قدیم ها می گفتند: «تازه میاد به بازار، کهنه می شه دل آزار» حالاحکایت سالن های نمایشی است که روزگاری چشم و چراغ سینماهای جشنواره فیلم فجر بودند و به مرور که سالن های دیگر بازسازی و نوسازی شدند، به دلیل مشکلات مالی نتوانستند به این روند بپیوندند و از این چرخه حذف شدند. سینماهایی مثل «عصر جدید» فقط سینما نیستند؛ تاریخ «فیلم بینی» چند نسل اند و به اندازه یک «موزه»، حرف و حدیث و خاطره دارند.

خیلی ها را می شناسم که سینما را با «عصر جدید» شناختند و خودم، سال ها از شهرستان با اتوبوس می آمدم تهران به عشق دیدن یک فیلم تازه در عصر جدید و البته بهمن های زیادی را جلوی گیشه این سینما، در صف ایستادم. نوسازی یک سینما البته امری گریزناپذیر است و با اقتصاد فروش فیلم ها در تعامل مستقیم؛ شاید چند سال قبل که سالن های نمایش فیلم خلوت بودند، دلیل موجهی وجود داشت برای امروز و فردا کردن های مدیریت این سالن ها و گریز موقتی از نوسازی اما حالاچه؟ چندی قبل که دوباره سری زده بودم به «عصر جدید»، از این که روزگاری روی این صندلی های ناراحت [شاید هم عوارض بالارفتن سن باشد و کمردردهای ادواری] دو ساعت می نشستم و با این سیستم صوتی و تصویری، سر می کردم و کیف هم می کردم، تعجب کردم با این همه نمی شود خاطره ها را پاک کرد چون در ذهن بدل به شبکه ای وسیع از تداعی ها می شوند بنابراین امیدوارم که این سینما هم، به قول فردوسی پور دوباره به بازی برگردد! نمی خواهم گل بزند یا برنده شود، فقط بازی را جدی بگیرد!