اما حوزه های دیگری هستند که برای مخاطبان بومی نیاز به تولید بومی وجود دارد. مثلا شعر را نمی شود بدون تولیدات بومی در نظر گرفت. همچنین حوزه های فیلمنامه نویسی، نمایشنامه نویسی، رمان و... همواره نیازمند تولیدات داخلی هستند. در دوران پس از انقلاب می توان از نسبت دو برابر آثار تالیفی در مقایسه با آثار ترجمه آمار به دست آورد. در اغلب سال های گذشته آثار نوشته شده توسط نویسندگان خودمان تقریبا یا یقینا دو برابر آثاری بوده اند که به فارسی ترجمه شده اند. در برخی سال ها آثار تالیفی چند برابر بوده اند، مثلا در سال 74، 9هزار تالیف داشته ایم و در مقابل 2 هزار و 974 اثر ترجمه چاپ شده است این در حالی است که در سالی همچون 87 نیز این قیاس چند برابر بوده است. ما در این سال 11 هزار و 912 عنوان کتاب ترجمه داشته ایم در حالی که آثار تالیفی 41 هزار و 509 عنوان بوده اند.