بعضی فیلم ها با همان نخستین نماها به ما می گویند که با فیلم جذابی روبه روییم. بعضی فیلم ها لازم نیست که قصه خودش را همان 5 دقیقه اول نشان دهند بلکه این «ریتم بیرونی» است که مخاطب را مجذوب و قانع می کند که با فیلم موفقی روبه رو است حتی اگر این موفقیت بر بنیان «گرته برداری» استوار باشد.

«آفریقا» ساخته هومن سیدی از این گونه آثار است فیلمی است با یک قصه جمع و جور متعلق به ژانر «نوآر» و البته گرته برداری شگردی و ایده ای بسیار از «عجیب تر از بهشت» جیم جارموش و «جکی بروان» تارانتینو. نقشی را که در این فیلم شهاب حسینی ایفاگر آن است می توان با نقش «دنیرو» در «جکی بروان» مقایسه کرد و در آخر، از حسینی سپاسگزار بود که مکث های «دنیرو» را «بازتولید» نکرده بلکه آن خونسردی خشن را به مرحله بازآفرینی رسانده و به برگ و بار کارنامه اندک اندک پرفروغ بازیگری اش افزوده. باور کنید حفظ ضرباهنگ فیلمی که در آن، بیشتر از 7 شخصیت را نمی بینیم و بخش قابل توجهی از فیلم هم حول محور 4 شخصیت می چرخد، بسیار دشوار است. «سیدی» این ضرباهنگ را در بخش عمده فیلم حفظ می کند با این همه 10 دقیقه از آن در اواسط کار از دست می رود. شکل گیری «وضعیت» و سامان بخشی به «شخصیت»ها و گفت وگونویسی فیلم، یادآور آثار «تارانتینو» است [در 20 سال اخیر، تقریبا 80 درصد آثار هالیوودی و حدود 50 درصد آثار اروپایی – اعم از بخش شرقی یا غربی آن – متاثر از شیوه تارانتینو در فیلمنامه نویسی اند] خوشبختانه این گرته برداری به تقلید نینجامیده و رنگ و بویی بومی به خود گرفته یعنی مستقل است و ایرانی و این را می شود به فال نیک گرفت که سینمای ما برای حرفه ای شدن دیگر نیازی به تقلید ندارد و می تواند پدیده های موفق فرامرزی را از صافی خلاقیت اش عبور داده و مال خود کند. جوان های سینمای دهه 90 ایران را نباید دست کم گرفت.