1- «ورود آقایان ممنوع» احتمالا دومین اثر رامبد جوان است که ما در آن با یک کمدی بومی شده، ریتم دار و پر از شوخی های تازه روبه روییم. [اولی را در سال 89، مخاطبان عام و خاص دیدند و پسندیدند]

2- شوخی های کلامی این فیلم نسبت به فیلم قبلی «جوان» بیشتر شده و در نتیجه از شوخی های تصویری کاسته شده با این همه شوخی های «وضعیت محور» به عنوان «چک ضمانت» شوخی های کلامی، پشتوانه قابل قبولی برای آنهاست.

3- ایده فیلم تازه نیست.

4- فیلمنامه، حساب و کتاب دار است و صرفا برای قاب بندی شوخی ها، «سریع نویسی»، نشده که کفر «مخاطب خاص» را در بیاورد.

5- بازی ها خیلی خوبند مخصوصا بازی کارگردانی که مدتی است تصمیم گرفته برای تلافی کار بازیگرانی که کارگردانی می کنند، بازیگری کند!

6- قصه فیلم هنوز تابع الگوهای سنتی فیلم های خنده دار ایرانی است [با این همه در «پرداخت»، سهل انگارانه به نظر نمی رسد] یعنی «ازدواج محور» است و گرچه این نکته می تواند تماشاگران فیلم های «عامه پسند» را هم به جمع تماشاگران «ورود آقایان ممنوع» اضافه کند اما بالشخصه انتظار داشتم آدمی مثل رامبد جوان با درجه بالای خلاقیت اش، شیوه های بهتری را در جذب تماشاگران این گونه آثار برگزیند.

7- پایان فیلم در عین وفاداری به «پیش الگو»، خلاقانه هم هست و البته تا حدی غافلگیرکننده و یادآور پایان برخی از کمدی های کلاسیک [مثلا آثار «باب هوپ» یا «رداسکلتون»].

8- این فیلم می تواند با موفقیت اقتصادی اش در سال 90، الگویی پیش روی خنده سازان ایرانی قرار دهد که کارشان، مخاطبان شان و البته فروش فیلم هایشان را جدی تر بگیرند.

9- باید انتظار کشید و دید که «رامبد جوان کارگردان» تا چه حد می تواند در بروز استعدادهایش از «رامبد جوان بازیگر» پیشی گیرد.